Από πολύ μικρός άρχισα να παρατηρώ ότι πολλά από τα γερμανικά μοντέλα, παρά το γεγονός ότι ήταν αρκετά δυνατά, «μόνο» έφτασαν τη μέγιστη ταχύτητα των 250 km/h, ενώ τα ιταλικά ή βορειοαμερικανικά μοντέλα κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτό το όριο.
Είναι αλήθεια ότι σε αυτή την νεαρή ηλικία, το μόνο μέτρο που χρησιμοποιούσα για να αξιολογήσω (ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να...) τα διάφορα αυτοκίνητα που έβλεπα ήταν η μέγιστη ταχύτητα. Και ο κανόνας ήταν: αυτοί που περπάτησαν περισσότερο ήταν πάντα οι καλύτεροι.
Στην αρχή σκέφτηκα ότι μπορεί να σχετίζεται με κάποιο όριο στους γερμανικούς δρόμους, μέχρι που αργότερα έμαθα ότι αρκετοί από τους διάσημους αυτοκινητόδρομους δεν είχαν καν περιορισμούς ταχύτητας. Μόλις ενηλικιώθηκα, βρήκα τελικά μια εξήγηση για τον λόγο πίσω από αυτό το όριο των 250 km/h.
Όλα ξεκίνησαν τη δεκαετία του '70 του περασμένου αιώνα, όταν ξεκίνησε στη Γερμανία ένα ισχυρό πολιτικό κίνημα υπέρ της οικολογίας και του περιβάλλοντος.
Το Γερμανικό Πράσινο Κόμμα υποστήριξε τότε ότι ένας από τους τρόπους για να αποφευχθεί περαιτέρω ρύπανση θα ήταν η θέσπιση ορίων ταχύτητας στον αυτοκινητόδρομο, ένα μέτρο που δεν πήρε ποτέ το «πράσινο φως» — ένα θέμα τόσο επίκαιρο τότε όσο σήμερα, παρά το σήμερα, σχεδόν όλοι οι αυτοκινητόδρομοι περιορίζονται στα 130 km/h.
Ωστόσο, και συνειδητοποιώντας την πολιτική σημασία που άρχιζε να αποκτά το θέμα εκείνη την εποχή, οι κύριοι Γερμανοί κατασκευαστές αυτοκινήτων άρχισαν επίσης να προβληματίζονται για το θέμα.
μια συμφωνία κυρίων
Ωστόσο, η κατάσταση "επιδεινώθηκε", καθώς οι ταχύτητες των αυτοκινήτων συνέχισαν να αυξάνονται τα επόμενα χρόνια: τη δεκαετία του 1980, υπήρχαν ήδη πολλά αυτοκίνητα που μπορούσαν να φτάσουν τα 150 χλμ./ώρα με κάποια ευκολία και μοντέλα όπως η εκτελεστική/οικογενειακή BMW M5 E28 που έφτασε τα 245 km/h, τιμή συγκρίσιμη με τα πραγματικά σπορ αυτοκίνητα.
Επίσης, ο αριθμός των αυτοκινήτων στο δρόμο αυξανόταν, η μέγιστη ταχύτητα των μοντέλων συνέχιζε να αυξάνεται και τόσο οι κατασκευαστές όσο και η κυβέρνηση φοβούνταν, περισσότερο από την αύξηση της ρύπανσης, σημαντική αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων.
Και ήταν ως αποτέλεσμα αυτού που το 1987, η Mercedes-Benz, η BMW και ο Όμιλος Volkswagen υπέγραψαν ένα είδος συμφωνίας κυρίων με την οποία αναλάμβαναν να περιορίσουν τη μέγιστη ταχύτητα των αυτοκινήτων τους στα 250 km/h. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συμφωνία αυτή έτυχε πολύ καλής υποδοχής από τη γερμανική κυβέρνηση, η οποία την ενέκρινε αμέσως.
Το πρώτο όχημα που περιορίστηκε η ταχύτητά του στα 250 km/h ήταν η BMW 750iL (φωτογραφία παραπάνω), που κυκλοφόρησε το 1988 και εξοπλίστηκε με έναν επιβλητικό κινητήρα V12 χωρητικότητας 5,4 λίτρων και ισχύος 326 ίππων. Όπως συμβαίνει ακόμα με τόσες πολλές BMW σήμερα, η τελική ταχύτητα περιορίστηκε ηλεκτρονικά.
Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις…
Η Porsche δεν συνήψε ποτέ σε αυτό το σύμφωνο κυρίων (δεν μπορούσε να μείνει πίσω από Ιταλούς ή Βρετανούς αντιπάλους), αλλά όσο περνούσε ο καιρός και με τις επιδόσεις των αυτοκινήτων να αυξάνονται συνεχώς, αρκετά μοντέλα από Audi, Mercedes-Benz και BMW επίσης «ξέχασαν» το όριο των 250 km/h ή βρήκε τρόπους να το ξεπεράσει.
Μοντέλα όπως το Audi R8, για παράδειγμα, δεν περιορίστηκαν ποτέ στα 250 km/h — η τελική τους ταχύτητα, από την πρώτη γενιά, δεν ήταν ποτέ μικρότερη από 300 km/h. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Mercedes-AMG GT, ή ακόμα και με την BMW M5 CS, την απόλυτη M5, με τους 625 ίππους, που φτάνει στάνταρ τα 305 χλμ./ώρα.
Και εδώ, η εξήγηση είναι πολύ απλή και σχετίζεται με την εικόνα της μάρκας και τους αντιπάλους ορισμένων από αυτά τα μοντέλα, αφού δεν θα ήταν ενδιαφέρον από εμπορικής άποψης να έχουμε ένα μοντέλο με τελική ταχύτητα 70 km/h ή 80 km/h χαμηλότερα από έναν άμεσο Ιταλό ή Βρετανό ανταγωνιστή.
θέμα χρημάτων
Εδώ και μερικά χρόνια, τόσο η Audi, όσο και η Mercedes-Benz και η BMW, παρά το γεγονός ότι συνεχίζουν να περιορίζουν τη μέγιστη ταχύτητα στα 250 km/h σε αρκετά από τα μοντέλα τους, προσφέρουν ένα προαιρετικό πακέτο που σας επιτρέπει να «ανεβάσετε» το ηλεκτρονικό όριο και να ξεπεράσετε τα 250 km/h.
Ένας τρόπος να παρακάμψει τη συμφωνία των κυρίων και μάλιστα να ωφεληθεί από αυτήν.