Piştî du hefteyên pir mijûl di van beşan de, min karî li wir vê gotara dilşewat bi taybetî ji bo Fiat Dino Coupé veqetandî biweşînim.
Yên baldartir dizanin ku, di 7-ê Îlonê de, em ji bo rojekê çûn Fatima, û ew jî dizanin ku otomobîla ku herî zêde bala me kişand Fiat Dino Coupé 2.4 V6 ya 1968-an bû. Divê ez rast bibêjim: Fiat min digihîne cîhanek bi tevahî ji ya ku ez di roja xwe de jê re tê bikar anîn cûda ye.
Hema ku min dît ku ew hat, çavên min şewitîn – fîlek dikaribû di kêleka min re derbas bibûya ku min jî ferq nedikir – ez bi tevahî li ser wê makîneya spehî ya îtalî sekinîm. Tenê ku ez ramanek bidim we, ew karê boyaxkirina Ferrari ya sor hîn jî orîjînal e! Ew pir bêkêmasî bû… Ez diwêrim bibêjim ku otomobîlek ku tenê ji fabrîqeyê hatibe karê boyaxkirinê bi wî rengî nayê lênihêrandin.
Ya ku ji bo min dê bibe gerîdeyek ku di dawiya hefteyê de ajot - û baldarî, gera di asta herî bilind de - ji bo wî xwediyê, ew otomobîlek e ku dikare di rojek rêkê de zirarê bide. Û eger em lê binêrin, ew bêkêmasî ye. Ez "kurê mirîşkê" yê tîpîk im, ku tenê li ser gerîdeya xwe ya ku slaytan dike û bi eksê paşîn re xirab dike difikirîm, min dike xwarek sar.
Otomobîlek bi vî rengî bi motorek V6 ya 2,4 lître ya ku di 6600 rpm de 180 hp û 216 Nm torque di 4600 rpm de derdixe ji bo "meşê" nehat çêkirin. Ji ber vê yekê jî ev yeka ku pêwendiya Ferrari heye. Dilê vê Fiatê heman Ferrari Dino 206 GT û 246 GT ya efsanewî ye, ku bi meraq ji hêla kurê Enzo Ferrari Alfredo Ferrari (Dîno ji bo hevalan) ve hatî pêşve xistin. Ger em li ser vê yekê bi qasî 1,400 kg giraniyê zêde bikin, ji bo pêşbaziya 0-100 km/h, ku di 8,7 saniyeyan de temam dibe, berhevokek maqûl heye. Her wiha divê bê zanîn ku leza herî zêde derdora 200 km/h û çend tozên din e.
Wê got, ew dem bû ku em bibînin ka ev "Ferrari" li ser rêkê çawa pêk tîne. Hema ku ez siwarim gerîdeyê ez tavilê bi rehetiyek pir dostane ji bo pişta xwe re rû bi rû dimînim. Min dûr nedizanî ku ev gerîdeya, ku hema hema 45 salî ye, dê xwedan hundurek wusa xweş û rehet be - ji bo kesê ku dixwaze dawiya hefteyê derkeve derve (yekî wek min) balkêş e.
Lê ya herî nebawer ev e ku piştî ku em ketin rê jî, ev Fiat Dîno mîna mîrzayekî tevdigeriya. Zêde kîlo belkî dijminê wî yê herî mezin bû, û "rêveberiya bi destek" ajokar li dû zivirîna şofêrê, li ser şebekek ku bi taybetî ji bo go-kartê hatî çêkirin, dijwar kir. Ger di navbera makîne û ajokar de xebatek tîmê baş hebe ev şer dê bi ser keve. Tenê yek ji wan şikestibû û nîşana "Game Over" xuya bû!
Civîn ne îdeal bû ku potansiyela rastîn a vê Fiat Dino Coupé nîşan bide. Hin dever pir teknîk û hêdî bûn, ku ji bo kesên ku birçî hestiyar bûn ne baş bû. Lêbelê, qîrîna V6 bi 7,000 rpm ji bo guhên min senfoniya bêkêmasî bû. Di wan deverên "borer" de her tişt pir balkêştir kir.
Ev çar lepên hewldan û kêfê bû, çar lepên ku herî baş ji herdu aliyên pereyê nîşan didin. Ajokar mînakek bû, wî makîneyê wekî tu kesî dizanibû, hema hema her gav berbi sînor ve dibir. Ji aliyê din ve ez bûm hev-şofêrê ku ji kar bê avêtin… Min ewqas dixwest ku ez bi wê henekê xwe bidomînim, ku gava ez ji rê derket min ji şofêrê re got ku derketin li pêş e. Netîce? Ji bo min, şofêr û Dîno jî lepek zêde.
Fiat Dino, bê şik, portreyek e ya ku di salên 60-an de li Italytalya baş bû: Otomobîlek xweşik, pir çavnebar û tijî giyan!
