اول ژوئیه 1979 به خاطر دوئل حماسی بین ژیل ویلنوو و رنه آرنو در گرندپری فرانسه فرمول 1 در خاطره همگان است. فراری کانادایی و رنو فرانسوی چندین بار در طول یک دور گلچینی با هم روبرو شدند که هنوز هم برای تماشای آن رکوردها را شکسته است.
با این حال، جلوتر در آستانه تاریخ سازی در فرمول 1 بود. رنو RS10 : یک خودروی تک سرنشین فرانسوی، با موتور فرانسوی، لاستیک های فرانسوی و با خلبانی یک فرانسوی در آستانه قهرمانی در مسابقات GP فرانسه بود. این نمی تواند کامل تر از این باشد، درست است؟ میتوانست…
یک روز عالی
همچنین این اولین باری بود که یک موتور توربو در مقابل ارتش مخالفانی که دو سال در مورد قابلیت اطمینان موتورهای توربوی رنو در فرمول 1 شوخی میکردند، برنده GP میشد.
رنو RS10
جبویی واقعا پیروز شد و همه را ساکت کرد. این آغاز یک دوره جدید در F1 بود. همه تیم های دیگر به سرعت متوجه شدند که اگر نمی خواهند توسط رنو شکست بخورند، باید به سوپرشارژ روی بیاورند.
رنو کلاسیک مهمانی را برپا کرد
چهل سال بعد رنو تصمیم می گیرد این دستاورد تاریخی را جشن بگیرد. اولین جشن در دور افتخاری قبل از GP اخیر فرانسه در پیست پل ریکارد برگزار شد که بار دیگر Jabouille و RS10 را به هم نزدیک کرد. اما مهمانی خصوصی برای مکان بسیار محتاطانه تری ذخیره شد، مسیر Ferte Gaucher، باندی که در یک فرودگاه طراحی شده بود، که یک ساعت در شرق پاریس است.رنو کلاسیک چندین کامیون را با برخی از نمادینترین خودروهای موتور توربو موزه خود پر کرد و آنها را به این مکان آورد. سپس از تعدادی از خبرنگاران دعوت کرد تا از یک روز بی نظیر لذت ببرند. مهمانان افتخاری این رویداد Jabouille و Jean Ragnotti، راننده رالی نمادین برند فرانسوی بودند. بقیه ماشین ها، ماشین های مسابقه و جاده بودند. اما ما به آنجا برویم.
RS10 و Jabouille پشت
Jabouille کلاه ایمنی و کت و شلوار خود را دوباره پوشید - مواد کاملاً جدید، اما مانند تجهیزات چهل سال پیش او تزئین شده بود - و خود را در RS 10 نصب کرد. مکانیک ها V6 توربو را در دنده قرار دادند و خلبان سابق آن را برای جشن و سرور آماده کرد. دور بیشتر از سرعتی که وجود نداشت، این احساسات لحظه ای بود که بر صدای تند اگزوزهای زرد ماشین که بی نقص ترمیم شده بود، غالب شد.
خلبان کهنه کار حرفه ای بودن شناخته شده خود را نشان داد، "کار خود" را انجام داد، در پایان برای عکس ها ژست گرفت و پس از تشویق های خودجوش حاضران، چند عبارت از شرایط را رها کرد. او به شوخی گفت: «این کار باعث خوشحالی است، شاید اکنون در 100 سال گذشته...». به طور جدی تر، او از ذکر این موضوع کوتاهی نکرد که «هنوز رانندگی کردن با آن ماشین بسیار سختی است، من مدار را نمی دانستم... اما این صفحه دیگری است که ورق می خورد. آسمان زیباست، خورشید می درخشد و این چیزی است که اهمیت دارد.
راگنوتی: او را به خاطر دارید؟…
ژان راگنوتی صفحات زیادی از حماسه توربو رنو، به ویژه در مسابقات رالی نوشت و از صحبت در مورد ارتباط تاریخی خود با این برند الماس ابایی نداشت. این گفتگوی ماست:
نسبت خودرو (RA): چه خاطراتی از رالی پرتغال دارید، جایی که با R5 توربو، 11 توربو و کلیو صف آرایی کردید؟
ژان راگنوتی (JR): رالی بسیار سخت، با جمعیت زیاد و اشتیاق فراوان. من مبارزه بزرگ با 11 توربو دیفرانسیل جلو در برابر لانچیا دلتاس چهار چرخ متحرک را به یاد دارم. این یک نبرد بزرگ در سال 1987 بود، 11 توربو سبک تر بود، بسیار مؤثر بود و من تقریباً پیروز شدم.
RA: و اولین گام ها با رنو 5 توربو، چگونه بود؟
JR: در سال 1981 ما فوراً مونت کارلو را بردیم، اما موتور تاخیر زیادی در پاسخ داشت، بسیار خشن بود و من چرخش های زیادی را در برف، روی قلاب انجام دادم. در سال 1982، ما قدرت را کمی کاهش دادیم و از آن به بعد، ماشین بسیار راحت تر هدایت می شد. فقط با Maxi از گروه B، در سال 1985، همه چیز دوباره ظریف تر شد. مخصوصاً در باران، آبپلانینگ زیادی انجام دادم. اما من در آسفالت سریعترین بودم، لذت بزرگی بود که او را در کورسیکا راهنمایی کردم، جایی که برنده شدم.
مشترک شدن در خبرنامه ما
RA: و ماشین های مورد علاقه شما در طول دوران حرفه ای شما چه بود؟
JR: برای شروع، R8 Gordini، یک مدرسه مسابقه واقعی. سپس R5 Turbo، در نسخه های 82 تا 85، و همچنین گروه A Clio. Clio ماشینی برای راندن راحت تر بود و راحت تر خودنمایی می کرد. با ماکسی باید تمرکز بیشتری داشتم…
RA: رالی های قد خود را با امروز مقایسه می کنید؟
JR: تجمعات طولانی تر، سه برابر بیشتر از امروز بود. امروز ساعت کار کارمندان دولت است، همه چیز بسیار آسان تر است.
RA: و آیا تا به حال این فرصت را داشته اید که یکی از اتومبیل های جدید WRC را برانید؟
JR: من این کار را نکردم. می دانم که اگر از رنو بخواهم اجازه می دهند، اما من همیشه به این برند وفادار بوده ام. اما آنها به من می گویند که راهنمایی آنها راحت تر از قدیمی ها است. و اینکه افراد قدیمی مثل من هیچ مشکلی در حرکت سریع ندارند.
RA: تمام دوران حرفه ای شما در رنو بوده است، چرا هرگز به برند دیگری نرفتید؟
جی آر: پژو از من دعوت کرد، اما رنو به من اجازه داد در چندین دسته مسابقه دهم. هدف من قهرمانی جهان نبود، بلکه سرگرمی و سرگرم کردن تماشاگران بود. من هفت بار لمانز را انجام دادم، در سوپرتوریسم ها مسابقه دادم و با رنو فرمول 1 و همچنین رالی تست کردم. و اینکه بله، به من لذت میداد، به همین دلیل هرگز نمیخواستم بیرون بروم.
بدشانسی در راننده های همراه
پس از گفتگو، زمان اقدام فرا رسید، ابتدا در «همراهان» در کنار رانندگان سابق رنو. اولین مورد در یک بود جام اروپا 1981 R5 توربو ، اولین تروفی تک برند با مدل های توربوشارژ که از خودروهای سری استفاده می کردند، در مسابقاتی که در برخی از برنامه های GP برگزار می شد و رانندگان حرفه ای و آماتور صف کشیدند.
قدرت 165 اسب بخار آن چیزی بود که بیش از همه تحت تأثیر قرار نمی گرفت، اما نحوه رانندگی R5 توربو، با ورود نسبتا آرام در پیچ ها و سپس نشستن خودرو در عقب، استفاده از موتور مرکزی برای به دست آوردن بهترین کشش، در دریفت محتاطانه اما از عقب، به خصوص در پیچ های متوسط حفظ می شود. یک روش بسیار کلاسیک برای سواری، اما هنوز هم بسیار سریع.
سپس زمان آن فرا می رسد که به a R5 Turbo Tour de Corse ، توسعه یافته ترین نسخه برای رالی مدل اصلی، در حال حاضر با 285 اسب بخار، در نسخه فروخته شده به تیم های خصوصی. با این حال، شانس با ما همراه نبود. راننده کشیک، آلن سرپاگی، از پیست خارج شد، با کمی خشونت به محافظ لاستیک برخورد کرد و ماشین سفید و سبز از کار افتاد.
Renault 5 Turbo Tour de Corse. قبل از…
امکان رانندگی همزمان در R5 Maxi Turbo ، که همچنین آماده بود - حداکثر توان R5 توربو با 350 اسب بخار. اما در حال حاضر داخل کابین این هیولای گروه B، مکانیکی ظاهر شد که در حال دویدن بود و گفت که بنزین مخصوص موتورش تمام شده است. یکی دیگر از احتمالات، سوار شدن در کنار رالی R11 توربو بود، اما برای این یکی دیگر لاستیک وجود نداشت. به هر حال برای بعدی…
رنو 5 ماکسی توربو
کلاسیک بازی کنید
برای نیمه دیگر روز، جلسه ای با برخی از کلاسیک های دارای موتور توربو که در رنو تاریخ ساز شدند، برنامه ریزی شد. خودروهایی که از مجموعه ای متشکل از 700 خودرو، بخش کلاسیک این برند و نوجوانان دهه هشتاد و نود را تحت تاثیر قرار داده بودند. خودروهایی مانند R18، R9، R11، همه در نسخه های توربو و همچنین R21 و R25 بزرگتر.
رنو 9 توربو
از آنجایی که زمانی برای راهنمایی همه وجود نداشت، برخی از نمادینترینها را انتخاب کردیم، که با یک بینقص شروع کردیم. توربو توربو 1983 ، با موتور 1.6 132 اسب بخاری. یک شگفتی، به دلیل نرمی و راحتی رانندگی، نداشتن زمان واکنش عالی توربین، گیربکس دستی و فرمان خوب که نیاز به تلاش زیادی ندارد. در آن زمان، رنو حداکثر سرعت 200 کیلومتر در ساعت و 9.5 ثانیه را برای 0 تا 100 کیلومتر در ساعت، برای این کوپه با هوای پورشه 924 اعلام کرد.
رنو فوئگو توربو
از R5 Alpine تا Safrane
سپس زمان بازگشت در زمان به عقب فرا رسید 1981 R5 آلپاین توربو . شاید مکانیک ها به خوبی Fuego نبودند، اما حقیقت این است که این R5 بسیار قدیمی تر به نظر می رسید، با قدرت 110 اسب بخاری موتور 1.4 آن که حضور مورد انتظار را نداشت و با فرمانی سنگین. رفتار نیز نادرست بود و کشش در مسیر خیس ناقص بود. شاید این هوس های کلاسیک ها بود که گاهی نمی خواهند با هم همکاری کنند…
در یک جهش دیگر در زمان، زمان انتقال به دستورات a فرا رسید Safrane Biturbo 1993 ، با سیستم تعلیق پایلوت. V6 PRV با دو توربو به 286 اسب بخار می رسد، اما چیزی که چشمگیر است راحتی، سهولت رانندگی و کارایی موتور و شاسی است که هر دو توسط سازندگان آلمانی تنظیم شده اند.
رنو سافران بیتوربو
در فرمان R5 Turbo2 افسانه ای
البته ما نمی توانستیم فرصت را برای راهنمایی a R5 Turbo2 ، ماشینی که برای رالی طراحی شده است. موتور 1.4 توربو تکامل یافته R5 Alpine Turbo است، اما در اینجا 160 اسب بخار قدرت تولید می کند و در موقعیت مرکزی، به جای صندلی های عقب قرار می گیرد. البته کشش عقب است.
رنو 5 توربو2
برداشتی که از این تماس پویا مختصر باقی می ماند، موقعیت رانندگی همسو با فرمان، اما بلند، با فرمان خوب اما کنترل گیربکس ظریف بود. جلو، بسیار سبک، باعث مسدود شدن چرخ های جلو در هنگام ترمزگیری با بار کمی در جلو می شود. برای انتقال جرم به جلو، یک سیلی محکم لازم است. پس از آن، بدون اغراق، جلو را در یک انحنا قرار دهید و سریع به پدال گاز برگردید، آن را برای حفظ حالت بیش فرمانی کمی دوز کنید، اما بدون اغراق، تا چرخ داخلی کشش را از دست ندهد. این است که بدنه بیش از آنچه به نظر می رسد زینت می دهد.
رنو 5 توربو2
خاطرات دهه هشتاد
نزدیک به پایان همان چیزی بود که بیشترین خاطرات را برای کسانی که به یاد دارند نیمه دوم دهه هشتاد چه بود را به همراه خواهد داشت: R5 GT توربو . یک خودروی اسپرت کوچک که موتور 1.4 توربو را با قدرت 115 اسب بخار و حداکثر وزن بسیار کم در حد 830 کیلوگرم حفظ می کرد.
رنو 5 GT توربو
واحدی که رنو به این رویداد برد تنها 1800 کیلومتر طول داشت و سفری غیرمنتظره به گذشته را ارائه میکرد. شخصی گفت که "هنوز بوی نو می داد" که ممکن است اغراق آمیز باشد. اما حقیقت این است که در هر چیز دیگری، این 5 GT توربوی 1985 مانند جدید بود، بدون شکاف، همانطور که در زبان عامیانه می گویند "خیلی خوب". لذت رانندگی در پیست.
رنو 5 GT توربو
فرمان بدون کمک، گویای اصلی سن خودرو خواهد بود، اما فقط در مورد مانور. در مسیر همیشه بسیار دقیق و پر از بازخورد است، اگرچه نیاز به حرکت زیاد دارد. این موتور با سرعت 0 تا 100 کیلومتر در ساعت در 8 ثانیه و حداکثر سرعت 201 کیلومتر در ساعت، قادر به عملکرد محترمانه است. روزی نبود که این موضوع درست شود، اما برخی دورهای بسیار سریع مدار، پیشرفت نسبی موتور بالای 3000 دور در دقیقه و راندمان عالی شاسی را ثابت کرد، که به شکلی بسیار "مسطح" و بدون چیز زیادی خم می شود. پیچش شیب دار جانبی، یا طولی، تحت ترمز. حتی گیربکس پنج سرعته دستی هم سریع و همکار بود. اثبات این که وزن کم فقط مزایایی دارد.
نتیجه
اگر برندی هست که بین خودروهای فرمول 1 و سری جابجایی تکنولوژی انجام داده است، آن رنو با موتورهای توربو است. بخشی از آنچه مهندسان آن در پیست آموختند بعداً برای توسعه موتورهای توربو برای مدل های جاده استفاده شد. و در این جشن 40 سالگی اولین پیروزی یک F1 توربو نیز مشخص بود که تاریخ ادامه دارد.
چند دور سریع پشت فرمان مگان R.S تروفی جدید این را ثابت کرد.
یک Trophy-R نیز وجود داشت... اما فقط برای تصاویر ثابت.