امروزه، در اکثر خودروها، سیستم های ناوبری تنها حدود سی سال پیش در صنعت خودرو ظاهر شدند. تا زمان تولد، رانندگان مجبور بودند به نقشههای «مردان مسن» متوسل شوند، اما این مانع از تلاش فورد برای ایجاد سیستمی نشد که در زمان واقعی به راننده بگوید کجاست.
نتیجه این تمایل به نوآوری در نمونه اولیه فورد آرورا بود که برند بیضی آبی در سال 1964 پرده برداری کرد. این نمونه اولیه با یک سبک معمولی آمریکای شمالی قصد داشت تصور کند که ون های خانوادگی آینده چگونه خواهند بود.
از نکات برجسته آن میتوان به درهای جانبی نامتقارن (دو در در سمت چپ و فقط یکی در سمت راست) و همچنین در صندوق عقب با بازشوی شکاف و قسمت پایین آن به عنوان نردبان دسترسی به ردیف سوم صندلیها اشاره کرد.
خطوط فورد آرورا زمان طراحی این نمونه اولیه را پنهان نمی کند.
نگاهی اجمالی به آینده
اگرچه خطوط آن هیچکس را بیتفاوت نمیگذارد (مخصوصاً در سال 1964)، یکی از بزرگترین جذابیتهای نمونه اولیه که فورد به نمایشگاه جهانی نیویورک برد، فضای داخلی آن بود.
ما در مورد چیزی صحبت می کنیم که می توان آن را "جنین" سیستم ناوبری در نظر گرفت. در زمانی که سیستم GPS چیزی بیش از یک رویا نبود، فورد تصمیم گرفت نوعی سیستم ناوبری را در نمونه اولیه خود نصب کند.
این سیستم که روی داشبورد قرار گرفته بود، چیزی نبود جز یک نقشه که در پشت شیشه ای با یک "منظره" قرار گرفته بود که به طور خودکار تنظیم می شد و در نقشه نشان می داد که کجا هستیم. این سیستم علیرغم خلاقانه بودن، برخلاف GPS مدرن نحوه رسیدن به مقصد را به ما نشان نمی دهد.
اگرچه این سیستم کنجکاوی بسیار زیادی را برانگیخت، اما حقیقت هرگز آشکار نشد که چگونه کار می کرد.
علاوه بر این، کاربرد آن در «دنیای واقعی» مستلزم سفر با نقشههای بیشماری از مکانهایی است که به آنها رفتهاید، اما در زمانی که برای به دست آوردن شرایط خود، باید نحوه استفاده از آن را میدانستیم، پیشرفت بزرگی بود. یک قطب نما
در نهایت، حتی در داخل این نمونه اولیه یک یخچال کوچک، یک رادیو AM/FM اجباری در آن زمان و حتی یک تلویزیون وجود داشت. فرمان با نوعی چوب هواپیما جایگزین شد و به نظر می رسد به عنوان الهام بخش معروف KITT بوده است.
متأسفانه، بسیاری از راه حل های گنجانده شده در این نمونه اولیه، از جمله سیستم ناوبری آن، هرگز کاملاً روشن نشدند.