Από καιρό σε καιρό, η ανθρωπότητα έχει το προνόμιο να παρακολουθεί τις επιδόσεις αθλητών που είναι μεγαλύτεροι από το ίδιο το άθλημα. Αθλητές που σέρνουν λεγεώνες φιλάθλων, που κάνουν τους φιλάθλους να στέκονται στην άκρη του καναπέ δαγκώνοντας τα νύχια τους, αφού τα φανάρια σβήνουν μέχρι την καρό σημαία.
Το MotoGP World έχει έναν αθλητή σαν αυτόν: Βαλεντίνο Ρόσι . Η καριέρα του 36χρονου Ιταλού πιλότου ξεπερνά ακόμη και τη φαντασία του καλύτερου σεναριογράφου του Χόλιγουντ. Όπως είπε κάποιος «η πραγματικότητα ξεπερνά πάντα τη φαντασία, γιατί ενώ η φαντασία περιορίζεται από την ανθρώπινη ικανότητα, η πραγματικότητα δεν γνωρίζει όρια». Ο Valentino Rossi επίσης δεν γνωρίζει όρια…
Με σχεδόν 20 χρόνια παγκόσμιας καριέρας, ο Rossi κάνει μεγάλα βήματα προς την κατάκτηση του 10ου τίτλου του, παρασύροντας μαζί του εκατομμύρια θαυμαστές και νικώντας μερικούς από τους καλύτερους αναβάτες στην ιστορία: Max Biaggi, Sete Gibernau, Casey Stoner, Jorge Lorenzo και φέτος, σίγουρα, ένα φαινόμενο που ακούει στο όνομα Marc Marquez.
Παρακολουθώ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP από το 1999 και μετά από όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από την κάλυψη του ‘il dottore’ από τα μέσα ενημέρωσης. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα έλαβε χώρα στο Goodwood (στις εικόνες), όπου η παρουσία του Ιταλού οδηγού επισκίασε όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανομένης αυτής των οδηγών της Formula 1.
Κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό γιατί μιλάμε για μια εκδήλωση που σχετίζεται με το αυτοκίνητο. Υπήρχαν παντού σημαίες με τον αριθμό 46, κίτρινες φανέλες, καπέλα και ό,τι merchandising μπορείς να φανταστείς.
Στη Formula 1 δεν έχουμε κανέναν τέτοιο. Έχουμε οδηγούς με αδιαμφισβήτητο ταλέντο και αξιοζήλευτο ρεκόρ, όπως ο Sebastian Vettel ή ο Fernando Alonso. Ωστόσο, το κεντρικό ζήτημα δεν είναι το ταλέντο ή ο αριθμός των παγκόσμιων τίτλων. Πάρτε το παράδειγμα του Colin McRae, ο οποίος δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος οδηγός στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι και ωστόσο κέρδισε μια λεγεώνα οπαδών σε όλο τον κόσμο.
Πρόκειται για το χάρισμα. Ο Colin McRae, όπως ο Valentino Rossi, ο Ayrton Senna ή ο James Hunt, είναι (ή ήταν…) χαρισματικοί οδηγοί εντός και εκτός πίστας. Όσους τίτλους κι αν έχει κερδίσει ο Sebastian Vettel, φαίνεται πως κανείς δεν τον εκτιμά ιδιαίτερα. Κάτι του λείπει… κανείς δεν τον κοιτάζει με τον σεβασμό με τον οποίο κοιτάζει κανείς έναν Μίκαελ Σουμάχερ, για παράδειγμα.
Η Formula 1 χρειάζεται κάποιον για να μας ξαναβράσει το αίμα — δεν είναι τυχαίο ότι το 2006 η Scuderia Ferrari προσπάθησε να πάρει τον Valentino Rossi στη Formula 1. Κάποιος να μας κατεβάσει από τον καναπέ. Η γενιά των γονιών μου είχε τον Ayrton Senna, ο δικός μου και οι επόμενοι χρειάζονται επίσης κάποιον. Αλλά ποιος? Τέτοια αστέρια δεν γεννιούνται κάθε μέρα – κάποιοι λένε ότι γεννιούνται μόνο μία φορά. Γι' αυτό πρέπει να το απολαμβάνουμε όσο διαρκεί η λάμψη του.
Η έλλειψη θεαματικότητας των μονοθέσιων επιλύεται με την αλλαγή των κανονισμών. Δυστυχώς τα μεγάλα ονόματα δεν δημιουργούνται με διάταγμα. Και πόσο καλό πρέπει να ήταν να σπρώξαμε τον Λάουντα ή τον Άιρτον Σένα...
