از سنین کودکی متوجه شدم که بسیاری از مدلهای آلمانی، علیرغم اینکه کاملاً قدرتمند بودند، «فقط» به حداکثر سرعت 250 کیلومتر در ساعت میرسیدند، در حالی که مدلهای ایتالیایی یا آمریکای شمالی توانستند از این حد فراتر بروند.
درست است که در این سنین پایین، تنها معیاری که برای ارزیابی (یا حداقل تلاش برای...) ماشینهای مختلفی که دیدم، حداکثر سرعت بود. و قانون این بود: کسانی که بیشتر راه می رفتند همیشه بهترین بودند.
در ابتدا فکر کردم ممکن است به محدودیتی در جاده های آلمان مربوط باشد، تا اینکه بعداً فهمیدم که بسیاری از اتوبان های معروف حتی محدودیت سرعت ندارند. تا زمانی که به بزرگسالی رسیدم بالاخره توضیحی برای دلیل این محدودیت 250 کیلومتر در ساعت پیدا کردم.
همه چیز از دهه 70 قرن گذشته آغاز شد، زمانی که یک جنبش سیاسی قوی به نفع اکولوژی و محیط زیست در آلمان آغاز شد.
حزب سبز آلمان سپس مدعی شد که یکی از راههای جلوگیری از آلودگی بیشتر، اعمال محدودیتهای سرعت در اتوبان خواهد بود، اقدامی که هنوز هرگز «چراغ سبز» دریافت نکرده است - موضوعی که در آن زمان مانند امروز، با وجود امروز، جاری است. تقریباً تمام اتوبان ها به 130 کیلومتر در ساعت محدود شده اند.
با این حال، و با درک اهمیت سیاسی که موضوع در آن زمان شروع به کسب می کرد، سازندگان اصلی خودرو آلمان نیز شروع به تأمل در این موضوع کردند.
یک توافق آقایان
با این حال، وضعیت فقط «وخیمتر» شد، زیرا سرعت خودروها در سالهای بعد افزایش یافت: در دهه 1980، خودروهای زیادی وجود داشتند که میتوانستند به راحتی به سرعت 150 کیلومتر در ساعت برسند و مدلهایی مانند BMW M5 اجرایی/خانوادگی. E28 که به سرعت 245 کیلومتر در ساعت رسید، ارزشی قابل مقایسه با خودروهای اسپورت واقعی.
همچنین، تعداد خودروها در جاده ها در حال افزایش بود، حداکثر سرعت مدل ها مدام در حال افزایش بود و هم سازندگان و هم دولت، بیش از افزایش آلودگی، از افزایش چشمگیر تصادفات جاده ای بیم داشتند.
و در نتیجه این امر بود که در سال 1987 مرسدس بنز، بی ام و و گروه فولکس واگن نوعی قرارداد جنتلمن امضا کردند که در آن متعهد شدند حداکثر سرعت خودروهای خود را به 250 کیلومتر در ساعت محدود کنند. همانطور که انتظار می رفت، دولت آلمان با استقبال بسیار خوبی از این قرارداد مواجه شد و به سرعت آن را تصویب کرد.
اولین وسیله نقلیه ای که سرعت آن به 250 کیلومتر در ساعت محدود شد، BMW 750iL (تصویر بالا) بود که در سال 1988 عرضه شد و مجهز به موتور V12 با ظرفیت 5.4 لیتر و قدرت 326 اسب بخار بود. همانطور که هنوز در مورد بسیاری از BMW های امروزی وجود دارد، حداکثر سرعت به صورت الکترونیکی محدود شد.
اما استثناهایی وجود دارد…
پورشه هرگز وارد پیمان این آقایان نشد (نمیتوانست از رقبای ایتالیایی یا بریتانیایی عقب بماند)، اما با گذشت زمان و با رشد مداوم عملکرد خودروها، چندین مدل از آئودی، مرسدس بنز و بیامو نیز «فراموش کردند» حد 250 کیلومتر در ساعت یا راه هایی برای دور زدن آن پیدا شده است.
به عنوان مثال، مدل هایی مانند آئودی R8 هرگز به 250 کیلومتر در ساعت محدود نشدند - حداکثر سرعت آنها از نسل اول هرگز کمتر از 300 کیلومتر در ساعت نبوده است. همین امر در مورد مرسدس AMG GT یا حتی در مورد BMW M5 CS، نهایت M5، با قدرت 625 اسب بخار که به صورت استاندارد به سرعت 305 کیلومتر در ساعت می رسد، اتفاق می افتد.
و در اینجا توضیح بسیار ساده است و به تصویر برند و رقبای برخی از این مدل ها مربوط می شود، زیرا از نظر تجاری داشتن مدلی با حداکثر سرعت 70 کیلومتر در ساعت یا 80 چندان جالب نخواهد بود. کیلومتر در ساعت کمتر از یک رقیب مستقیم ایتالیایی یا انگلیسی.
موضوع پول
چند سالی است که آئودی، مرسدس بنز و بیامو، علیرغم محدود کردن حداکثر سرعت به 250 کیلومتر در ساعت در چندین مدل خود، بستهای اختیاری ارائه کردهاند که به شما امکان میدهد تا حد الکترونیکی را افزایش دهید و از 250 تجاوز کنید. کیلومتر در ساعت
دور زدن توافق آقایان و حتی سود بردن از آن.