50 च्या दशकाच्या सुरुवातीस, युरोपमध्ये प्रचलित असलेल्या कमी डिझेलच्या किमती आणि कोरियातील युद्धामुळे गॅसोलीनची कमतरता यामुळे फोक्सवॅगनने डिझेल इंजिनवर पैज लावली. पोर्श सोबत मिळून त्यांनी या प्रकल्पाला टायप 508 असे नाव दिले. परिणामः एक विशेष इंजिन, ज्याचा आवाज असूनही त्याचा वापर अतिशय समाधानकारक होता. याने 25 अश्वशक्ती (पारंपारिक बीटलने 36 एचपी वितरित केली) आणि कमाल 3,300 क्रांती प्रति मिनिटापर्यंत पोहोचवली. 0-100 किमी/ताशी हे वेग 60 सेकंदात पूर्ण झाले...
नंतर, फॉक्सवॅगनचे विद्यमान अध्यक्ष हेन्झ नॉर्डॉफ या निष्कर्षापर्यंत पोहोचले की हे वाहन यूएसमध्ये विकले जाणार नाही कारण ते गोंगाट करणारे, मंद आणि अतिशय प्रदूषित होते. अखेर हा प्रकल्प सोडण्यात आला.
1981 मध्ये, पोर्शने 50 व्या वर्धापन दिनानिमित्त, फॉक्सवॅगनचे पहिले डिझेल इंजिन पुन्हा तयार करण्यासाठी रॉबर्ट बाइंडरला 50,000 ड्यूशमार्क ऑफर केले. त्याला 1951 च्या बीटलमध्ये ठेवण्याचे उद्दिष्ट होते, एक ऑपरेशन जे यशस्वीपणे पार पाडणे खूप कठीण होते तरीही ते सिद्ध होईल.
आज, कार्यक्षम असूनही, "फोक्सवॅगन केफर डिझेल" नैसर्गिकरित्या प्रदूषक उत्सर्जन चाचण्यांमध्ये उत्तीर्ण होत नाही. तरीही, नॉस्टॅल्जिक लोक पोर्श संग्रहालयात प्रदर्शनात वाहन शोधू शकतात.
AutoBild द्वारे प्रतिमा गॅलरी