همانطور که این سطور را می خوانید، ژائو فاوستینو خوش شانس در راه خود به جشنواره گودوود است. او وظیفه طاقت فرسای نمایندگی ریسون خودرو را در این رویداد بر عهده داشت. مأموریت نجیب – اما کمتر سرگرم کننده… – بر عهده من بود که تمام تجربیات و عکس هایی را که ژوائو در این روزها در اختیار ما قرار می دهد به شما بگویم. اشعه ها! سال آینده نیز ...
اگر دارید این را می خوانید، به جای اینکه در انگلیس باشید و گوش های فرزندانتان را بپوشانید در حالی که از کنار یک فرمول 1 تاریخی در حال «فریاد زدن» در بالای ریه های آنها هستید، متاسفم.
اما در حالی که ژوائو به گودوود می رسد و به گود وود نمی رسد، ارزش و اهمیت و ریشه این جشنواره را دارد که هر ساله در جنوب انگلستان، در باغ های املاک لرد مارچ برگزار می شود (تصویر).
این را باید بگوییم: این آقا گوهر آدمی است. نه فقط هر کسی 150000 نفر را دعوت می کند تا آخر هفته را در ملک خود بگذرانند، لاستیک بسوزانند، پا بر روی چمن بگذارند و در مورد ماشین صحبت کنند. آفرین آقا!
خاستگاه جشنواره
سال 1990 بود که این لرد انگلیسی تصمیم گرفت خانه گودوود را بخرد. ملکی غول پیکر، جایی که مسیر پیست گودوود در آن قرار دارد. مکانی که در گذشته «مکه» موتوراسپرت انگلیسی، صحنه مسابقات فرمول 1 و برخی فجایع مانند مرگ بروس مکلارن در سال 1970 بود.
در ذهن لرد مارچ، حتی قبل از به دست آوردن ملک، قصد بازگرداندن غرش موتورهای مسابقه به گودوود بود. متأسفانه و با وجود چندین بار تلاش، لرد مارچ هرگز مجوزهای لازم را برای انجام رویدادهای ورزشی در گودوود دریافت نکرد.
با وجود رقابت در گودوود، لرد مارچ قالب دیگری را ابداع کرد. گودوود به جای مسابقه، میزبان جشنواره سالانه بود: جشنواره سرعت گودوود. از سال 1993 هر ساله بین ژوئن و جولای همینطور بوده است.
جشنواره ای که در عمل یک موزه متحرک است. جایی که تاریخی ترین و مهیج ترین ماشین های موتوراسپرت جهان با یکدیگر ملاقات می کنند تا تار عنکبوت یک سال اسارت را به لرزه درآورند.
خود جشنواره
هیچ چیز قابل مقایسه با جشنواره گودوود نیست. اگر دارید این را می خوانید، به جای اینکه در انگلیس باشید و گوش های فرزندانتان را بپوشانید در حالی که از کنار یک «فریاد» تاریخی فرمول 1 رد می شوید، متاسفم. متاسفم برای تو، برای توله سگ های فرضی تو و برای من که اینجا هستم تا بنویسم و حتی بچه هم ندارم - لعنت به جان! سال بعد به گودوود می روم…
گودوود یکی از آن تجربههایی است که باید در لیست هر بنزینی که به خود احترام میگذارد باشد. علاوه بر گرد هم آوردن مدلهای اصلی از متفاوتترین رشتهها - مانند فرمول 1، NASCAR، INDY، Endurance، Tourism، WRC - در یک مکان، جذابیت اصلی آن این است که خودروها در حال حرکت هستند. بهترین، گرانترین و کمیابترین خودروهای تاریخ در جادهای کوچک به طول 2 کیلومتر، بین عدلهای کاه و علفهای بهخوبی نگهداری شده، به هم میرسند.
در طی این سه روز، گودوود این ماشین ها را به تمام شکوه خود باز می گرداند. نجات آنها از حالت بی حالشان، از محدوده عجیب ترین گاراژها و منحصر به فرد ترین موزه ها. در هیچ کجای دنیا نمی توانیم صدای فرمول 1 تاریخی را با صدای فرمول 1 مدرن در همان روز مقایسه کنیم. صدای گروه B، با صدای آخرین WRC.
حتی بهتر. با هر شانسی میتوانیم سواران تاریخی را دوباره در کنترل ماشینهای آن زمان ببینیم. آیا می توانید تصور کنید که نیکی لاودا، زنده و رنگی، در حال رانندگی فراری باشد که تقریباً جان او را در نوربرگ رینگ گرفت؟ این البته، در حالی که گوش های فرزندتان را می پوشانید - من کمی در این مورد وسواس دارم، نه؟ من چند وقت پیش اوتیت داشتم، دلیلش هم همین است.
و در اعماق وجودم، صادقانه بگویم - که با حسادت کمی به من می خورد - اهمیتی نمی دادم که ژائو فاوستینو یک عفونت جزئی گوش داشته باشد. من از قبل می دانم که وقتی از آنجا می آیی، هیچ کس دهنت را نمی بندد. این فقط یک اقدام پیشگیرانه خواهد بود….
درمورد ما - که از نبودن ما بیمار هستیم - فقط میتوانیم به دلیل خودرو در انتظار اخبار بچسبیم. آنقدرها هم بد نیست، درست است؟
