આ અઠવાડિયું લેમ્બોર્ગિની ગેલાર્ડોના ઉત્પાદનના અંત દ્વારા ચિહ્નિત થયેલ છે: મેન્યુઅલ ગિયરબોક્સ સાથેની છેલ્લી ઇટાલિયન સુપરકાર. તે યાદ રાખવા યોગ્ય છે.
મને લાગે છે કે હું નોસ્ટાલ્જિક છું. હું આવું વિચારતો નથી, મને ખરેખર ખાતરી છે. મને ખબર નથી કે તે ખામી છે કે સદ્ગુણ – તમે પણ જાણતા નથી… – પરંતુ જ્યારે કારની વાત આવે છે, ત્યારે આ લાગણી વધુ તીવ્ર હોય છે.જ્યારે હું બીજી વખતથી કારના નિયંત્રણ પર બેઠો ત્યારે મને આનંદ થાય છે. યાંત્રિક યુક્તિ, ગેસોલિન વરાળ અને આધુનિક સમયની સુખ-સુવિધાઓ માટે "નૂર" ન કરતા લોકોની લાક્ષણિક જીદ મને આકર્ષિત કરે છે. ડ્રાઇવિંગનો અનુભવ વધુ તીવ્ર છે. એમાં કોઈ શંકા નથી.
આ અને અન્ય પુનરુત્થાનને કારણે આ ખૂબ જ ખાસ લેમ્બોર્ગિની ગેલાર્ડો: અંતિમ ઇટાલિયન મેન્યુઅલ સુપર-સ્પોર્ટની કસોટી જોવા યોગ્ય છે. જો તે તેના "ઓટોમેટિક" ભાઈ કરતાં ધીમી હોય તો? અલબત્ત હા. પરંતુ શું એવી લાગણીના રોમેન્ટિકવાદ માટે સેકન્ડનો હજારમો ભાગ છે કે આપણે જ ઘટનાઓ પર સંપૂર્ણ નિયંત્રણ રાખીએ છીએ? કદાચ નહિ.
લેમ્બોર્ગિની ગેલાર્ડોના અંત સાથે, તે એક યુગનો અંત પણ દર્શાવે છે. એક તે હતું જ્યાં માણસે તેની આંગળીઓ અને હથેળી વચ્ચેના બોક્સના ગિયર્સને આદેશ આપ્યો અને અનુભવ્યો.