24 ώρες TT Vila de Fronteira ή απλά «Fronteira». Είναι ο αγώνας που κλείνει τη σεζόν εκτός δρόμου στην Πορτογαλία, παρά το γεγονός ότι δεν σκοράρει σε κανένα εθνικό ή διεθνές πρωτάθλημα. Το 24 Hours TT Vila de Fronteira είναι, στην πραγματικότητα, ένα γεγονός που ξεπερνά κατά πολύ τον ανταγωνισμό.
Είναι ένα από τα κορυφαία σημεία των οχημάτων παντός εδάφους στην Πορτογαλία, ένα Σαββατοκύριακο που οι λάτρεις της «λάσπης, γης και σκόνης» βγήκαν στον δρόμο, σε ένα αυθεντικό προσκύνημα, στη γραφική πόλη Alentejo της Fronteira.
Σκοπός? Δεν είναι μόνο να παρακολουθείς τις μηχανές να περνούν. Υπάρχει ένα πάρτι πέρα από το πάρτι…
αυτές είναι οι μαρτυρίες
«Έρχομαι στη Φροντέιρα για να δω αυτοκίνητα εδώ και πέντε χρόνια», εγγυάται η Edite Gouveia, την οποία βρήκαμε να κάθεται στη μέση του πουθενά, στη μέση της πεδιάδας του Alentejo, με μόνο τον μικρότερο γιο της στην αγκαλιά της και την κόρη της. ακριβώς δίπλα, προσπαθώντας να προστατευτεί από το κρύο. Ενοχλημένος? Όχι πραγματικά.
Με βαρύ μπουφάν και λίγα μέτρα από την πίστα που περνούν τα αυτοκίνητα, αυτός ο Corucho λέει ότι «σε όλους στο σπίτι αρέσει η ταχύτητα, τα μηχανάκια, τα αυτοκίνητα. Κυρίως ο άντρας μου. Ξεκινήσαμε συνοδεύοντάς τον και, για τέσσερα ή πέντε χρόνια, ερχόμαστε πάντα».
Ελάχιστη ανησυχία για τα εκτεταμένα σύννεφα σκόνης που σηκώνουν οι πιλότοι καθώς περνούν, η Edite εξηγεί ότι, «συνήθως, πηγαίνουμε στις ζώνες εκπομπών. Ωστόσο, φέτος, όταν φτάσαμε, επικράτησε μεγάλη σύγχυση, οπότε αποφασίσαμε να φύγουμε εδώ, σε ένα πιο ανοιχτό μέρος».
Για τους υπόλοιπους, «συνήθως, δεν μένουμε να δούμε όλο τον αγώνα. Το είδαμε την ημέρα του αγώνα, μείναμε γύρω στις τρεις-τέσσερις το πρωί και μετά γυρίσαμε σπίτι, γιατί το ταξίδι είναι ακόμα μακριά», λέει μπροστά στο επιβεβαιωτικό βλέμμα του γιου του.
«Φύγαμε από εδώ μόνο την Κυριακή!»
Με τη νύχτα να πέφτει και μετά από μερικά ακόμη χιλιόμετρα που έχω διανύσει, βρίσκω την πρώτη συγκέντρωση τζιπ - είτε αυτό είτε ήταν στρατόπεδο τσιγγάνων, όπως δεν ήταν το πάρτι και οι φωτιές που έρχονταν σε αντίθεση με την ηρεμία των πεδιάδων του Alentejo. Μερικά από αυτά τα τζιπ, πλαισιώνονται ακόμη και από μια μικρή σκηνή ή κάλυμμα, και σχεδόν πάντα με ομάδες ανθρώπων που προσπαθούν να προστατευτούν από το κρύο.
Κοντά στον διάδρομο, εδώ ήδη οριοθετημένο με κασέτα και με το GNR να παρακολουθεί από απόσταση (τότε, υπήρχε ήδη η είδηση ότι ένας θεατής ένιωσε αδιαθεσία, που τον ανάγκασε ακόμη και να εκκενωθεί με ελικόπτερο), μια ομάδα ανδρών , μαζεμένα και γύρω από μια φωτιά, περιμένετε τον επόμενο ανταγωνιστή. Με τον Paulo Loureiro, 49 ετών, παθιασμένο off-roader με συνεχή παρουσία στη Fronteira «εδώ και τρία χρόνια», να θυμάται ότι «αυτή η ομάδα δεν αποτυγχάνει ποτέ! Συν ένα, μείον ένα, μένουμε πάντα μέχρι το τέλος του αγώνα».
Ερχόμενοι από τη Λισαβόνα, «φτάσαμε σήμερα», και, στον χώρο αποσκευών των τζιπ, «φέραμε φαγητό και ποτό». Αφού, «επειδή είμαστε σε χώρο συναυλιών, έπρεπε να πληρώσουμε 20€ για να είμαστε εδώ. Αλλά περιλαμβάνει ήδη ξύλα για τη φωτιά!…».
"Να κοιμηθώ? Αν χρειαστεί κοιμόμαστε στα αυτοκίνητα! Αλλά κανείς εδώ δεν σκέφτεται να κοιμηθεί…», διαβεβαιώνει ο Paulo Loureiro.
Τα κλαμπ παντός εδάφους είναι επίσης μέρος του πάρτι Frontier
Αργότερα και με τη νύχτα προχωρώντας, η ανακάλυψη μιας πραγματικής πόλης με ρόδες. Με περισσότερα από εκατό οχήματα παντός εδάφους τοποθετημένα σε ένα είδος αυτοσχέδιου πάρκινγκ, στη μέση των καλαμιών και όχι μακριά από την ήδη αδύνατη χωμάτινη πίστα. Όπου κατά διαστήματα περνούσαν οι συναγωνιστές.
«Είμαστε όλοι μέλη του Clube Terra-a-Terra, από το Loures», εξήγησε ο Pedro Luís, ένας από τους υπεύθυνους για τη διοργάνωση ενός ακόμη TT Loures-Fronteira Tour, με το οποίο συναντήσαμε. «Κάναμε αυτή την περιοδεία εδώ και 11 χρόνια. Φέτος φέραμε κοντά στα 200 αυτοκίνητα. Φύγαμε από τις Λούρες την Παρασκευή, σχεδόν πάντα πηγαίναμε από παλιούς δρόμους και επιστρέφαμε μόνο την Κυριακή, μετά το τέλος του αγώνα».
Επιπλέον, αλλά και σχετικά με αυτή τη δράση, που απευθύνεται μόνο σε μέλη του συλλόγου, ο Pedro Luís εξηγεί ότι οι συμμετέχοντες υποχρεούνται να καταβάλουν αντίτιμο συμμετοχής, το οποίο σύμφωνα με Καθολικό αυτοκινήτου ανακάλυψε ότι ήταν περίπου 40 ευρώ, και αυτό, βασικά, προορίζεται «να καλύψει το ποσό που απαιτείται από την ΑΚΕ, ώστε να εγκατασταθούμε εδώ». Με την καταβολή αυτού του ποσού, οι συμμετέχοντες επωφελούνται επίσης από «γεύματα, συγκεκριμένα, δύο πρωινά, μεσημεριανά και βραδινά σνακ, εκτός από στάθμευση δίπλα στην πίστα, απεριόριστα καυσόξυλα, τουαλέτες, ασφάλιση και road book για ταξίδια στο πήγαινε-έλα. ”
Τα πάντα, άλλωστε, για να γίνει ένας από τους πιο εμβληματικούς αγώνες εκτός δρόμου της εθνικής σκηνής αυτό που θέλει ο καθένας: ένα αληθινό και γνήσιο πάρτι, που νιώθεις σαν να το επαναλαμβάνεις.
Εάν τα λόγια μας δεν έχουν φτάσει σε εσάς, αυτή η γκαλερί είναι «αποδεδειγμένη απόδειξη» ότι η Fronteira δεν είναι απλώς ανταγωνισμός. Αυτό είναι και πολλά άλλα...
