Na razie Alfa Romeo 156 był to jedyny model włoskiej marki, który zdobył trofeum Samochodu Roku w Portugalii — zbiegło się to również z jego wyborem na Europejski Samochód Roku w tym samym roku.
Model 156 stał się przełomowym modelem włoskiej marki na wielu poziomach, a ostatecznie stał się jednym z jej największych komercyjnych sukcesów w historii — ponad 670 000 sprzedanych egzemplarzy w latach 1997-2007. Od tego czasu nie widziano już żadnej Alfy Romeo. udało się osiągnąć tomy tego kalibru.
Zajęła miejsce często krytykowanej 155, a wraz z nią wniosła większe wyrafinowanie i ambicję, czy to pod względem designu, czy technicznych cech.
mistrza
Od razu wywarł duży wpływ na jego projekt, a Walter da Silva, ówczesny dyrektor ds. designu Alfa Romeo, był odpowiedzialny za linie.
Nie była to propozycja retro, daleko mu do tego, ale integrowała elementy, które przywoływały inne epoki, zwłaszcza gdy patrzyliśmy na nią z przodu.
Charakterystyczne oblicze Alfy Romeo 156 zostało oznaczone scudetto, które „wtargnęło” w zderzak (przypominając modele z innych epok) i odsunęło tablicę rejestracyjną na bok — od tego czasu stała się niemal wizerunkiem marki… włoskiej marki .
Pomimo tego, że był „cały do przodu” (silnik z przodu poprzecznie i napęd na przednie koła), proporcje tej trzypakowej limuzyny o stosunkowo kompaktowych wymiarach były na bardzo dobrym poziomie. Jego profil nawiązywał do coupé, a klamka tylnych drzwi zintegrowana z szybą obok słupka C wzmacniała to wyobrażenie — 156 nie była pierwszą z tym rozwiązaniem, ale była jednym z głównych odpowiedzialnych za jego popularyzację .
Jej powierzchnie były czyste, z wyjątkiem dwóch marszczeń na osiach, które również wyznaczały linię talii. Estetyka została wykończona grupami optycznymi, zarówno z przodu, jak i z tyłu, smukłymi i skromnymi rozmiarami, w przeciwieństwie do większości tego, co widywano w tamtych czasach.
W 2000 roku wprowadzono 156 Sportwagon, co oznaczało powrót Alfy Romeo do samochodów dostawczych, co nie miało miejsca od czasu Alfa Romeo 33 Sportwagon. Podobnie jak sedan, Sportwagon wyróżniał się również bardzo atrakcyjnym wyglądem — uwaga na bok, kto pamięta reklamę Sportwagon z aktorką Catherine Zeta-Jones? — i, co ciekawe, pomimo tego, że był najbardziej znanym nadwoziem wśród uzdolnień, jego bagażnik był nieco mniejszy niż w przypadku sedana.
Alfa Romeo 156 Sportwagon pojawiła się prawie trzy lata po sedanie
Prawda jest taka, że nawet dzisiaj, ponad dwie dekady po swojej premierze, Alfa Romeo 156 pozostaje stylistycznym punktem zwrotnym, łączącym elegancję i sportowy charakter, jak niewiele innych. Jeden z najpiękniejszych sedanów w historii? Bez wątpienia.
O ile na zewnątrz robił wrażenie swoim wyglądem, to w środku niewiele się różniło. Wnętrze wyraźniej przywodziło na myśl Alfę Romeo z innych epok, co widać przede wszystkim w desce rozdzielczej z dwoma „zakrytymi” okrągłymi zegarami oraz w pomocniczych zegarach zintegrowanych z konsolą środkową (zwróconych w stronę kierowcy).
Pierwsza wspólna szyna
Pod maską znaleźliśmy kilka atmosferycznych czterocylindrowych silników benzynowych w rzędzie, o pojemności skokowej od 1,6 do 2,0 l, wszystkie Twin Spark (dwie świece zapłonowe na cylinder) i mocach od 120 KM do 150 KM.
Kiedy model 156 został wprowadzony na rynek, Diesle już zyskiwały na znaczeniu na rynku i dlatego nie mogło ich zabraknąć. Najbardziej znanym był 1.9 JTD Grupy Fiat, ale powyżej tego znaleźliśmy rzędowy pięciocylindrowy o pojemności 2,4 l, który wyróżniał się jako pierwszy Diesel wprowadzony na rynek z systemem wtrysku Common Rail (wspólna rampa), o mocach od 136 KM do 150 KM.
Pięciocylindrowa szyna common rail
Po zmianie stylizacji przeprowadzonej przez firmę Italdesign Giorgetto Giugiaro, znanej w 2003 r., pojawiło się więcej innowacji mechanicznych, takich jak wprowadzenie bezpośredniego wtrysku w silniku benzynowym 2,0 l, identyfikowanego skrótem JTS (Jet Thrust Stoichiometric), dzięki czemu moc wzrosła do 165 KM. Silniki wysokoprężne zyskały również wersje wielozaworowe, zarówno w 1.9 (jeszcze w 2002 roku), jak i w 2.4, które zaczęto identyfikować jako JTDm, z mocą rosnącą w tym ostatnim do 175 KM.
Z silnikami benzynowymi i wysokoprężnymi współpracowały pięcio- i sześciobiegowe manualne skrzynie biegów, podczas gdy 2.0 Twin Spark i JTS mogły być również łączone z Selespeed, półautomatyczną, zautomatyzowaną skrzynią biegów.
V6 Busso
Ale w centrum uwagi znalazł się oczywiście szanowany V6 Busso. Najpierw w wersji o pojemności 2,5 l, zdolnej dostarczyć 190 KM (później 192 KM), co kojarzyło się z intrygującą automatyczną skrzynią biegów Q System, która miała tryb manualny, który utrzymywał schemat H, podobnie jak manualna skrzynia biegów. cztery prędkości.
Później pojawił się „ojciec” wszystkich Busso z 156 GTA, najbardziej sportową wersją gamy. Tutaj 24-zaworowy silnik V6 rozrósł się do pojemności 3,2 l i mocy do 250 KM, wówczas uważanej za wartość graniczną dla napędu na przednie koła. Ale o tym wyjątkowym modelu zalecamy przeczytanie naszego poświęconego mu artykułu:
wyrafinowana dynamika
Przekonała go konstrukcja i mechanika, ale nie można było zaniedbywać również podwozia. Modyfikacje wprowadzone do platformy C1 Grupy Fiat nie tylko zapewniły lepszy rozstaw osi w porównaniu z innymi modelami, które ją wykorzystywały, ale także uzyskały niezależne zawieszenie na obu osiach. Z przodu zastosowano wyrafinowany, nakładający się schemat podwójnego trójkąta, a z tyłu schemat MacPhersona, zapewniający pasywny efekt sterowania.
Wraz ze zmianą stylizacji w 2003 roku 156 otrzymało nową tylną optykę i zderzaki…
Mimo zapewnienia dopracowanej dynamiki zawieszenie nadal przyprawiało o ból głowy. Często zdarzało się, że było to niewspółosiowe, co prowadziło do przedwczesnego zużycia opon, podczas gdy bloki za dzwonem okazywały się kruche.
Nie zapominajmy wspomnieć o jego kierunku, który jest dosyć bezpośredni — nadal jest — z zaledwie 2,2 okrążeniami od góry do góry. Testy na wysokości ujawniły limuzynę z dynamicznym prowadzeniem o silnym sportowym charakterze i responsywnym podwoziu.
Zapisał się również w historii konkursu
Jeśli triumfował w wyborach Samochodu Roku w Portugalii i Europie, był to nowy model, po prostu trafił na rynek, gdy jego kariera się skończyła, jego spuścizna na torach była ogromna. Alfa Romeo 156 regularnie pojawiała się w wielu mistrzostwach turystycznych, kontynuując historyczną spuściznę modelu 155 (który wyróżniał się również w DTM).
Trzykrotnie był mistrzem Mistrzostw Europy w Turystyce (2001, 2002, 2003), zdobywając także kilka mistrzostw krajowych na tym poziomie, aw 2000 r. również mistrzostwo Ameryki Południowej w Super Turystyce. Trofeów nie zabrakło w 156.
Dziedziczenie
Alfa Romeo 156 zakończyła swoją karierę definitywnie w 2007 roku, 10 lat po premierze. Był to jeden z ostatnich wielkich sukcesów Alfy Romeo (obok 147) i zaznaczył pokolenie entuzjastów i alfisti.
Jej następcą, jeszcze w 2005 roku, miała być Alfa Romeo 159, która pomimo silniejszych atrybutów w zakresie parametrów, takich jak solidność i bezpieczeństwo, nigdy nie zdołała dorównać sukcesowi swojego poprzednika.
Chcesz poznać innych zwycięzców Samochodu Roku w Portugalii? Kliknij poniższy link: