Μου λείπει να μη φοβάμαι τα ραντάρ

Anonim

Αυτό το άρθρο γνώμης δεν προορίζεται να είναι (και δεν είναι…) μια εις βάθος εξέταση της οδικής ασφάλειας. Είναι ένα ξέσπασμα. Το ξέσπασμα ενός οδηγού που σε πάνω από 10 χρόνια έχει πιαστεί μόνο μια φορά να τρέχει με ταχύτητα. Χωρίς να έχει αλλάξει η οδήγησή μου –πάντα ασφαλής και προληπτική–, νιώθω ότι βρίσκομαι στα πρόθυρα να ανέβω στην «κατάταξη των προστίμων»...

Μέχρι σήμερα δεν φοβήθηκα ποτέ τα ραντάρ. Τωρα εχω. Επί του παρόντος, ραντάρ εμφανίζονται παντού και τα όρια μεταξύ της οδικής ασφάλειας και των επιθεωρήσεων που απευθύνονται στους «λεηλευτές αυτοκινητιστές» αρχίζει να γίνεται όλο και πιο θολή. Υπάρχουν παράλογα χαμηλά όρια ταχύτητας και σε αυτά τα σημεία συνήθως τοποθετούνται ραντάρ. Υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα με την τοποθέτηση ραντάρ χωρίς προειδοποίηση: προκαλούν ασυνήθιστη συμπεριφορά στους οδηγούς.

Όταν δεν το περιμένουμε, οι οδηγοί μειώνουν απότομα ταχύτητα επειδή υπάρχει ραντάρ. Φουλ φρένα! Όποιος μπορεί να το σταματήσει. Ποιος δεν μπορεί…

ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟ: Πώς να μειώσετε την ταχύτητα στις τοποθεσίες… «σαν κύριε»

Περισσότερα παραδείγματα. Δοκιμάστε να κατεβείτε το υδραγωγείο Águas Livres με 60 km/h, τη σήραγγα Marquês με 50 km/h ή το A38 (Costa da Caparica-Almada) με 70 km/h… δεν είναι εύκολο. Η προσοχή μας ήταν πλέον μοιρασμένη μεταξύ του δρόμου και του ταχύμετρου. Το θέμα δεν είναι η ανάγκη για ραντάρ στους δρόμους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τοποθετούνται. Εάν στις περισσότερες περιπτώσεις τα ραντάρ αποτρέπουν ατυχήματα, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις (που έχω ήδη δει) μπορούν επίσης να συμβάλουν στην πρόκληση τους.

Μου λείπει η εποχή που ήξερα ότι η υπεύθυνη οδήγησή μου (μερικές φορές πάνω από το νόμιμο όριο… ναι, ποιος ποτέ!) ήταν αρκετή εγγύηση ότι δεν θα πάρω πρόστιμο στο σπίτι. Δεν είναι πλέον. Δεν είναι, γιατί υπάρχουν ραντάρ στρατηγικά τοποθετημένα σε μέρη όπου είναι εύκολο να «φωτογραφηθείς» πάνω από το καθορισμένο όριο.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μέσα σε 20 χρόνια έχουν αλλάξει πολλά στην ασφάλεια των αυτοκινήτων. Πάρα πολύ!

Δυστυχώς, η πολιτική οδικής ασφάλειας στη χώρα μας γίνεται πάνω από όλα με μία έννοια: με την έννοια της τσέπης του Κράτους. Το κριτήριο φαίνεται να ποικίλλει μεταξύ της αποτελεσματικής οδικής ασφάλειας και του λεγόμενου «κυνηγιού προστίμων». Ήταν καλό που οι εθνικές αρχές είχαν τον μισό ζήλο για τη συντήρηση των δρόμων που έχουν για την καταπολέμηση της υπερβολικής ταχύτητας.

Μεταξύ άλλων παραδειγμάτων, η μετάβαση στο IC1 μεταξύ του Alcácer και της Grândola θα έπρεπε να μας είχε ντροπιάσει όλους. Είναι ντροπή.

Διαβάστε περισσότερα