Σε μια εποχή που τα arcade μπορούσαν ακόμα να ανταγωνίζονται τις κονσόλες και όταν το κινητό τηλέφωνο ήταν κάτι περισσότερο από μια αντικατοπτρική, το τελευταίο πράγμα που περίμενες να βρεις μέσα σε ένα αυτοκίνητο ήταν μια οθόνη αφής. Ωστόσο, αυτό ήταν ακριβώς ένα από τα κύρια σημεία ενδιαφέροντος του Buick Riviera.
Πώς όμως κατέληξε μια οθόνη αφής σε ένα αυτοκίνητο τη δεκαετία του 1980; Όλα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 1980 όταν οι διευθυντές της Buick αποφάσισαν ότι στα μέσα της δεκαετίας ήθελαν να προσφέρουν ένα μοντέλο εξοπλισμένο με την καλύτερη τεχνολογία που είχε να προσφέρει.
Ταυτόχρονα, σε εργοστάσιο της Delco Systems στην Καλιφόρνια, αναπτύχθηκε μια οθόνη ευαίσθητη στην αφή, ειδικά σχεδιασμένη για χρήση σε αυτοκίνητα. Έχοντας επίγνωση των προθέσεων της Buick, η Delco Systems παρουσίασε στις αρχές του 1981 ένα πρωτότυπο του συστήματος στα στελέχη της GM (ο ιδιοκτήτης της Buick) και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Το 1983 καθορίστηκαν οι προδιαγραφές του συστήματος. και το 1984 η GM το εγκατέστησε σε 100 Buick Riviera που στάλθηκαν στους αντιπροσώπους της μάρκας για να ακούσουν τις αντιδράσεις του κοινού σε μια τόσο καινοτόμο τεχνολογία.
Ένα (πολύ) πλήρες σύστημα
Οι αντιδράσεις, υποθέτουμε, θα ήταν θετικές. Τόσο θετικό που το 1986 η έκτη γενιά της Buick Riviera έφερε μαζί της αυτή την τεχνολογία που έμοιαζε κατευθείαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Με το όνομα Graphic Control Center (GCC), το σύστημα που εξόπλιζε το μοντέλο της Βόρειας Αμερικής είχε μια μικρή μαύρη οθόνη με πράσινα γράμματα 5” και χρησιμοποιούσε τεχνολογία καθοδικών ακτίνων. Με μνήμη 32 χιλιάδων λέξεων, πρόσφερε πολλές από τις λειτουργίες που είναι προσβάσιμες σε μια σύγχρονη οθόνη αφής.
Κλιματισμός? Ελεγχόταν σε αυτήν την οθόνη. Ραδιόφωνο? Προφανώς εκεί διαλέξαμε τη μουσική που ακούγαμε. Ενσωματωμένος υπολογιστής; Ήταν επίσης σε αυτήν την οθόνη που το συμβουλευτήκαμε.
Η Buick Riviera που είχε την οθόνη αφής.
Το σύστημα ήταν τόσο προηγμένο για την εποχή που υπήρχε ακόμη και ένα είδος «έμβρυου» του συστήματος πλοήγησης. Δεν μας έδειχνε το δρόμο, αλλά αν εισάγαμε στην αρχή του ταξιδιού την απόσταση που θα διανύαμε και τον εκτιμώμενο χρόνο ταξιδιού, το σύστημα θα μας ενημέρωνε στην πορεία πόση απόσταση και χρόνο είχε απομείνει μέχρι να φτάσουμε στο προορισμός.
Επιπλέον, μια προειδοποίηση υπερβολικής ταχύτητας και ένα πλήρες σετ μετρητών ήταν διαθέσιμα για να μας ενημερώσουν για την κατάσταση του αυτοκινήτου. Με αξιοσημείωτη απόκριση (σε ορισμένες πτυχές, καλύτερη από αυτή ορισμένων σημερινών συστημάτων), αυτή η οθόνη είχε επίσης έξι πλήκτρα συντόμευσης, όλα για να διευκολύνουν τη χρήση της.
Πολύ «μπροστά από την εποχή του», αυτό το σύστημα υιοθετήθηκε επίσης από το Buick Reatta (που παρήχθη μεταξύ 1988 και 1989) και πέρασε ακόμη και από μια εξέλιξη - το Κέντρο Οπτικής Πληροφόρησης - το οποίο χρησιμοποιήθηκε από το Oldsmobile Toronado.
Ωστόσο, το κοινό δεν φαινόταν απόλυτα πεπεισμένο από αυτή την τεχνολογία και γι' αυτό η GM αποφάσισε να εγκαταλείψει ένα σύστημα που, περίπου 30 χρόνια αργότερα (και με τις απαραίτητες εξελίξεις), έγινε «υποχρεωτικό» σχεδόν σε όλα τα αυτοκίνητα.