Συνήθως αυτά τα χρονικά μου είναι αποτέλεσμα στοχασμών που κάνω στο δρόμο για τη δουλειά. Χρειάζονται περίπου 30 λεπτά, τα οποία μοιράζομαι ομοιόμορφα ανάμεσα σε δραστηριότητες όπως ακούγοντας ραδιόφωνο, σκέψη για τη μεγάλη μέρα που έρχεται, οδήγηση (όταν το επιτρέπει η κυκλοφορία…) και «ταξιδεύοντας με μαγιονέζα». Κάτι που είναι σαν να λέω, να σκέφτομαι τα πιο βαθιά ή παράλογα πράγματα (μερικές φορές και τα δύο ταυτόχρονα…) ενώ δεν φτάνω στον προορισμό μου. Και στη Λισαβόνα, στις 8:00 π.μ., μπροστά σε μια κίνηση που επιμένει να μην πάει μπροστά, αυτό που κάνω περισσότερο είναι πραγματικά «ταξιδεύω με μαγιονέζα».
Και στο τελευταίο ταξίδι αυτής της εβδομάδας, περιτριγυρισμένος από κίνηση από όλες τις πλευρές για να μην διαφοροποιώ, παρατήρησα με διαφορετικά μάτια τις διάφορες γενιές μοντέλων από την ίδια μάρκα και την ίδια κατηγορία με τα χρόνια και η εξέλιξη είναι αξιοσημείωτη. Δεν υπάρχουν κακά αυτοκίνητα σήμερα. Είχαν εξαφανιστεί.
Μπορείς να τριγυρνάς στην αγορά αυτοκινήτου όσο θέλεις, δεν θα βρεις κανένα αντικειμενικά κακό αυτοκίνητο. Θα βρουν καλύτερα αυτοκίνητα από άλλα, είναι αλήθεια, αλλά δεν θα βρουν κακά αυτοκίνητα.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια βρήκαμε κακά αυτοκίνητα. Με ζητήματα αξιοπιστίας, τρομερή δυναμική και φρικτή ποιότητα κατασκευής. Σήμερα, ευτυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Η αξιοπιστία είναι πλέον στάνταρ σε κάθε μάρκα, καθώς και η ενεργητική και η παθητική ασφάλεια. Ακόμη και το πιο απλό Dacia Sandero κάνει πολλά αυτοκίνητα υψηλής τεχνολογίας να κοκκινίζουν από ντροπή πριν από μια ντουζίνα χρόνια.
Εγγραφείτε στο ενημερωτικό μας δελτίο εδώ
Η άνεση, ο κλιματισμός, τα ηλεκτρονικά βοηθήματα, η πειστική ισχύς και ο ελκυστικός σχεδιασμός είναι όλα στοιχεία που εκδημοκρατίζονται. Δεν το πληρώνουμε πλέον. Και είναι αστείο που ήταν η οικονομία της αγοράς και ο κακώς αγαπητός καπιταλισμός που μας παρείχαν αυτά τα «κεκτημένα δικαιώματα».
Βασικά, οι πιο ουσιαστικές διαφορές μεταξύ μοντέλων διαφορετικών τμημάτων έχουν θολώσει. Η διαφορά στην ποιότητα κατασκευής, την άνεση και τον εξοπλισμό μεταξύ της βασικής κατηγορίας B και της πολυτελούς κατηγορίας E δεν είναι πλέον τόσο μεγάλη όσο παλιά. Η βάση της πυραμίδας έχει εξελιχθεί αλματωδώς, ενώ στην κορυφή της, το περιθώριο προόδου ήταν σχετικά πιο δύσκολο, δαπανηρό και χρονοβόρο.
Είναι το σημερινό αυτοκίνητο «για όλη τη ζωή»;
Από την άλλη, σήμερα κανείς δεν περιμένει το αυτοκίνητό του να διαρκέσει για πάντα, γιατί δεν θα έχει. Σήμερα το παράδειγμα είναι διαφορετικό: ότι το αυτοκίνητο διαρκεί χωρίς προβλήματα ή ενοχλήσεις στον ωφέλιμο κύκλο ζωής του. Πολύ πιο σύντομη από ό,τι στο παρελθόν γιατί σε αυτόν τον κόσμο των τάσεων και των συνεχών ειδήσεων, όπου όλα ξεκινούν με «ι», το ξεπερασμένο είναι πρόωρο . Και το ενδιαφέρον για το αυτοκίνητο χάνεται εύκολα. Εκτός από κάποια πολύ «ιδιαίτερα» μοντέλα.
Τόσο πολύ που πολλοί ειδικοί έχουν αποφασίσει ακόμη και το «τέλος της εποχής των κλασικών». Ένα ρεύμα σκέψης ότι κανένα από τα σημερινά αυτοκίνητα —μιλάω για συμβατικά μοντέλα φυσικά…— δεν θα αποκτήσει ποτέ την ιδιότητα του κλασικού μοντέλου.
Είναι λογικό. Σήμερα, τα αυτοκίνητα είναι κυρίως «συσκευές» , που δεν πλένουν πιάτα ή ρούχα (αλλά κάποιοι ήδη φιλοδοξούν...), αυτοσχέδιες στην ουσία και χωρίς χαρακτήρα που αξίζει να θυμόμαστε.
Αυτό είναι το κακό μέρος της εξέλιξης ορισμένων τομέων στην αυτοκινητοβιομηχανία, κυρίως για τους οπαδούς των «μηχανών» όπως εμείς. Το καλό είναι ότι σήμερα όλα ανεξαιρέτως τα αυτοκίνητα πληρούν τα «ολυμπιακά ελάχιστα» ποιότητας, ασφάλειας και επιδόσεων που μας αφήνουν όλους με ένα χαμόγελο στα χείλη. Για λίγο βέβαια...