५० को दशकको प्रारम्भमा, युरोपमा चलेको कम डिजेलको मूल्य र कोरियामा युद्धको कारण पेट्रोलको अभावले फोक्सवागनलाई डिजेल इन्जिनमा बाजी लगायो। पोर्शको साथमा, तिनीहरूले परियोजनालाई टाइप 508 नाम दिए। नतिजा: एक विशेष इन्जिन, जुन शोरको बावजुद, धेरै सन्तोषजनक खपत थियो। यसले २५ अश्वशक्ति प्रदान गर्यो (परम्परागत बीटलले ३६ एचपी प्रदान गर्यो) र प्रति मिनेट अधिकतम ३,३०० रिभोलुसनमा पुग्यो। ०-१०० किमी/घन्टाको दुरी ६० सेकेन्डमा पूरा भयो...
पछि, भोक्सवागनका वर्तमान अध्यक्ष हेन्ज नोर्डोफले यो गाडी अमेरिकामा बिक्री नहुने निष्कर्षमा पुगे किनभने यो शोर, ढिलो र धेरै प्रदूषित थियो। परियोजना अन्ततः त्यागिएको थियो।
1981 मा, पोर्शले आफ्नो 50 औं वार्षिकोत्सवको अवसरमा, रोबर्ट बाइन्डरलाई फक्सवागनको पहिलो डिजेल इन्जिन पुनर्निर्माण गर्न 50,000 डचमार्कहरू प्रदान गर्यो। उसलाई 1951 बीटलमा राख्ने उद्देश्य थियो, एउटा शल्यक्रिया जुन सफल साबित हुने थियो यद्यपि यो गर्न धेरै गाह्रो थियो।
आज, कार्यात्मक भए पनि, "भोक्सवागन काफर डिजेल" स्वाभाविक रूपमा प्रदूषक उत्सर्जन परीक्षणहरू पास गर्दैन। अझै, पुरानो व्यक्तिहरूले पोर्श संग्रहालयमा प्रदर्शनमा गाडी भेट्टाउन सक्छन्।
AutoBild मार्फत छवि ग्यालेरी