Μερικές φορές ο κόσμος είναι ένα άσχημο μέρος. Τα Honda Civic Type Rs που βλέπετε στις εικόνες καταστράφηκαν όλα. Γεννήθηκαν με σκοπό, τον εκπλήρωσαν και πέθαναν. Και μην πείτε στον Ντιόγκο ότι η καλοκαιρινή του αγάπη δεν είναι πια μαζί μας.
Ήταν ΟΛΑ καταστράφηκε παρά την υγεία της αναπνοής και δεν πάσχει από κανένα μηχανικό πρόβλημα.
Υγεία που θα μπορούσε να είχε τεθεί σε κίνδυνο από εκατοντάδες γύρους σε μια πίστα: άκαιρες μειώσεις, ξαφνικές επιταχύνσεις, φρενάρισμα στο όριο… παρεμπιπτόντως, φρενάρισμα πέρα από τα όρια!
Αυτά τα Honda Civic Type R άντεξαν σε όλα και στο τέλος η Honda έδωσε εντολή να καταστραφούν. Όταν ένας από τους μάνατζερ της μάρκας στο περιθώριο της εκδήλωσης μας το είπε αυτό, ήμασταν απίστευτοι αλλά όχι έκπληκτοι.
Αλλά γιατί καταστράφηκε;
Γιατί τα Honda Civic Type Rs που οδηγήσαμε εμείς και εκατό ακόμη δημοσιογράφοι είναι μονάδες προπαραγωγής. Δεν ήταν τελικές μονάδες.
Πρόκειται για μοντέλα που στο 99% των παραμέτρων είναι ίδιες με τα μοντέλα παραγωγής. Το πρόβλημα είναι ότι το 1%… αυτά τα μοντέλα δεν ανταποκρίνονται πλήρως στις παραμέτρους που απαιτεί η Honda, επομένως πρέπει να καταστραφούν.
Τι παράμετροι είναι αυτές;
Ευθυγραμμίσεις πλαισίου σώματος. εσωτερικές λεπτομέρειες? ομοιογένεια βαφής? γενικές προδιαγραφές που δεν είναι τελικές. Τέλος πάντων, μικρές λεπτομέρειες ακόμα και ελαττώματα που για τη Honda δεν επιτρέπονται σε τελικό μοντέλο.
Δείτε αυτές τις μονάδες προπαραγωγής ως "beta" εκδόσεις του λογισμικού. Λειτουργούν, είναι λειτουργικά αλλά μπορεί να έχουν κάποια σφάλματα.
Μια παράδοση Honda
Δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε θα είναι η τελευταία, που η Honda κατέστρεψε τα προϊόντα της στο όνομα αξιών ανώτερων από τα οικονομικά ζητήματα.Για παράδειγμα, λέγεται ότι πολλά από τα πρωτότυπα του ανταγωνισμού Honda φτάνουν στο τέλος της σεζόν και είναι… σωστά, το μαντέψατε. Καταστράφηκε από. Λόγος? Διασφάλιση της τεχνογνωσίας της μάρκας.
Μπορώ να μιλήσω για δίχρονη βαλλίστρα;
Ένα από τα πιο γνωστά επεισόδια περιλαμβάνει το τμήμα μοτοσυκλετών της Honda, το HRC. Ήταν το 2001 και ο Valentino Rossi —ένας κύριος που δεν χρειάζεται συστάσεις…— ζήτησε από τη Honda ότι στο τέλος της σεζόν, αν γινόταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής MotoGP (πρώην 500 cm3), η μάρκα θα του πρόσφερε ένα από τα NSR 500 της. Η απάντηση της Honda ήταν «όχι».
Με εξαίρεση τα πρωτότυπα που πήγαν απευθείας στο μουσείο, τα υπόλοιπα 500 NSR αποτεφρώθηκαν. Ο Valentino Rossi δεν κατάφερε να εκπληρώσει ένα από τα όνειρά του, έχοντας στο σπίτι του το τελευταίο δίχρονο ποδήλατο World Champion στην κορυφαία κατηγορία.
Μια «δίτροχη βαλλίστρα» με κινητήρα 500 cm3 V4 (δίχρονος) ικανός να αναπτύξει ισχύ 200 ίππων στις 13 500 σ.α.λ. Ζύγιζε μόνο 131 κιλά (στεγνό).
Σχετικά με το Honda NSR 500, ο Valentino Rossi είπε κάποτε ότι «οι μηχανές είναι αντικείμενα πολύ όμορφα για να μην έχουν ψυχή». Αν αυτό ισχύει — το ίδιο νομίζω… — ας αναπαυθούν εν ειρήνη, μαζί με την «καλοκαιρινή αγάπη» του Ντιόγκο.
Μοναδική περίπτωση στον κλάδο;
Όχι από σκιές. Υπάρχουν περισσότερες επωνυμίες που κάνουν το ίδιο, αλλά οι Ιάπωνες, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, είναι οι πιο ζηλωτές για την πνευματική τους ιδιοκτησία. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι…
Στη δεκαετία του '60 και του '70 ήταν φυσιολογικό για τις μάρκες και τις ομάδες να πωλούν τα ανταγωνιστικά μοντέλα τους στο τέλος των σεζόν ή των αγώνων με "συρρίκνωση". Μία από τις πιο ακραίες περιπτώσεις σημειώθηκε στο 24 Hours of Le Mans. Με εξαίρεση τα νικητήρια πρωτότυπα, τα υπόλοιπα ήταν «βάρος».
Με τη μηχανική φθορά που υπέστη, οι ομάδες προτίμησαν να πουλήσουν τα μοντέλα τους σε όποιον ήθελε να αγοράσει, μερικές φορές σε οποιαδήποτε τιμή. Έτσι έκλεισε τις μέρες της η πρώτη ανταγωνιστική AMG στην ιστορία, υπηρετώντας ως πειραματόζωο για μια εταιρεία πολιτικής αεροπορίας. Όταν χάλασε, καταστράφηκε.
Το ερώτημα είναι: πόσο θα άξιζε αυτό το AMG σήμερα; Ετσι είναι. Μία περιουσία! Αλλά τότε κανείς δεν τους εκτιμούσε. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ιστορία του «κόκκινου γουρουνιού» εδώ.