Μετά από δύο εξαιρετικά πολυάσχολες εβδομάδες σε αυτά τα μέρη, κατάφερα να δημοσιεύσω εκεί αυτό το υπέροχο άρθρο ειδικά αφιερωμένο στο Fiat Dino Coupé.
Οι πιο προσεκτικοί γνωρίζουν ότι, στις 7 Σεπτεμβρίου, πήγαμε στη Fátima για ένα στίβο και ξέρουν επίσης ότι το αυτοκίνητο που τράβηξε περισσότερο την προσοχή μας ήταν το Fiat Dino Coupé 2.4 V6 του 1968. Πρέπει να είμαι ειλικρινής: Η Fiat με μεταφέρει σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που έχω συνηθίσει στην καθημερινότητά μου.
Μόλις τον είδα να φτάνει, τα μάτια μου φωτίστηκαν – ένας ελέφαντας θα μπορούσε να είχε περάσει από δίπλα μου που δεν το πρόσεξα καν – ήμουν εντελώς συγκεντρωμένος σε αυτό το όμορφο ιταλικό μηχάνημα. Για να σας δώσω μια ιδέα, ότι η κόκκινη βαφή της Ferrari εξακολουθεί να είναι η πρωτότυπη! Ήταν απίστευτα άψογο… Τολμώ να πω ότι ένα αυτοκίνητο που μόλις ήρθε από το εργοστάσιο δεν έχει βαφή τόσο καλά φροντισμένο όσο αυτό.
Αυτό που για μένα θα ήταν ένα αυτοκίνητο για να οδηγήσω το Σαββατοκύριακο –και προσοχή, περιηγήσεις στο υψηλότερο επίπεδο– για αυτόν τον ιδιοκτήτη, είναι ένα αυτοκίνητο που μπορεί να προκαλέσει ζημιά σε μια ημέρα πίστας. Και αν το δούμε, είναι απολύτως λογικό. Είμαι το τυπικό «κοτοπουλάκι», που και μόνο που σκέφτομαι το αυτοκίνητό μου να κάνει τσουλήθρες και να κακομεταχειρίζεται τον πίσω άξονα με κάνει να ξεσπάω σε κρύο ιδρώτας.
Ένα αυτοκίνητο σαν αυτό με κινητήρα V6 2,4 λίτρων που αποδίδει 180 ίππους στις 6600 σ.α.λ. και 216 Nm ροπής στις 4.600 σ.α.λ. δεν ήταν φτιαγμένο για «περπάτημα». Ακόμη περισσότερο αυτό που έχει την πινελιά της Ferrari. Η καρδιά αυτού του Fiat είναι η ίδια με τη μυθική Ferrari Dino 206 GT και 246 GT, η οποία αναπτύχθηκε περιέργως από τον γιο του Enzo Ferrari, Alfredo Ferrari (Dino για φίλους). Αν σε αυτό προσθέσουμε περίπου 1.400 κιλά βάρους, έχουμε έναν λογικό συνδυασμό για τον αγώνα 0-100 km/h, που ολοκληρώνεται σε 8,7 sec. Να σημειωθεί επίσης ότι η μέγιστη ταχύτητα είναι γύρω στα 200 km/h και μερικές σκόνες ακόμα.
Τούτου λεχθέντος, ήρθε η ώρα να δούμε πώς αυτή η "Ferrari" απέδωσε στην πίστα. Μόλις μπαίνω στο αυτοκίνητο βρίσκομαι αμέσως αντιμέτωπος με μια εξαιρετικά φιλική άνεση για τη σπονδυλική μου στήλη. Δεν είχα φανταστεί ότι αυτό το αυτοκίνητο, το οποίο είναι σχεδόν 45 ετών, θα είχε ένα τόσο δροσερό και χαλαρωτικό εσωτερικό – είναι θεαματικό για κάποιον που θέλει να βγει έξω το Σαββατοκύριακο (κάποιον σαν εμένα).
Αλλά το πιο απίστευτο είναι ότι ακόμα και αφού βγήκαμε στην πίστα, αυτό το Fiat Dino συμπεριφέρθηκε σαν κύριος. Το υπερβολικό βάρος ήταν ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός του και το «χειροκίνητο τιμόνι» προκαλούσε τον οδηγό να στρίβει μετά τη στροφή, σε μια πίστα ειδικά σχεδιασμένη για καρτ. Αυτή η μάχη θα κερδιζόταν μόνο εάν υπήρχε καλή ομαδική εργασία μεταξύ της μηχανής και του οδηγού. Χρειάστηκε μόνο ένα από αυτά να παραπαίει και εμφανίστηκε το σήμα «Game Over»!
Η πίστα δεν ήταν ιδανική για να δείξει τις πραγματικές δυνατότητες αυτού του Fiat Dino Coupé. Ορισμένοι τομείς ήταν πολύ τεχνικοί και αργοί, κάτι που δεν ήταν καλό για όσους διψούσαν για συγκίνηση. Ωστόσο, το βρυχηθμό του V6 στις 7.000 rpm ήταν η τέλεια συμφωνία για τα αυτιά μου. Έκανε τα πάντα πολύ πιο ενδιαφέροντα σε αυτές τις «τρύπες» περιοχές.
Ήταν τέσσερις γύροι προσπάθειας και ευχαρίστησης, τέσσερις γύροι που έδειχναν το καλύτερο και από τις δύο όψεις του νομίσματος. Ο οδηγός ήταν υποδειγματικός, ήξερε το μηχάνημα όσο κανένας άλλος, οδηγώντας το σχεδόν πάντα στα άκρα. Εγώ, από την άλλη, ήμουν συνοδηγός προς απόλυση… Ήθελα τόσο πολύ να συνεχίσω με αυτό το αστείο, που όταν βγήκα από την πίστα είπα στον οδηγό ότι η έξοδος ήταν ακριβώς μπροστά. Αποτέλεσμα? Ένας επιπλέον γύρος για εμένα, τον οδηγό και τον Ντίνο.
Το Fiat Dino είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα πορτρέτο του τι ήταν καλό στην Ιταλία τη δεκαετία του '60: Ένα κομψό αυτοκίνητο, πολύ αξιοζήλευτο και γεμάτο ψυχή!
