در سال 2020 دوباره، به طور استثنایی و به دلیل همه گیری کووید-19، یک فرمول 1 پرتغال GP در Autódromo Internacional do Algarve (AIA)، در پورتیمائو، در جایی که 24 سال بعد، کلاس برتر موتوراسپرت به مسابقات ملی بازگشت.
به همین دلایل، همین اتفاق دوباره امسال (2021) اتفاق می افتد، با پیست آلگاروه بار دیگر به عنوان صحنه برای فرمول 1 GP پرتغال. اما تاریخ فرمول 1 در پرتغال بسیار فراتر از مسیر مدرن آلگاروه است.
داستانی که شما را وادار می کند تا از مدارهای دیگر، دوره های مختلف و البته قهرمانان دیگر دیدن کنید، از جمله آیرتون سنا اسطوره ای که اولین پیروزی حرفه ای خود را در کشورمان در استوریل به دست آورد. اما ما به آنجا برویم.
همه چیز در سال 1958 در پیست Boavista در شهر پورتو شروع شد. به دنبال آن پیست مونسانتو، در لیسبون، و بازگشتی جدید به شمال، به بواویستا، در سال 1960 دنبال شد. از آن زمان به بعد، یک وقفه، تماشای فرمول یک را از هواداران پرتغالی که باید تا سال 1984 برای بازگشت صبر می کردند، ربود. برای دیدن (و شنیدن!) یک ماشین فرمول یک در پرتغال، این بار در اتودروم استوریل، که تا سال 1996 "خانه" فرمول 1 در پرتغال باقی ماند.
در مجموع، چهار مسیر پرتغالی وجود داشت که میزبان چیزی بود که یکی از مهم ترین ورزش های موتوری روی کره زمین در نظر گرفته می شود. چهار راننده پرتغالی نیز به فرمول 1 راه یافتند.
پیست بواویستا
در 24 آگوست 1958 در آنجا بود که اولین مسابقه فرمول 1 در پرتغال برگزار شد، دقیقاً در سالی که FIA یک قهرمانی جهانی رانندگان را در قالبی بسیار شبیه به امروز ایجاد کرد.
سالها پیست بواویستا میزبان مسابقات بینالمللی با نام Grande Premio de Portugal بود، اما فقط برای خودروهای اسپورت اختصاص داشت. تنها در سال 1958، اولین مسابقه فرمول 1 GP پرتغال مورد مناقشه قرار گرفت، رویدادی که طبق اعلام فدراسیون اتومبیلرانی و کارتینگ پرتغال (FPAK)، بیش از 100000 تماشاگر را به خود جذب کرد.
این نهمین مسابقه از 11 مسابقه قهرمانی بود که بین مایک هاثورن، از فراری، و استرلینگ ماس، از وانوال، در مسیر سریعی که از فوز دودورو، آونیدا دا بوآویستا و سیرکونوالاچائو می گذشت، مورد مناقشه قرار گرفت و کف سنگفرش و ریل را به هم رساند. برقی
پیست جی پی پرتغال 1958 دارای محیطی 7500 متری برای پیمودن 50 بار بود که در مجموع 375 کیلومتر مسافت را طی کرد و تقریباً به طور کامل تحت سلطه استرلینگ ماس بود که حتی یک دور در جایگاه چهارم، لوئیس ایوانز، هم تیمی شما، برنده شد.
پیروزی ماس نسبتاً آسان بود، اما همچنان دارای خطوط دراماتیک تری بود، زیرا اگر نشان دادن روحیه ورزشی توسط راننده وانوال نبود، می توانست برای فتح عنوان قهرمانی جهان تعیین کننده باشد.
در آخرین دور، هاثورن در فراری خود دچار مشکل الکتریکی شد و چرخشی انجام داد که راننده اسکودری ایتالیایی مجبور شد از ماشین پیاده شود و او را هل دهد تا موتور دوباره روشن شود و او بتواند مسابقه را در رتبه دوم به پایان برساند.
هاثورن موفق شد موتور فراری خود را روشن کند، اما چند متر در خلاف جهت پیست حرکت کرد که منجر به محرومیت او و از دست دادن هفت امتیازی شد که کسب کرده بود.
ماس که اتفاقی را که باعث محرومیت رقیبش شد از نزدیک دید، به سمت مسابقه رفت و خواستار تغییر تصمیم شد، زیرا هاثورن زمانی که قصد داشت ماشین را دوباره راه اندازی کند، از مسیر خارج شده بود.
این پنالتی در نهایت لغو شد و هاثورن هفت امتیاز را به دست آورد و به او اجازه داد تا با دو مسابقه تا پایان فصل، چهار امتیاز بالاتر از ماس، برتری قهرمانی را حفظ کند.
زالزالک در نهایت تنها یک امتیاز جلوتر از ماس به عنوان قهرمانی جهان دست یافت، اما این درس اخلاق ورزشی هرگز فراموش نشد.
پیست مونسانتو
GP پرتغالی در تقویم جام جهانی فرمول 1 در سال 1959 باقی ماند، اما اکنون در پیست مونسانتو، در لیسبون.
مسابقه در 23 آگوست 1959 در مسیری برگزار شد که از جاده کوئلوز شروع می شد، از بزرگراه استادیوم ملی (A5 فعلی)، در امتداد جاده آلویتو، جاده مونتس کلاروس، جاده پنهدو می گذشت و در جاده دیدنی ها به پایان می رسید.
در مجموع، این مسیر 5440 متر طول داشت تا 62 دور در مجموع 337 کیلومتر را طی کند.
همانطور که در سال 1958 اتفاق افتاد، در پیست بوآویستا، استرلینگ ماس (اکنون در یک کوپر-کلیمکس) یک درایو غالب ارائه کرد و بر مستن گرگوری (کوپر-کلیمکس) و دن گورنی (فراری) پیروز شد.
"نیچا" کابرال (کوپر مازراتی)، راننده پرتغالی که در آن روز اولین بازی خود را در فرمول 1 انجام داد، در مسابقه ای که باعث تصادف با جک برابهام شد، دهم شد.
سال بعد، در سال 1960، GP پرتغالی به پورتو بازگشت، به پیست بوآویستا، قبل از انتظاری طولانی که تنها در سال 1984 به پایان رسید، سالی که فرمول 1 به پرتغال بازمیگردد، این بار در پیست دائمی استوریل.
اتودروم استوریل
همانطور که در سال 2020، در یک بازگشت دیکته شده توسط همه گیری کووید-19، در سال 1984 بازگشت فرمول به کشور ما در شرایط غیر معمولی انجام شد.
GP پرتغالی در ماه مه در آن زمان جایگزین GP اسپانیا شد، که در آن سال باید در پیست شهری Fuengirola، در کنار دریا برگزار می شد.
این مسابقه در نهایت به پرتغال و به اتودروم فرناندا پیرس دا سیلوا، معروف به اتودروم استوریل، که 12 سال قبل از آن ساخته شد، خاتمه یافت، به طرز عجیبی در همان دوره زمانی که مسابقات جهانی فرمول 1 - بدون وقفه - در کشور ما برگزار می شد. و در آن مسیر
GP پرتغال 1984، آخرین مسابقه فصل، با مبارزه بین نیکی لائودا و آلن پروست، هم تیمی های مک لارن، که با احتمال کسب عنوان به پرتغال آمدند، مشخص شد.
لائودا دوم شد، پس از پروست، اما قهرمان جهان شد، در کوتاه ترین اختلاف تاریخ بین اول و دوم رده بندی جهانی، فقط نیم امتیاز.
آیرتون سنا (تولمن) که در آن سال اولین بازی خود را در فرمول 1 انجام داد، کمترین جایگاه را بر روی سکو به دست آورد، اما در یکی از خارق العاده ترین مسابقات تاریخ در پیست استوریل، هشدار را برای اتفاقی که سال بعد رخ خواهد داد، باقی گذاشت.
در سال 1985، GP پرتغالی از اکتبر به بهار حرکت کرد و در روز مسابقه، 21 آوریل، Autodromo do Estoril هدف سیل تقریباً کتاب مقدسی قرار گرفت و ضرب المثل "در آوریل، هزار آب" را تأیید کرد.
اما در میان صفحات آبی که تقریباً کل مسیر را اشغال کرده بودند، آیرتون سنا آنچه را که بسیاری قبلاً پیش بینی کرده بودند تأیید کرد: برزیلی که در آن زمان 25 سال سن داشت، خاص بود.
سنا از ابتدا تا انتها پیشتاز بود و نه تنها پیروزی را تضمین کرد - اولین او در فرمول 1 - او تقریباً همه رقبای خود را دو برابر کرد. تنها 9 اتومبیل به پایان رسید و سنا که در سال نوپایی خود با لوتوس بود، همه را به جز میشل آلبورتو (فراری) دوبل کرد که دوم شد.
این اولین پیروزی از 41 پیروزی برای آیرتون سنا در فرمول 1 بود، در مسابقهای که او همچنین سریعترین دور را فتح کرد و در آخر هفتهای که به اولین قطب پوزیشن دوران حرفهای خود رسید - بسیاری دیگر در آینده…
ژاک ویلنوو (ویلیامز)، در سال 1996، در نهایت به آخرین برنده GP پرتغالی تبدیل شد که در پیست استوریل بازی کرد، در فصلی که با اعطای عنوان قهرمانی جهان به دیمون هیل (ویلیامز) به پایان رسید.
مسابقه پرتغال هنوز در تقویم سال 1997 بود، اما کار بازسازی زیرساخت در پیست به موقع کامل نشد و مسابقه در نهایت به اسپانیا، به طور خاص به پیست خرز د لا فرانترا منتقل شد.
اتودروم بین المللی آلگاروه
24 سال طول کشید تا دوباره شاهد "سیرک بزرگ" فرمول 1 در سراسر سرزمین های پرتغال باشیم، با بازگشت کلاس برتر موتوراسپرت به پرتغال در Autódromo Internacional do Algarve، در پورتیمائو، که به چهارمین پیست در پرتغال تبدیل شد. خوش آمدید فرمولا 1 در کشور ما
هفدهمین جایزه بزرگ پرتغال، که در 25 اکتبر 2020 برگزار شد، تنها به این دلیل اتفاق افتاد که بیماری همه گیر ناشی از کروناویروس جدید سازماندهی مجدد جام جهانی فرمول 1 را مجبور کرد، اما برای آن جالب نبود.
لوئیس همیلتون (مرسدس-ای ام جی پتروناس) در مسابقه پرتغال پیروز شد و (یک بار دیگر) وارد کتاب تاریخ فرمول 1 شد و با پشت سر گذاشتن مایکل شوماخر (91) به راننده با بیشترین پیروزی (92) در مسابقات جایزه بزرگ تبدیل شد.
علاوه بر این، مسابقه پورتیمائو - که والتری بوتاس (مرسدس-ایامجی پتروناس) دوم شد و مکس ورشتاپن (ردبول ریسینگ) سوم شد - دومین پرتماشاگر فصل 2020 بود که تماشاگران تلویزیونی آن 100.5 میلیون تماشاگر در سراسر جهان بود. فقط توسط جایزه بزرگ مجارستان.
امسال، 2021، صفحه جدیدی در تاریخ مسابقات جایزه بزرگ پرتغال در حال نگارش است، با بازگشت فرمول 1 به آلگاروه و به مداری که همچنین (اخیراً) میزبان GP پرتغال در MotoGP بود.
لوئیس همیلتون با زمان 1 دقیقه و 16652 ثانیه سریعترین پیست آلگاروه است که در سال 2008 با سرمایه گذاری حدود 195 میلیون یورو تکمیل شد. آیا این زمان امسال «مالک» را تغییر خواهد داد؟