Έτρεξα ξανά με το Mazda MX-5 πρώτης γενιάς. Το κάθαρμα του αυτοκινήτου — όσο ένα αυτοκίνητο μπορεί να είναι κάθαρμα… — είναι ολυμπιακά στο χρώμα για μένα. «Δεν έβαλες τη ζώνη σου; Κακοτυχία. Άφησες τα φώτα αναμμένα; Υπομονή. Και παρεμπιπτόντως, μην κλειδώνεις τις πόρτες και μετά παραπονιέσαι ότι αύριο δεν είμαι εδώ και πήγα να παίξω με έναν εγκληματία πίσω από το τιμόνι…».
Απολαμβάνω την εμπειρία — και ναι, κλείδωσα τις πόρτες… —, κυρίως επειδή ξέρω ότι αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα (αλλά θα είμαστε εκεί…).
Τα σημερινά αυτοκίνητα ενδιαφέρονται τόσο πολύ να μας κρατήσουν ζωντανούς που σχεδόν μας συμπεριφέρονται σαν παιδιά. Μια συνεχής ανησυχία με τη μορφή που ερεθίζουν ήχους «piiiii, να είστε προσεκτικοί πρόκειται να χτύπημα !!!», «μπιπ, να είστε προσεκτικοί έφυγε από το δρόμο», «piiiiiiiiiiiiiiiiiii για-όλα-και-για-τίποτα» - φανταστείτε εδώ ένα emoji με πελαγωμένο πρόσωπο. Στην πράξη είναι σαν να κάθεται πάντα δίπλα μας η γιαγιά μας «ρε γιε θα χτυπήσεις!».
Για να μην αναφέρουμε τα ηλεκτρονικά βοηθήματα όπως το traction control και τον έλεγχο ευστάθειας…
Μερικές φορές χρειαζόμαστε ελευθερία και τα αυτοκίνητα από άλλες εποχές μας προσφέρουν ότι: ελευθερία . Γι' αυτό, παρά το γεγονός ότι σκύβουμε χειρότερα, ξοδεύουμε περισσότερα, φρενάρουμε λιγότερο, περπατάμε λιγότερο και είμαστε δυνητικά θανατηφόροι σε περίπτωση ατυχήματος, συνεχίζουμε να τα οδηγούμε με ένα χαμόγελο στα χείλη.
Εγγραφείτε στο ενημερωτικό μας δελτίο εδώ
Είναι χαζό? Όχι, είναι φανταστικό… Φυσικά, αν έπρεπε να οδηγώ ένα κλασικό ή προκλασικό κάθε μέρα, δεν θα έβρισκα τόσο διασκεδαστική την έλλειψη ενδιαφέροντος του αυτοκινήτου μου. Αλλά για αυτό είναι τα σύγχρονα αυτοκίνητα.
Ωστόσο, χθες το βράδυ δεν νυσταζόμουν και ένιωσα να πάω μια βόλτα στην παραλία της Λισαβόνας. Ανάμεσα στα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και τα κλειδιά του Mazda MX-5 NA, μαντέψτε ποιο πήρα… Καλά καταλάβατε, η «γιαγιά» μου έμεινε στο σπίτι.