مستندی درباره زمانی که سوختی که به استعداد برخی خلبانان دامن می زد، آدرنالین، الکل و مهمانی ها بود.
امروزه در اواسط دهه دوم قرن. XXI، موتوراسپرت تحت سلطه رانندگانی است که از سنین پایین آموزش دیده اند تا رانندگان برتر رقابت باشند. سریعتر، سریعتر و دقیقتر، خودروهای امروزی بیشتر و بیشتر به عنصر انسانی نیاز دارند. تمرین شدید، تمرین روزانه و رژیم های غذایی سخت است. مسیری که در آن دوستان با ساعتهای بیپایان تمرین در باشگاه و تعداد بیپایان فعالیتهایی با هدف حداکثر عملکرد در پیست مبادله میشوند. به آنها می گویند خلبان آزمایشگاه. سباستین فتل نمونه ای از این «مدرسه» است. این دستگاه که توسط تیم "ردبول" ساخته شده است، امروزه دستگاهی است که همه ما می شناسیم.
اما زمانی بود که اینطور نبود. زمانی که ورزش موتوری تحت سلطه marialvas یا به قول انگلیسی: playboy's بود. زمانی که یک راننده قبل از گذاشتن کلاه ایمنی سیگار بکشد، بعد از مسابقه یک آبجو بنوشد یا با شامپاین و زنان زیبا جشن پیروزی بگیرد، «عادی» بود. به طور خلاصه، زندگی در لبه، در و خارج از مسیر زندگی می کرد.
و اگر امروز مرگ در یک مسابقه موتوری یک مرگبار است، در دهه 70 تقریباً یک قطعیت بود که فقط در مکان و زمان نامشخص بود. به همین دلیل بود که خلبانان دهه 50، 60 و 70، بیش از هر زمان دیگری، بازیچههایی بودند که مشتاق زندگیای بودند که در نوبت به حساب میآمدند و نه سالها. فردا همیشه نامشخص بود، بنابراین آنها زندگی را در لبه، داخل و خارج از دامنه ها گرفتند.
مرتبط: ورزش موتوری قبل از صحت سیاسی
مستندی که اکنون منتشر می کنیم بیش از هر چیز جشن آن دوران است. همانطور که جکی استوارت گفت، زمان هایی که "سکس امن بود و مسابقه خطرناک بود". زمان هایی که خلبانان، به دلیل بدی ها و ضعف هایشان، به ما انسان های معمولی نزدیک تر به نظر می رسیدند - شاید خیلی بیشتر از خلبانان "تقریبا کامل" و همیشه از نظر سیاسی درست امروزی. شاید به همین دلیل است که ما امروز، پس از گذشت بیش از 40 سال، همچنان در مورد آنها صحبت می کنیم.در این مستند جیمز هانت (راننده فرمول یک) و بری شین (راننده موتورسواری جهان)، بزرگترین ستاره های آن زمان، به چشم می خورد. خلبانانی که با دستاوردهای خود در داخل و خارج از پیست شناخته شدند: