Λείπει το στυλ, λείπει η γοητεία του μοντερνισμού. Και η νεωτερικότητα δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Είτε σε αυτοκίνητα, είτε σε ανταγωνισμό είτε… ένα απλό τσιγάρο. Ας πάρουμε αυτό το τελευταίο παράδειγμα, εντάξει;
Βάζω στοίχημα ένα μεσημεριανό γεύμα – θα διαλέξω την τοποθεσία, μην τα πλέξει ο διάβολος… – για το πώς δεν θα δούμε ποτέ μια σκηνή του Χόλιγουντ να μένει στην ιστορία του κινηματογράφου με ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο ενδιάμεσα. Το ηλεκτρονικό τσιγάρο δεν έχει το ίδιο στυλ, την ίδια γοητεία, τον ίδιο μυστήριο των συμβατικών τσιγάρων. Λένε ότι το ηλεκτρονικό τσιγάρο είναι ακόμα καλύτερο από τα λεγόμενα «κανονικά» τσιγάρα. Δεν είναι όμως το ίδιο. Παρεμπιπτόντως, είναι μια απόλυτη άρνηση του στυλ – καλά, αλλά αυτό που λέγεται από έναν μη καπνιστή αξίζει όσο αξίζει.
Μου δίνει την αίσθηση ότι πριν από 30 χρόνια τον κόσμο κυβερνούσαν ανεύθυνοι άνθρωποι.
Μπορούμε να θεωρήσουμε το ηλεκτρονικό τσιγάρο τα «δερμάτινα σανδάλια με λευκές κάλτσες» της καπνοβιομηχανίας. Μπορούν ακόμη και να είναι ένας ενδιαφέρον συνδυασμός από πολλές απόψεις: πρέπει να είναι άνετα, πρακτικά και πολύ άνετα. Αλλά θα προτιμούσα να περπατάω όλη μέρα με πέτρες στα παπούτσια παρά με 'δερμάτινα σανδάλια και λευκές κάλτσες'.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα. Υπάρχουν αισθήσεις που μόνο ένα κλασικό μπορεί να μεταφέρει. Ούτε γιατί έχουν κάτι παραπάνω, αντιθέτως. Τις περισσότερες φορές μάλιστα έχουν λιγότερα. Λιγότερα ηλεκτρονικά, λιγότερη πολυπλοκότητα, λιγότερη ασφάλεια. Και όπως είπα και πριν, μερικές φορές λιγότερο είναι περισσότερο.
Και όσο περισσότερος χρόνος περνάει, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η τάση μας να επιστρέψουμε στο παλιό σχολείο. Ακόμη και επειδή στην πραγματικότητα, δεν είναι όλα τα οράματα που έχουμε για το μέλλον πολύ ενθαρρυντικά. Τα παλιά μηχανήματα είναι ένα ασφαλές καταφύγιο.
Στον μηχανοκίνητο αθλητισμό το σενάριο είναι το ίδιο. Κοιτάμε πίσω και μας λείπουν όλα. Η ανθρωπότητα ήταν ανεύθυνη, απλώς ανεύθυνη. Το κοινό, οι οδηγοί, η Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου. Μου δίνει την αίσθηση ότι πριν από 30 χρόνια τον κόσμο κυβερνούσαν ανεύθυνοι άνθρωποι. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1: Μονοθέσια με περισσότερους από 1200 ίππους. Παγκόσμιο Ράλι: Αυτοκίνητα με περισσότερους από 600 ίππους. Κοινό: Όλοι παραταγμένοι, τόσο κοντά στα αυτοκίνητα που σχεδόν κουβαλούσαν τα ρούχα τους.
Οι πιλότοι ως επί το πλείστον δεν ήταν πραγματικοί αθλητές. Ήταν άντρες, όπως εμείς, αλλά καλύτεροι στο τιμόνι. Με τις ίδιες συνήθειες, ένα τσιγάρο εδώ, μια μπύρα εκεί. Βγήκαν έξω το βράδυ και ξέσπασαν – έτσι λέει ο Τζέιμς Χαντ. Με τη διαφορά ότι σε αντίθεση με εμάς ήξεραν πραγματικά πώς να δαμάσουν ένα αυτοκίνητο. Συνεχίζουμε να προσπαθούμε… με περισσότερο ή λιγότερο στυλ, συνεχίζουμε να προσπαθούμε.
Ένα είναι σίγουρο, ότι ο μοντερνισμός δεν έχει τη μισή(!) γοητεία του «παλιού». Και αν οι «λευκές κάλτσες με δερμάτινα σανδάλια» και τα ηλεκτρονικά τσιγάρα δεν σας έπεισαν, αυτό το βίντεο μπορεί να το κάνει για μένα: