Εισήχθη το 1900, το Porsche Semper Vivus έκανε το ντεμπούτο του σε πολλές από τις λύσεις που η αυτοκινητοβιομηχανία συνεχίζει να επιδιώκει 118 χρόνια αργότερα. Σωστά, 118 χρόνια μετά.
Η Porsche Semper Vivus - την οποία μεταφράζουμε ως "πάντα ζωντανή" - ήταν ο διάδοχος του Egger-Lohner του 1898 (γνωστό και ως Porsche P1), ένα 100% ηλεκτρικό αυτοκίνητο επίσης από τον Ferdinand Porsche. Κύριος. Η Porsche αποφάσισε να το ονομάσει «Always Vivo», επειδή έχει πολύ υψηλή αυτονομία.
Σε αντίθεση με το Egger-Lohner, το οποίο χρησιμοποιούσε μπαταρίες για την τροφοδοσία του ηλεκτροκινητήρα, το Porsche Semper Vivus χρησιμοποιούσε κινητήρες εσωτερικής καύσης ως διευρυντές αυτονομίας, υπεύθυνους για την τροφοδοσία των ηλεκτροκινητήρων που ήταν τοποθετημένοι στους τροχούς.
Εν ολίγοις, η Porsche Semper Vivus ήταν το πρώτο υβριδικό σε σειρά στον κόσμο: κινητήρας εσωτερικής καύσης που χρησιμεύει ως επέκταση της αυτονομίας και ηλεκτροκινητήρες τοποθετημένοι στους τροχούς για να είναι υπεύθυνοι για την κίνηση του οχήματος. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά επισημαίνονται επί του παρόντος ως το μέλλον του αυτοκινήτου μεσοπρόθεσμα.
Η Lohner Porsche
Δύο χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε μια εξέλιξη της Porsche Semper Vivus, η οποία αναπτύχθηκε από τον Lohner, έναν Αυστριακό υπάλληλο της Porsche. Σε φόρο τιμής στο μοντέλο που προηγήθηκε, αυτό το μοντέλο ονομάστηκε Lohner Porsche.
ΞΕΡΑΤΕ ΟΤΙ...
Η Lohner Porsche ήταν το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής που έφερε το όνομα Porsche.
Ήταν μια πιο ισχυρή και πιο σύνθετη έκδοση του Semper Vivus. Στις πιο ισχυρές εκδόσεις, αντί για έναν κινητήρα εσωτερικής καύσης, είχε δύο και αντί για δύο ηλεκτροκινητήρες είχε τέσσερις, εξασφαλίζοντας έτσι την τετρακίνηση(!).
Κάθε κινητήρας εσωτερικής καύσης απέδιδε περίπου 2,5 ίππους, ισχύς ελαφρώς χαμηλότερη από αυτή των ηλεκτροκινητήρων που παρείχε η De Dion, η οποία ήταν 2,8 ίππων.
Η συνδυασμένη ισχύς των τεσσάρων ηλεκτροκινητήρων (ένας για κάθε τροχό) ήταν 11,2 ίπποι. Η μέγιστη ταχύτητα ήταν 36 km/h και η μέγιστη αυτονομία ξεπέρασε τα 190 χλμ . Αξιοσημείωτος! Ακόμη περισσότερο λαμβάνοντας υπόψη τα 1700 κιλά βάρους του σετ.
Συνολικά, μεταξύ 1902 και 1906, παρήχθησαν περίπου 300 μονάδες Lohner Porsche, με ηλεκτρικούς κινητήρες που προμήθευαν όχι μόνο η De Dion αλλά και οι Daimler και Panhard. Η παραγωγή του διεκόπη επειδή η πολυπλοκότητα του συστήματος και το κόστος της τεχνολογίας ήταν υψηλότερο από αυτό των οχημάτων 100% καύσης. Σχεδόν 120 χρόνια μετά η ιστορία συνεχίζεται…
