Καπνώδης. Πριν από λίγες μέρες έγραψα ένα άρθρο για το πρόβλημα των κακώς τροποποιημένων αυτοκινήτων Diesel. Εξήγησα ότι δεν ήμουν κατά της τροποποίησης αυτοκινήτου, aka tuning, και ότι εκτιμώ όλες τις εκδηλώσεις του, όποια και αν είναι η φύση τους (Stance, OEM+, κ.λπ.…).
Έγραψα επίσης ότι υπάρχουν όρια που δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Και έγραψα ότι υπάρχει ένα όριο που μου φαίνεται ανησυχητικό και που συνεχίζει να κάνει «σχολή» σε κάποιες παρυφές της κοινότητας των λάτρεις του αυτοκινήτου: οι καπνιστές. Αυτό το άρθρο είναι μια απάντηση στην κριτική.
Την ημέρα που δημοσίευσα αυτό το κείμενο, φαινόταν σαν να είχα κλωτσήσει ένα σμήνος από μέλισσες. Περίμενα κιόλας, αλλά όχι τόσο πολύ… έπεσαν στα εισερχόμενά μου κάποια λιγότερο φιλικά μηνύματα, με επιχειρήματα που υπερασπίζονται τους εθνικούς «καρβουνιάρηδες».
Το άρθρο είχε σχεδόν 4.000 οργανικές κοινοποιήσεις και διαδόθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με εκπληκτική ταχύτητα. Θα μπορούσε επίσης να είχε μιλήσει για «άμεσες αποδράσεις» σε βενζινοκίνητα αυτοκίνητα και αγώνες σκοποβολής, αλλά δεν ήθελα να μπερδέψω τα πράγματα.
Υπερασπίστηκα και υπερασπίζομαι ότι το θέμα των τροποποιήσεων στα αυτοκίνητα πρέπει να συζητηθεί πέρα από τις υπερβολές - που αποτελούν εξαίρεση και όχι κανόνα.
Ο συντονισμός είναι μια δραστηριότητα από την οποία εξαρτώνται πολλές εταιρείες, στην οποία πολλοί άνθρωποι επενδύουν χρήματα και η οποία δημιουργεί φορολογικά έσοδα. Για αυτούς τους λόγους (και πολλούς άλλους) είναι μια δραστηριότητα που αξίζει ένα νομικό πλαίσιο που δεν παίρνει το «δέντρο για το δάσος» . Δεν είναι όλοι καπνιστές, δρομείς δρόμου και άλλα λιγότερο ευνοϊκά προϊόντα…
δεν ξέρεις τι είναι αυτό
Ήταν μια από τις φράσεις που διάβασα περισσότερο. Ότι δεν καταλαβαίνω, ότι δεν καταλαβαίνω, ότι δεν ξέρω τον κόσμο των προετοιμασιών. Έχουν εν μέρει δίκιο. Ξέρω λίγα αλλά ξέρω αρκετά. Ξέρω αρκετά για να ξέρω ότι όταν τα πράγματα γίνονται σωστά, δεν υπάρχουν πυκνά μαύρα παραβάν καπνού.
Θέλω επίσης να σας πω ότι κατανοώ τα επιχειρήματα όσων κάνουν αυτές τις αλλαγές αναζητώντας περισσότερη δύναμη. Καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να δεχτώ. Δεν το δέχομαι γιατί βλάπτει τα πάντα και τους πάντες με δυσανάλογο τρόπο. Και μου φαίνεται ότι η δυσανάλογη λέξη είναι θεμελιώδης. Υπάρχουν όρια σε όλα. Ακόμα και στον ανταγωνισμό, πόσο μάλλον στα αυτοκίνητα σε δημόσιους δρόμους.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να μιλήσω για τον χρόνο μου…
Για όσους επισκέπτονται λιγότερο το Razão Automóvel, επιτρέψτε μου να πω κάτι που οι παλιότεροι εδώ γνωρίζουν ήδη: είμαι 32 ετών, είμαι από το Alentejo και το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένα Citroen AX. Προς μεγάλη μου κρίμα, δεν είμαι «πλούσιος που δεν του αρέσουν οι καπνιστές επειδή έχει το αυτοκίνητο που θέλει». Ήταν καλό που ήταν αλήθεια…
Επιτρέψτε μου να πω ότι οι εμπειρίες μου διασταυρώθηκαν επίσης με υπερβολές, αφηρημάδα και «βήμα της γραμμής». Αχ... Οι γενιές του '70 και του '80 σηκώνουν το χέρι σας αν θυμάστε ακόμα το Yamaha DT 50 LC!
Δεν πέρασε τόσος καιρός, αλλά φαίνεται ότι ήταν σε μια άλλη ζωή που στην πόρτα οποιουδήποτε γυμνασίου υπήρχε ένα σιντριβάνι Yamaha DT 50 LC όσο έβλεπε το μάτι. Νομίζω ότι εκείνη την εποχή, η μόνη φορά που είδα ένα DT 50 LC «προέλευσης» ήταν μέσα σε ένα σταντ.
Ανυψωμένες ουρές, κιτ 80 cm 3 , αντίο autolube, xpto micas, διαφυγή εισοδήματος, ήταν υποχρεωτικά αξεσουάρ.
Ποιο περπάτησε περισσότερο; Δεν μπορείτε καν να φανταστείτε τα απογεύματα που έχασα συζητώντας τέτοια θέματα. Συνήθως η απάντηση ερχόταν μόνο μετά από έναν πεισματάρικο αστυνομικό - ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Ανάμεσα σε ψέματα και μισές αλήθειες, υπάρχουν αυτοί που λένε με τα πόδια ότι υπήρχαν LC που έδιναν 140 km/h. Ένας φίλος μου το πήγε στα άκρα και τοποθέτησε στο πλαίσιο ενός μικρού LC τον κινητήρα του πανίσχυρου TDR 125 (ένα πιο αστικό DT 125 R). Αυτό ήταν πραγματικά περπάτημα… μια αγκαλιά στη Choina!
Ακόμα χωρίς δίπλωμα οδήγησης, έζησα έξω (γιατί δεν είχα δίπλωμα…) τη χρυσή εποχή του Saxo Cup, τους διαγωνισμούς ήχου και το tuning με βάση το fiberglass. Λίγο μετά εμφανίστηκαν τα πρώτα τροποποιημένα Diesel. Η εποχή των γρήγορων διαφημίσεων είχε φτάσει…
Πολλοί από εμάς επιζήσαμε εκείνη την εποχή από τύχη. Δεν είχα ποτέ την ευτυχία να έχω ένα Saxo Cup, αλλά είχα ένα Citroen AX Spot (ναι… Spot, δεν είναι Sport). Ένας δαίμονας ασφάλτου —και όχι μόνο αυτό— εφοδιασμένος με έναν πανίσχυρο κινητήρα 1,0 l με 50 ίππους. Κατάφερα να βγάλω ένα εισιτήριο υπερβολικής ταχύτητας σε αυτό. Αρέσει? Θα μπορούσα να πω «δεν ξέρω πώς» αλλά ξέρω πολύ καλά πώς…
Το λέω με νοσταλγία, με ένα χαμόγελο στα χείλη και χωρίς καμία περηφάνια.
Στην εποχή μας
Μεγαλώσαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι το 90% των συμπεριφορών μας ήταν παράλογες. Μιλώντας λίγο περισσότερο για τις εμπειρίες μου, μεγάλωσα στο Alentejo, όπου το να ζητήσω ένα «δανεικό» αυτοκίνητο από την ηλικία των 14 ετών και μετά για να βάλω χειρόφρενο γύρω από ένα πεύκο ήταν κάτι φυσιολογικό. Σήμερα αυτού του είδους η συμπεριφορά μου φαίνεται άκρως κατακριτέα.
Κατακριτέο, αναμφίβολα. Ελπίζω όμως ότι μια μέρα ο γιος μου θα θελήσει να το κάνει… ήταν σημάδι ότι ο «εθισμός» είχε περάσει.
Μπορώ όμως να δώσω περισσότερα παραδείγματα. Αν πάμε λίγο πιο πίσω στο χρόνο, η πορτογαλική κοινωνία ήταν διχασμένη μεταξύ εκείνων που υπερασπίστηκαν τη χρήση των ζωνών ασφαλείας και εκείνων που υπερασπίστηκαν ότι οι ζώνες ασφαλείας ήταν άχρηστες. Αν συνεχίσουμε να επιστρέφουμε τον χρόνο πίσω, υπήρξαν ακόμη και εκείνοι που υποστήριξαν ότι το αυτοκίνητο ήταν μια άχρηστη εφεύρεση.
Όλη αυτή η λιτανεία για να πούμε ότι πιθανότατα το ίδιο θα συμβεί και με αυτούς που υπερασπίζονται το «καπνισμένο» σήμερα. Αύριο θα κοιτάξουν πίσω και θα πουν, "Διάολε, ήταν πραγματικά ανόητο!"
Ωστόσο, επιστρέφοντας στη «χώρα των μεγάλων», τονίζω ξανά: πρέπει να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε μια φθαρμένη φράση, η οποία όμως είναι αλήθεια, «το συντονισμό δεν είναι έγκλημα!». Δεν είναι έγκλημα και σε πολλές περιπτώσεις βελτιώνει ακόμη και την ασφάλεια των εν λόγω μοντέλων. Αλλά για να μην μπερδεύεται το δέντρο με το δάσος, πρέπει να αντιταχθούμε στη «λατρεία των καπνιστών». Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι εθνικοί δρομείς άνθρακα δεν έχουν θέση με τους λάτρεις του αυτοκινήτου. Καταλαβαίνω τα επιχειρήματά σας αλλά δεν μπορώ να τα δεχτώ.