ऑटोमोटिव्ह प्रेसमधील सर्वात उल्लेखनीय पत्रकारांपैकी एक असलेल्या ख्रिस हॅरिसने दोन अद्वितीय ऑटोमोबाईल भेटण्याची व्यवस्था केली आहे. वस्तुनिष्ठ? ड्रायव्हिंगचे सार शोधा.
मला अनेकदा प्रश्न पडतो की कारची ही आवड कुठून येते, ज्यामुळे माझ्या हृदयाची धावपळ उडते (रात्रीचे 11 वाजले आहेत आणि मी अजूनही या चारचाकी वस्तूबद्दल लिहित आहे...). भौतिकशास्त्राच्या नियमांचे उल्लंघन करणे मला इतके चांगले का वाटते? तरीही मला गाड्या का आवडतात? जेव्हा तर्कशुद्धपणे, माझ्या शरीरातील सर्व अलार्मने मला सर्वात प्राथमिक अंतःप्रेरणेकडे संदर्भित केले पाहिजे: जगण्यासाठी. पण नाही, ही आवड मला निर्णायकपणे त्या वक्र आणि इतर वक्र दिशेने घेऊन जाते. आणि नंतर येणारी, वेगवान आणि वेगवान, अधिकाधिक हुशार आणि धाडसी, जेव्हा मी फक्त बिंदू A पासून बिंदू B कडे जाणे हे जगातील सर्वात सुरक्षित आणि सर्वात कंटाळवाणे कारमध्ये एअरबॅगमध्ये गुंडाळले होते. शक्य असल्यास घरगुती उपकरणांची एक वेगळी प्रजाती.
पण नाही. तू मला जितका जास्त मारशील तितका मी तुला आवडतो. कार जितकी मर्दानी आणि लहरी असेल तितकी ती अधिक भावना जागृत करते. यासारख्या संवेदनांमुळेच मॉर्गन थ्री व्हीलर किंवा कॅटरहॅम सेव्हन सारख्या गाड्या, निर्विवादपणे मूलभूत आणि तांत्रिकदृष्ट्या अप्रचलित, अनेक दशकांपूर्वी ज्या दिवशी त्यांचा जन्म झाला त्या दिवशीही त्या चालू आहेत.
कारण शेवटी, खऱ्या अर्थाने महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे संवेदना. आणि मध्यस्थांशिवाय मनुष्य-यंत्र कनेक्शनपेक्षा शुद्ध काहीही नाही. तिथेच आम्हाला "ड्रायव्हिंगचे सार" सापडले आणि तिथेच ख्रिस हॅरिस आम्हाला ड्राइव्हच्या दुसर्‍या भागात घेऊन जाऊ इच्छितो. व्हिडिओ पहा, आणखी एका प्रकरणात जेथे कमी जास्त असलेला प्रबंध त्याच्या पूर्णतेने लागू होतो. ख्रिस हॅरिस तपासतो:
मजकूर: गिल्हेर्मे फेरेरा दा कोस्टा