म फेरि पहिलो पुस्ता माज्दा MX-5 मा दौडें। कार बास्टर्ड - जति कार बास्टर्ड हुन सक्छ ... - मेरो लागि ओलिमिकली रंगमा छ। “तिमीले बेल्ट लगाएका छैनौ? दुर्भाग्य। के तपाईंले बत्ती बाल्नु भयो? धैर्य। र वैसे, ढोका ताल्चा नगर्नुहोस् र भोलि म यहाँ छैन र म पाङ्ग्रा पछाडि एक अपराधीसँग खेल्न गएको छु भनेर गुनासो नगर्नुहोस् ..."।
म अनुभवको आनन्द लिइरहेको छु — र हो, मैले ढोका बन्द गरें... —, कम्तिमा होइन किनभने मलाई थाहा छ यो सधैंभरि रहनेछैन (तर हामी त्यहाँ हुनेछौं...)।
आजका अटोमोबाइलहरू हामीलाई जीवित राख्नको लागि यति चिन्तित छन् कि तिनीहरूले हामीलाई लगभग बच्चाहरू जस्तै व्यवहार गर्छन्। चिन्ताजनक आवाजको रूपमा एक निरन्तर चिन्ता "piiiii, सावधान रहनुहोस् तपाई हिट गर्न जाँदै हुनुहुन्छ !!!", "बिप, सावधान रहनुहोस् तपाईले सडक छोड्नुभयो", "piiiiiiiiiiiiiiiiii-सबैका लागि-र-केही-का लागि" — कल्पना गर्नुहोस्। यहाँ समुन्द्री अनुहार भएको इमोजी। व्यवहारमा, यो हाम्रो हजुरआमा सधैं हाम्रो छेउमा बस्नु जस्तै हो "ओ छोरा, तिमी हिट गर्न जाँदैछौ!"।
कर्षण नियन्त्रण र स्थिरता नियन्त्रण जस्ता इलेक्ट्रोनिक सहायताहरू उल्लेख नगर्नुहोस् ...
कहिलेकाहीँ हामीलाई स्वतन्त्रता चाहिन्छ र अन्य समयमा कारहरूले हामीलाई प्रस्ताव गर्दछ: स्वतन्त्रता । त्यसैले झन झन झन, धेरै खर्च, कम ब्रेक, कम हिड्ने, दुर्घटनामा पर्न सक्ने सम्भावित घातकताको बाबजुद पनि अनुहारमा मुस्कान लिएर गाडी चलाइरहन्छौं।
यहाँ हाम्रो न्यूजलेटरको सदस्यता लिनुहोस्
यो मूर्ख छ? होइन, यो शानदार छ... स्वाभाविक रूपमा, यदि मैले हरेक दिन क्लासिक वा प्रि-क्लासिक सवारी गर्नुपर्यो भने, म मेरो कारको चिन्ताको कमी यति रमाइलो पाउन सक्दिन। तर आधुनिक कारहरू त्यसका लागि हुन्।
जे होस्, हिजो राती मलाई निन्द्रा लागेन, र मलाई लिस्बनको समुन्द्र किनारमा हिड्न जान मन लाग्यो। मेरो कारको साँचो र Mazda MX-5 NA कुञ्जीहरू बीच, मैले कुन लिएको छु भनी अनुमान गर्नुहोस्... तपाईंले ठीक भन्नुभयो, मेरो "हजुरआमा" घरमै बस्नु भयो।