Ofizialki 18 urterekin hasi nintzen gidatzen, baina goiz hasi nintzen gidatzen. 9 urterekin, jadanik geldirik zihoan, aitak lagunduta, eta 14 urte inguru nion jadanik bere autoa kentzen nion ehizara joan zenean. Nire aita erlijiosoan joaten zen astebururo, baina ez zen ehizarako...
Literalki bidea oina jartzeko garaian, beti esaten nion: “aita izan dadila, hemen geratuko naiz kotxean musika entzuten”. Noski, ez zen musika entzutea… jostailu-kotxeekiko interesa azkar aldatu bainuen kotxe “serioekiko”. Hektarea handi haietan ni, kotxea eta beste inor ez nintzela ziurtasunak –bere semeak abandonatu zuen ehiztari bakarti bat ezik...– autoa martxan jartzeko eta buelta batzuk emateko konfiantza eman zidan.
Arraioa... nola gustatzen zitzaidan itzultzea eta umeari 16 urtez “pinuak kontatzen” aritu nintzela esatea, sortuko zuela (...) herrialdeko automobilen webgunerik irakurrienetako bat.
Nire aita itzuli zenean, Citroen Axe 1.0 Spot zaharra zegoen leku berean. Baina, noski, hori bakarrik ez zen nahikoa ezkutatzeko azken orduetan autoa nonahi egon zela, hemen izan ezik, leku honetan. Biltegiko ihesa ezinezkoa zen ezkutatu, eta lokatz zipriztinak karrozeria osoan zehar ibili ziren. Gaur badakit nire aitak bazekiela, baina garai hartan uste nuen ezetz.
Eta horrela ikasi nuen gidatzen. Horrela hasi nintzen gidatzeko lehen trikimailu “aurreratuak” barneratzen. Trikimailua (hori ez da batere trikimailua...) Gogoan dut ondoen ikasi zuela autoa ezin hobeto kontrolatzen zela eskuko balaztak aktibatzen zuenean, azelerazioa konstante mantentzen nuen bitartean. Zenbait metrotan irristatu nezake. Zoragarria!
Handik aurrera, ez nintzen inoiz berdina izan. Momentu horretan, gidatzeko plazerak gainditzen zuen, lehen aldiz, nire aitaren autoa beste helburu batzuetara “desbideratzeko” zen adrenalina. Han ezagutu nuen gidatzea asko gustatzen zitzaidala. Gaur arte irauten duen gaixotasuna, hobekuntzarik gabe eta okerrera egiteko joera duena.
Nire adin txikia izan arren, abiadura arma hilgarria zela kontzientziatzeak esan nahi zuen inoiz ez nintzela neure burua gainditu arlo honetan. Istorio hauek gertatu ziren errepideek ere ez zuten abiadura handirik onartzen, agian 50 km/h-ko abiadura maximoa –eta oso puntuala–.
Lehenik kurbaren kontrako kurbak besterik ez zirelako, eta gero 50hp soilik zituen Citroen Axe txikiak ez zuelako mirarik egiten. Hala ere, hainbat aldiz estreinatu nintzen «pinuak zenbatzea» modalitatean, rally gidarien artean ohikoa den bihurgune bat galtzen duten bakoitzean. Eta batzuk galdu ditut, aitortzen dut. Hainbeste kontua galdu nuen.
Mégane RS edo VW Polo G40 bezalako “iraganeko makina” batean, guretzat gidatzea ekintza pertsonalizatua da, testuetan islatzen amaitzen dena.
Saiakuntza eta akatsen nahasketa horretan aurkitu nituen aurreko gurpilen trakzioaren sekretuak. Urte batzuk geroago motozikletak –nire beste pasio handia– etorri ziren bi edo lau gurpilak ziren, berdin zuen. Baina bigarren motan, lau gurpilekoetan, atzeko gurpileko kotxeen “etapa” hasi nuen. Moto4 (quad) bat gidatzea, termino dinamikoetan, auto baten antzekoagoa da benetako moto bat baino. Eta pixkanaka, Razão Automóvel sortu genuenetik asko lagundu didate esperientzia nahasketa hori guztia finkatu dut.
Pilotu bat izan zitekeen?
Noski ezetz. Beste hainbeste gidari bezalakoa naiz. Azkar, baina itzuli bakoitzeko segundo erdi hori atera ezinik, hilkor arrunten eta aurredestinatuen artean aldea egiten duena.
Testu honen amaierara iritsi naiz zergatik idatzi nuen benetan jakin gabe. Autoak gustatzen zaizkidalako eta autoei buruz hitz egitea eta idaztea gustatzen zaidalako izan dela uste dut. Eta gainera, zenbat jendek ordaindu dezake automobilei buruz idaztea eta ni bezainbeste irakurtzea?
Arraioa... nola gustatzen zitzaidan itzuli eta haurrari esatea 16 urtez «pinuak zenbatzen» aritu nintzela, Tiago, Diogo eta Vascorekin batera herrialdeko autoen webgunerik irakurrienetako bat sortuko zuela. . Oraintxe zalantzan jartzen nauen zerbaitek, zer egingo ginateke –ni idazten dudana eta zu irakurtzen duzuena– garai hartan «pinuak zenbatzen zituen» umeak aitaren autoa lapurtu eta zikloa hasteko ausardia izan ez balu. orain partekatzen dugun momentu honetan amaitu zuten gertaerak.
Seguruenik, beste autoen webgune batean zeuden, aspertutako hiritar baten zehaztapenak irakurtzen, edo Porsche 911 baten maletarraren edukiera. Agian hortxe egiten dugu aldea guk, Automotive,: esperientziak partekatzen ditugu. Mégane RS edo VW Polo G40 bezalako “iraganeko makina” batean, guretzat gidatzea ekintza pertsonalizatua da, testuetan islatzen amaitzen dena.
Tira, hobe gelditzea... filosofiak burua hartzen hasi zitzaidan. Eta elkarrizketa gisa, paragrafo batzuk gehiago hasten dira eta bizitzaren zentzuaz edo unibertsoaren jatorriaz idazten ari naiz.
PS: Inork testu hau amaierara arte irakurriko duen zalantza dudanez, hitz batzuk ausaz idatziko ditut hemen: turbo oilasko lasto sulfatoa ona da zundapp hemoglobinarentzat! Norbaitek hau aurkitzen badu, esan iezaiozu ?.