آیین ها حرف های زیادی برای گفتن دارند. شرط می بندم که میلیون ها پایان نامه در این زمینه وجود دارد، و بنابراین متأسفانه آنها در حال خواندن نوعی مقاله هستند که توسط شخصی نوشته شده است که فقط می خواست در مورد اتومبیل صحبت کند - چه کارما…
او با بازگشت به تشریفات و کنار گذاشتن مسائل کارمایی، میگوید چه کسی میداند که تشریفات هنجارهای رفتاری استاندارد شدهای هستند که همزیستی ما را در جامعه تسهیل میکنند: «سلام، چطوری؟»، «لطفاً لطفا»، «صبح بخیر». ، "عصر بخیر" و غیره در مواقع دیگر آنها فقط اقدامات مقدماتی را برای کاری انجام می دهند که طبق یک آیین خاص ارزش انجام دادن دارد.
پس از آن قهوه گفته شده را تمام کرده، «هوا» را از موتور بیرون بکشید و بدون اینکه تضمینی برای بیدار شدن موتور داشته باشید، کلید را روشن کنید.
تصور کنید دیدن یک بازی تیم ملی بدون شنیدن سرود چه شکلی است... غیر قابل تصور! نیمی از "شوخی" در همین چیزهای کوچک است. چیزهایی که یک رویداد "عادی" را واقعا منحصر به فرد می کند.
مثالی دیگر؟ راهپیمایی برای بانوان کسانی هستند که استدلال می کنند که کل آیین دانش متقابل بین زن و مرد بسیار جالب تر از تسخیر واقعی است - برخی آن را معاشقه می خوانند - اما یک بار دیگر در مورد چیزی صحبت می کنم که خیلی کمی در مورد آن می دانم. امیدوارم بالاخره شروع کنم به صحبت در مورد ماشین...
آه! این زمانی است که من شروع به صحبت در مورد ماشین می کنم. با گفتن این موضوع، جای تعجب نیست رانندگی به مثابه تجلی اراده و چیزی واقعاً خاص، نیز پدیده ای پر از تشریفات ریز و درشت است. حتی میتوانم بیشتر بگویم: به این تشریفات است که احساس بسیار تحسین شده «لذت رانندگی» بستگی دارد. حداقل در مورد من اینطور است.
هیچ کس بیشتر از انگلیسی ها در مورد آیین ها نمی داند. به نظر می رسد آنها "والدین" آن چیز هستند. برای هر چیزی آیینی دارد، ادب انگلیسی، که با توجه به گذشته تاریخی آن تعجب آور نیست. و سپس آمریکاییها هستند که همین خط را دنبال میکنند، اما کمی سر و صدا و دینامیت بیشتری به موضوع اضافه کردهاند. آنها چای، کلوچه ها و «بسیار بریتانیایی» را با یک عوض کردند دیوا با صدایی قدرتمند با یک گیتار در یک دست، "ستارگان و راه راه" در دست دیگر و یک مسلسل بر پشت.
غیرممکن است که آمریکایی ها را دوست نداشته باشید، این بچه های نمایشی است. هر زمان که اظهارات رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا را در مطبوعات می بینم، متوجه می شوم که به دنبال یک سطل پاپ کورن هستم. من همیشه امیدوار هستم که یک لحظه موسیقی، جادو یا یک انفجار وجود داشته باشد.
اساسا، هم انگلیسی ها و هم آمریکایی ها در تشریفات ماهر هستند، البته با تفاوت های فرهنگی. ما پرتغالی ها هم تشریفات خود را داریم. اما دوباره گم شدم واقعاً می خواستم در مورد چه چیزی صحبت کنم؟ یادم آمد: ماشین ها! بخشی از لذت رانندگی با آیین های مختلف ارتباط تنگاتنگی دارد. لذت رانندگی به طور عینی ناشی از راندمان، سرعت و قدرت خودرو نیست... هر چند به نظر می رسد باورنکردنی است، این همه یک وسیله جانبی است. البته مهم، اما لوازم جانبی.
خودروهای کلاسیک را مثال بزنید. برای سالیان متمادی، کلاسیک ها همیشه مورد علاقه خواهند بود. آنها آیین هایی را ارائه می دهند که اتومبیل های مدرن انجام نمی دهند. تقریباً می توانم تصور کنم که با یک فنجان قهوه در یک دست و روزنامه در دست دیگر به گاراژ خود می روم، فقط برای استشمام بوهایی که فقط موتورهای قدیمی هنگام خوردن صبحانه و خواندن آن روزنامه از آن بیرون می آورند. پس از آن قهوه گفته شده را تمام کرده، «هوا» را از موتور بیرون بکشید و بدون اینکه تضمینی برای بیدار شدن موتور داشته باشید، کلید را روشن کنید.
نمی دانم، عدم اطمینان گاهی اوقات پاداش می دهد. وگرنه من یک درمان خوب هم دارم: شروع مراسم (یکی دیگر...) باز کردن کاپوت، خاراندن سر و فکر کردن به #$%!»#!!!
اما بیایید کمی چیزها را رمانتیک کنیم و بیشتر در مورد تشریفات کاربردی صحبت کنیم . مانند، برای مثال، دریافت تغییرات. آه در مورد تغییرات! یک کلید احتراق را بچرخانید. برای رانندگی با آن رودستر، چند دستکش چرمی بپوشید. ترمز ضد بدون احساس تداخل کمک های الکترونیکی. کف شیشه ای باز. میخوای ادامه بدم؟
در ورزش های موتوری نیز می توانیم الگو قرار دهیم. لحظاتی که قبل از تشکیل شبکه شروع یا پرچم شطرنجی است. صعود به سکو با شامپاین شسته شد و در آنجا ... سرود ملی است. در همین جزئیات کوچک است که بزرگترین لذت های زندگی نهفته است.
فقط یک مراسم آخر، قول می دهم آخرین مراسم باشد. به خانه برگردید، رایانه خود را روشن کنید و به دفتر کل خودرو مراجعه کنید. بهتر هست؟ امیدواریم پاسخ منفی باشد. مگر اینکه یک کلاسیک در گاراژ داشته باشند و یک فنجان قهوه در دست داشته باشند…