Na twee extreem drukke weken in deze delen, is het me gelukt om daar dit heerlijke artikel te publiceren dat speciaal is gewijd aan de Fiat Dino Coupé.
De meer oplettende mensen weten dat we op 7 september naar Fátima gingen voor een circuitdag, en ze weten ook dat de auto die het meest onze aandacht trok de Fiat Dino Coupé 2.4 V6 uit 1968 was. Fiat neemt me mee naar een totaal andere wereld dan ik in mijn dagelijkse leven gewend ben.
Zodra ik hem zag aankomen, lichtten mijn ogen op - er had een olifant langs mijn zijde kunnen lopen die ik niet eens had opgemerkt - ik was volledig gefocust op die prachtige Italiaanse machine. Om je een idee te geven, die rode Ferrari-lak is nog steeds het origineel! Het was ongelooflijk smetteloos... Ik durf te zeggen dat een auto die net uit de fabriek komt, niet zo goed verzorgd is als die.
Wat voor mij een auto zou zijn om in het weekend mee te rijden – en attentie, toeren op het hoogste niveau – voor die eigenaar is het een auto die schade kan aanrichten op een circuitdag. En als we ernaar kijken, is het volkomen logisch. Ik ben de typische "chicken boy", die me bij de gedachte aan mijn auto die glijdt en de achteras mishandelt, het koude zweet doet uitbreken.
Een auto als deze met een 2,4 liter V6-motor die 180 pk levert bij 6.600 tpm en 216 Nm koppel bij 4.600 tpm is niet gemaakt om te "lopen". Nog meer deze die de Ferrari-touch heeft. Het hart van deze Fiat is hetzelfde als de mythische Ferrari Dino 206 GT en 246 GT, die merkwaardig genoeg werd ontwikkeld door de zoon van Enzo Ferrari, Alfredo Ferrari (Dino voor vrienden). Als we daar zo'n 1.400 kg aan gewicht bij optellen, hebben we een redelijke combinatie voor de race van 0-100 km/u, die in 8,7 sec klaar is. Er moet ook worden opgemerkt dat de maximumsnelheid rond de 200 km/u ligt en nog een paar poeders.
Dat gezegd hebbende, het was tijd om te zien hoe deze "Ferrari" presteerde op het circuit. Zodra ik in de auto stap, word ik meteen geconfronteerd met een uiterst vriendelijk comfort voor mijn ruggengraat. Ik kon me niet voorstellen dat deze bijna 45 jaar oude auto zo'n cool en ontspannend interieur zou hebben - het is spectaculair voor iemand die er in het weekend op uit wil (iemand zoals ik).
Maar het meest ongelooflijke is dat zelfs nadat we de baan op waren, deze Fiat Dino zich als een heer gedroeg. Overgewicht was misschien wel zijn grootste vijand, en de "arm-assisted steering" daagde de bestuurder bocht na bocht uit, op een circuit dat speciaal was ontworpen voor skelters. Deze strijd zou alleen gewonnen worden als er goed samenspel was tussen de machine en de coureur. Er was maar één van hen nodig om te haperen en het bord "Game Over" verscheen!
Het circuit was niet ideaal om het ware potentieel van deze Fiat Dino Coupé te demonstreren. Sommige gebieden waren te technisch en traag, wat niet goed was voor degenen die hongerig waren naar emotie. Het gebrul van de V6 bij 7.000 tpm was echter de perfecte symfonie voor mijn oren. Het maakte alles veel interessanter in die "boor"-gebieden.
Het waren vier ronden van inspanning en plezier, vier ronden die het beste van beide kanten van de medaille lieten zien. De chauffeur was voorbeeldig, hij kende de machine als geen ander en ging bijna altijd tot het uiterste. Ik daarentegen was een bijrijder die ontslagen moest worden... Ik wilde zo graag doorgaan met die grap, dat ik bij het verlaten van de baan de bestuurder vertelde dat de uitgang vlak voor me lag. Resultaat? Nog een extra ronde voor mij, de coureur en Dino.
De Fiat Dino is zonder twijfel een portret van wat goed was in Italië in de jaren 60: een elegante auto, zeer benijdenswaardig en vol soul!
