ایالات متحده که به شدت تحت تأثیر بحران نفتی سال 1973 قرار گرفته بود، برای بقیه دهه جستجوی بیوقفه برای راهحلهایی را آغاز کرد که نه تنها خودروها را مقرون به صرفهتر میکرد، بلکه حتی سوختهای فسیلی را به کلی کنار گذاشت و دقیقاً در این شرایط بود که رنو 12 "تقاطع" با ناسا.
مدل گالیک که در ایالات متحده عرضه شد، یکی از آنهایی بود که به عنوان بخشی از پروژه ERDA ناسا انتخاب شد، پروژه ای که از طریق آن آژانس مسئول بردن انسان به ماه چند سال قبل به دنبال کشف قابلیت تجاری مدل های الکتریکی و هیبریدی بود.
برای این منظور، رنو 12 "آمریکای شمالی" (به راحتی به لطف چراغ های جلوی دوگانه و سپرهای بزرگتر قابل شناسایی است) توسط شرکت "EVA" (Electric Vehicle Associates) به یک مدل 100٪ الکتریکی تبدیل شد.
این شرکت که در سال 1974 در ایالت اوهایو آمریکا تأسیس شد، با پشتیبانی وزارت انرژی ایالات متحده، که همانطور که به شما گفتیم، می خواست بداند که آیا خودروهای برقی دارند یا خیر، به تبدیل مدل های دارای موتورهای احتراقی به خودروهای الکتریکی اختصاص یافته است. "پاها برای راه رفتن".
مترو EVA
بدون اینکه به طور رسمی توسط رنو توسعه یابد، 12 الکتریکی نام خود را تغییر داد و به EVA Metro معروف شد. EVA مترو با 19 باتری سرب اسیدی 6 ولتی در زیر کاپوت و در صندوق عقب، 500 کیلوگرم بیشتر از رنو 12 وزن داشت و وزن آن 1429 کیلوگرم بود.
برای جابجایی این همه جرم، EVA 12 (با عرض پوزش، مترو) را به یک موتور الکتریکی 13 اسب بخاری مجهز کرد که به آن اجازه می داد به حداکثر سرعت متوسط 90 کیلومتر در ساعت برسد و در 12 ثانیه به سرعت 50 کیلومتر در ساعت برسد. وظیفه گیربکس یک گیربکس سه سرعته اتوماتیک بود.
در مورد خودمختاری، منعکس کننده فناوری موجود در آن زمان بود. با شارژ کامل (که در پریز 220 ولت حدود 6 ساعت طول کشید) مترو EVA قادر بود بین 65 تا 100 کیلومتر را طی کند.
و اگر فکر می کردید که اجاره باتری برای خودروهای برقی رنو "خسته کننده" است، باید بدانید که باتری های این خودروی برقی رنو 12 به عنوان یک اقدام نگهداری نیاز به اضافه کردن منظم آب مقطر دارند.
تست ها
گواهی دیگر بر تکامل خارقالعاده خودروهای برقی در سالهای اخیر، رکورد قابلیت اطمینان مترو EVA در آزمایشهای ناسا است (که نتایج آن را میتوانید در اینجا مشاهده کنید).
با آزمایش در سالهای 1975 و 1976 (با موتورها و باتریهای جدید و مستعمل)، مترو EVA شروع به تأثیرگذاری در آزمایشهای خودمختاری کرد: با سرعت ثابت 40 کیلومتر در ساعت، 91 کیلومتر را طی کرد، زمانی که سرعت به 56 کیلومتر رسید. در ساعت خودمختاری او 57 کیلومتر بود و حتی با سرعت سنج ثابت روی 85 کیلومتر در ساعت، توانست 45 کیلومتر را طی کند.
فراموش نکنید که همه اینها قبل از باتری های لیتیوم یون مدرن و سیستم های ترمز احیا کننده به دست آمده اند. با این حال، در زمینه قابلیت اطمینان، همه چیز به خوبی پیش نرفت.
در مجموع، در طول آزمایشات لازم بود موتور مترو EVA چهار بار تعویض شود. با این حال، میتوان دید که باتریهای اسید سرب ۶ ولتی قدیمی میتوانند 45000 کیلومتر را تحمل کنند، که باز هم با توجه به اینکه در دهه 1970 بودیم، مقدار قابل توجهی بود.
با وجود تراز مثبت آزمایشات، مترو EVA هرگز تولید انبوه نشد. در مجموع، تنها هفت واحد تولید شد (به افراد، شرکت ها فروخته شد یا به دانشگاه ها اهدا شد) و تنها دو واحد آن شناخته شده است. یکی در کانادا و دیگری در ایالات متحده است که بازسازی شده است.