پس از دو هفته بسیار پرمشغله در این بخش ها، من موفق شدم این مقاله لذت بخش را به خصوص به فیات دینو کوپه اختصاص دهم.
آنهایی که حواسشان بیشتر است میدانند که در 7 سپتامبر، ما برای یک روز پیست به فاطیما رفتیم، و همچنین میدانند که ماشینی که بیش از همه توجه ما را به خود جلب کرد، فیات دینو کوپه 2.4 V6 1968 بود. باید صادقانه بگویم: فیات مرا به دنیایی می برد که کاملاً متفاوت از دنیایی است که در زندگی روزمره به آن عادت کرده ام.
به محض اینکه دیدم او آمد، چشمانم روشن شد – ممکن بود یک فیل از کنارم رد شود که من حتی متوجه نشدم – کاملاً روی آن دستگاه زیبای ایتالیایی متمرکز شدم. فقط برای اینکه به شما ایده بدهم، رنگ قرمز فراری هنوز هم اصلی است! فوقالعاده بینقص بود... به جرأت میتوانم بگویم که ماشینی که تازه از کارخانه آمده است، به اندازه آن ماشین رنگآمیزی ندارد.
برای من اتومبیلی برای رانندگی در آخر هفته – و توجه، گشت و گذار در بالاترین سطح – برای آن مالک، خودرویی است که می تواند در یک روز پیست آسیب وارد کند. و اگر به آن نگاه کنیم، کاملاً منطقی است. من یک «پسر مرغ» معمولی هستم، که فقط به این فکر میکنم که ماشینم سرسره میکند و با محور عقب بد رفتار میکند، باعث میشود عرق سردی در من جاری شود.
خودرویی مانند این با موتور 2.4 لیتری V6 با قدرت 180 اسب بخار در 6600 دور در دقیقه و گشتاور 216 نیوتن متر در 4600 دور در دقیقه برای "پیاده روی" ساخته نشده بود. حتی بیشتر از آن این که دارای لمس فراری است. قلب این فیات همانند فراری افسانه ای دینو 206 GT و 246 GT است که به طور عجیبی توسط پسر انزو فراری آلفردو فراری (دینو برای دوستان) ساخته شده است. اگر به این حدود 1400 کیلوگرم وزن اضافه کنیم، ترکیب معقولی برای مسابقه 0 تا 100 کیلومتر بر ساعت خواهیم داشت که در 8.7 ثانیه به پایان می رسد. همچنین لازم به ذکر است که حداکثر سرعت در حدود 200 کیلومتر در ساعت و چند پودر بیشتر است.
با این اوصاف، زمان آن رسیده بود که ببینیم این "فراری" در پیست چگونه عمل می کند. به محض اینکه سوار ماشین می شوم، بلافاصله با یک راحتی فوق العاده دوستانه برای ستون فقراتم مواجه می شوم. خیلی دور از تصور بودم که این ماشین، که تقریباً 45 سال از عمرش می گذرد، چنین فضای داخلی خنک و آرامش بخشی داشته باشد – برای کسی که می خواهد آخر هفته بیرون برود (کسی مثل من) دیدنی است.
اما باورنکردنی ترین چیز این است که حتی پس از اینکه ما وارد پیست شدیم، این فیات دینو مانند یک جنتلمن رفتار کرد. اضافه وزن شاید بزرگترین دشمن او بود، و «فرمان دستی» راننده را به چالش میکشید، در مداری که مخصوص کارتها طراحی شده بود. این نبرد تنها در صورتی برنده خواهد شد که کار تیمی خوبی بین ماشین و راننده وجود داشته باشد. فقط یکی از آنها لنگ زد و علامت "Game Over" ظاهر شد!
این مدار برای نشان دادن پتانسیل واقعی این فیات دینو کوپه ایده آل نبود. برخی از مناطق بیش از حد فنی و کند بودند، که برای کسانی که تشنه احساسات بودند خوب نبود. با این حال، غرش V6 در 7000 دور در دقیقه سمفونی کاملی برای گوش من بود. این همه چیز را در آن مناطق "خرافنده" بسیار جالب تر کرد.
چهار دور تلاش و لذت بود، چهار دور که بهترین دو روی سکه را نشان می داد. راننده مثال زدنی بود، او ماشین را مانند هیچ کس دیگری نمی شناخت و تقریباً همیشه آن را به حد اقل می رساند. از طرف دیگر، من یک کمک راننده بودم که باید اخراج شوم... آنقدر دلم می خواست به آن شوخی ادامه دهم که وقتی از پیست خارج شدم به راننده گفتم که خروجی جلوتر است. نتیجه؟ یک دور اضافی دیگر برای من، راننده و دینو.
فیات دینو، بدون شک، پرتره ای از آنچه در دهه 60 در ایتالیا خوب بود، است: خودرویی زیبا، بسیار رشک برانگیز و سرشار از روح!
