Όπως έγραψα και πριν, τα σπορ αυτοκίνητα από τη δεκαετία του '90 είναι στη μόδα. Υπάρχουν όμως όρια...
Μία από τις αποφάσεις μου για το 2016 δεν εκπληρώθηκε: αγοράστε ένα σπορ αυτοκίνητο από τη δεκαετία του 90. Άλλοτε λόγω έλλειψης θέλησης€, άλλοτε λόγω έλλειψης ευκαιρίας. Η μοίρα ευχήθηκε να μην πραγματοποιηθεί «αυτή η συμφωνία». Μερικές φορές ήταν για πολύ λίγο: «κοίτα, έκλεισα τη συμφωνία πριν από 5 λεπτά», άλλες φορές ήταν απλώς χαμένος χρόνος «Mr. Guilherme, το αυτοκίνητο είναι μια χαρά. Το μόνο που χρειάζεστε είναι ένας νέος κινητήρας». #$%#%!!!!Αν δεν γίνει ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα τις επόμενες 11 ημέρες, θα πρέπει να περιμένω το 2017 για να έχω επιτέλους το «project» μου στο γκαράζ.
Σε αυτή την αληθινή 12μηνη σταυροφορία, συνάντησα κάθε είδους πωλητές. Από άτομα που ήθελαν απλώς να ξεφορτωθούν το αυτοκίνητό τους, μέχρι «ημι-επαγγελματικά» άτομα που αγοράζουν για να πουλήσουν και να κάνουν επιχειρήσεις, καταλήγοντας σε επαγγελματίες πωλητές στα περίπτερα μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Πήρα τα πάντα. Με μερικούς εξακολουθώ να έχω επαφή, «Λόγος αυτοκινήτου; Σοβαρά. Σας διαβάζω από το 2012!». – στάσου και μην κλαις, στάσου και μην κλαις!
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΤΕ: Είναι το Grand Tour στο Top Gear;
Κάποιοι είναι καλοί (όσοι διαβάζουν το Καθολικό αυτοκινήτου), άλλοι είναι λιγότερο ωραίοι (όσοι δεν το κάνουν), άλλοι είναι σοβαροί, άλλοι όχι πραγματικά. Υπάρχει κάτι για όλα τα γούστα (όπως παντού). Αλλά μεταξύ αυτών, υπάρχει μόνο ένας τύπος πωλητή που δεν καταλαβαίνω και μου προκαλεί ένα αίσθημα... θυμού, έλα. Είναι αυτοί που βάζουν προς πώληση το αυτοκίνητό τους σε απολύτως στρατοσφαιρικές τιμές.
Οι άνθρωποι που βάζουν «πούρα» προς πώληση και λένε ότι είναι «άψογοι!». Μπορώ ακόμα να καταλάβω. Έχουν πρόβλημα στα χέρια τους και θέλουν να κάνουν ένα είδος «πασών-στο-άλλο-και-όχι-το ίδιο» με ένα αυτοκίνητο. ΟΚ όλα καλά. Εξαρτάται από τον αγοραστή αν θα δεχτεί ή όχι την «καυτή πατάτα». Δεν είναι μια θεμιτή στάση, αλλά τουλάχιστον είναι κατανοητή.
Απλώς δεν μπορώ να καταλάβω τα παιδιά που χάνουν χρόνο βάζοντας διαφημίσεις για αυτοκίνητα που δεν θέλουν πραγματικά να πουλήσουν. Τοποθετούν παράλογα υψηλές τιμές, οδηγώντας στη δημιουργία «κερδοσκοπικών φούσκες» και σε αδικαιολόγητη αύξηση των τιμών.
“ Τελικά, η αλήθεια είναι ότι όλοι καταλήγουν να συνεννοούνται».
Έχασα το μέτρημα μερικές φορές όταν άκουσα την εξής φράση: «Είναι ακριβό το αυτοκίνητό μου; Κοιτάξτε στο OLX ότι ένα ίσο πωλείται στην ίδια τιμή». Η απάντησή μου ήταν πάντα η ίδια: «Ναι, έχεις δίκιο – σε έχω δει κι εγώ. Αλλά γι' αυτό κυκλοφορεί εδώ και 6 μήνες». Εν ολίγοις: ενώ οι απατεώνες επηρεάζουν μόνο αυτούς που ξεγελιούνται, αυτοί οι πωλητές-που-δεν-πουλάνε-τίποτα επηρεάζουν ολόκληρη την αγορά, αλλοιώνοντας τις πραγματικές αξίες ορισμένων μοντέλων.
Υπάρχουν μάρκες και μοντέλα όπου αυτή η τάση είναι πιο εμφανής.
Σε αυτό το σύμπαν των πωλητών και των μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, τα χειρότερα είναι τα άτομα που έχουν μοντέλα Toyota.
Φαίνεται ότι όσο περισσότερα χλμ έχουν τα Toyota, τόσο περισσότερα χρήματα αξίζουν: «έχουν ήδη 300.000 χλμ και δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα! Υπάρχει ένα αυτοκίνητο εκεί για να κάνει άλλα 300.000 χλμ χωρίς κανένα πρόβλημα». Μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά κανένα αυτοκίνητο δεν αξίζει περισσότερα χρήματα γιατί έχει περισσότερα χιλιόμετρα.
Μιλώντας για συγκεκριμένα μοντέλα, η BMW Σειρά 3 (E30) πρωτοστατεί σε αυτήν την εικαστική λίστα.
«Δύο φίλοι μου είναι έτσι. Ο ένας δεν φαινόταν καν πολύ σκληρός, αλλά κοίταξε την κατάλληλη στιγμή και έκλεισε τη συμφωνία αμέσως. Δεν είδα καν το αυτοκίνητο."
Υπάρχουν και πωλητές που ξόδεψαν χιλιάδες ευρώ για να κάνουν το αυτοκίνητό τους να φαίνεται… συζητήσιμο. Πώς εξηγείς σε κάποιον που ξόδεψε περισσότερα από 8.000 ευρώ σε οπτικές ίνες και ηχοσύστημα ότι το Rock in Rio ζηλεύει ότι το αυτοκίνητο αξίζει λιγότερο γι' αυτό; Η απάντηση είναι: δεν εξηγεί.
Σε συζητήσεις με φίλους μου είπαν «Guilherme, ο καθένας ζητάει αυτό που θέλει για αυτό που του ανήκει». Εντάξει, δεκτό. Αλλά διάολε, μην παρερμηνεύεις την αγορά. Εάν δεν θέλετε να πουλήσετε το αυτοκίνητο, μην το βάζετε προς πώληση. Είναι πάρα πολύ να ρωτήσω; Προφανώς είναι.
Τελικά, η αλήθεια είναι ότι όλοι καταλήγουν να τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους. Το «αόρατο χέρι» του Άνταμ Σμιθ δίνει ώθηση και οι προσφορές πάντα κλείνουν. Και οι δύο πλευρές είναι ικανοποιημένες και ακολουθούν χιλιάδες χιλιόμετρα απόλαυσης. Μερικοί πωλητές λυπούνται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Δεν υπάρχουν αθώοι.
Στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος υπάρχουν και οι αγοραστές-που-δεν-αγοράζουν-τίποτα, είχα πολλά παράπονα αυτού του εξίσου ενοχλητικού είδους. Προς υπεράσπισή μου, πρέπει να πω ότι δεν έχω προγραμματίσει ποτέ επισκέψεις σε αυτοκίνητα που στην πραγματικότητα δεν ήθελα να αγοράσω. Χάρη σε αυτόν τον ζήλο με πρόδωσαν πολύ συχνά οι αγοραστές αστραπή. «Έχει πάει κανείς εκεί και αγόρασε το αυτοκίνητο; Αλλά ήταν σε πώληση μόνο για 5 ώρες!». Αν είσαι αστραπιαία αγοραστής, θέλω να ξέρεις ότι σε μισώ που δεν είμαι σαν εσένα.Δύο φίλοι μου είναι έτσι. Ο ένας δεν φαινόταν καν πολύ σκληρός, αλλά κοίταξε την κατάλληλη στιγμή και έκλεισε τη συμφωνία αμέσως. Δεν είδα καν το αυτοκίνητο. Ο άλλος έκανε το ίδιο αλλά με περισσότερη φινέτσα. Κάλεσε την κοπέλα του να πάει στο Πόρτο για το Σαββατοκύριακο και τυχαία (κατά τύχη…) υπήρχε ένα πολύ ενδιαφέρον Toyota MR2 προς πώληση στο Invicta.
Μέσα σε όλη αυτή την «κακή τύχη» και τις εντελώς παράλογες τιμές, κατέληξα να αγοράσω ένα αυτοκίνητο που δεν περίμενα: ένα Renault Mégane 1.5 dCi του 2003. Σταμάτα να γελάς, ξέρω ότι δεν είναι σπορ αυτοκίνητο, αλλά συνέβη! Είναι η έκδοση αυτοκινήτου του κλασικού: μια παρέα φίλων που βγαίνουν το βράδυ όλοι ντυμένοι και ένας από αυτούς τελειώνει τη νύχτα με το πιο άσχημο κορίτσι. Λοιπόν… αυτός ο τύπος είμαι εγώ.
Ωστόσο, έχω ήδη μερικές ενδιαφέρουσες ιστορίες να πω για αυτήν την εξαιρετική επιχείρηση – το λέω χωρίς καμία ειρωνεία. Ένα πράγμα είναι σωστό. Του χρόνου είναι! Πρέπει να βρω παρέα για την ωραία μου Megane.