پس از دو سال برنده شدن SEAT، در سال 2002 رنو لاگون او به «تسلط اسپانیایی» پایان داد و جایزه خودروی سال را در پرتغال برد، عنوانی که برند گالیک از سال 1987، زمانی که رنو 21 برنده رقابت شد، از آن فرار کرد.
نسل دوم لاگونا که در سال 2001 عرضه شد، به شکل بدنه نسل قبلی خود (دو حجم و نیم با پنج در و ون) وفادار ماند، اما خطوط بسیار پیشرفتهتری داشت که به وضوح از خطوط مفهومی اولیه رنو الهام گرفته شده بود. 1995.
با این حال، اگر در فصل زیبایی شناسی، Laguna II ناامید نشد (در واقع، حتی توانست از خاکستری معمول بخش "فرار کند")، حقیقت این است که نوآوری های اصلی آن برای حوزه های فناوری و امنیت محفوظ است.
ببین دست نداره!
در آغاز قرن بیست و یکم، رنو متعهد به در اختیار گرفتن یک موقعیت پیشتاز فناوری بود و لاگونا به عنوان یکی از پیشروهای این استراتژی "احضار" شد.
نسل دوم لاگونا که بر روی پلتفرم مشابه Espace IV و Vel Satis توسعه یافته بود، به دلیل سیستم دسترسی هندزفری جدید خود در آن زمان متمایز بود، اولین مطلق در این سگمنت و چیزی که تنها خودروی دیگری در اروپا ارائه میکرد: معیار مرسدس بنچمارک -بنز کلاس S.
در زمانی که برخی از مدلها حتی کنترل از راه دور ارائه نمیکردند، رنو سیستمی را برای لاگونا ارائه کرد که در سالهای اخیر فراگیر شده است و اجازه ورود و خروج از خودرو را بدون نیاز به لمس کلید میدهد... منظورم کارت است.
کارتهای احتراق که در حال حاضر یکی از مشخصههای رنو محسوب میشوند، اولین بار در لاگونا II ظاهر شدند و آینده بسیار راحتتری را در دسترسی و راهاندازی خودرو نوید میدهند. جالب اینجاست که حتی امروزه نیز مدل هایی وجود دارند که تسلیم آن آینده نشده اند.
هنوز در زمینه فناوری، نسل دوم رنو لاگونا «مدرنیتههایی» مانند سنسورهای فشار تایر (در آن زمان کمیاب) یا سیستم ناوبری داشت.
با این حال، این شرط بندی قوی روی فناوری قیمتی دارد: قابلیت اطمینان. چندین مالک لاگونا بودند که خود را با اشکالات زیادی دست و پنجه نرم کردند که در نهایت باعث تضعیف وجهه مدل شد و بخش بزرگی از حرفه تجاری آن را دنبال کرد.
امنیت، تمرکز جدید
اگر گجتهای تکنولوژیک به رنو لاگونا کمک کردند تا از رقبا متمایز شود، حقیقت این است که نتایج عالی آن در تستهای ایمنی Euro NCAP بود که جایگاه رنو را به عنوان یکی از مراجع در این زمینه در آغاز قرن تثبیت کرد.
پس از اینکه چندین برند برای کسب پنج ستاره ارزنده در تستهای Euro NCAP تلاش کردند و شکست خوردند، رنو لاگونا اولین مدلی است که به حداکثر امتیاز دست یافته است.
ون هنوز در محدوده لاگونا حضور داشت، اما هفت صندلی موجود در نسل اول ناپدید شدند.
درست است که تستهای Euro NCAP هرگز از رشد تقاضا متوقف نشدند، اما با این وجود، پیش کشندههای کمربندهای جلو، کیسههای هوای جلو، جانبی و سر که امروز لاگونا را تجهیز کردند، ناامیدکننده نیستند و خودروی فرانسوی را به "ایمنتر" اروپایی تبدیل کردهاند. جاده ها
در زمینه ایمنی فعال نیز رنو نمی خواست کار را آسان کند و در زمانی که بسیاری از رقبای خود با مشکلاتی ناشی از عدم وجود ESP (مرسدس بنز با اولین کلاس A و پژو با 607 بهترین نمونه ها هستند)، برند فرانسوی این تجهیزات را به صورت استاندارد در تمام لاگونا ارائه کرد.
V6 در بالا، دیزل برای همه
طیف پیشرانه های نسل دوم رنو لاگونا بسیار معرف بازار خودرو در اوایل دهه 2000 بود: هیچ کس در مورد برقی شدن صحبت نمی کرد، اما یک موتور بنزینی V6 در بالای پیشنهاد و چندین گزینه دیزل وجود داشت.
عرضه بنزین دارای سه موتور چهار سیلندر جوی - 1.6 لیتری و 110 اسب بخاری، 1.8 لیتری و 117 اسب بخاری و 2.0 لیتری با 135 اسب بخار یا 140 اسب بخار (بسته به سال) - و یک موتور 2.0 لیتری توربو و 165 اسب بخاری بود که شروع به کار می کرد. با 205 اسب بخار در نسخه GT، به عنوان فاز II (باز استایل).
با این حال، این V6 3.0 لیتری با 24 سوپاپ بود که نقش "بالاترین محدوده" را ایفا کرد. نتیجه همکاری رنو، پژو و ولوو، موتور PRV 210 اسب بخار بود و تنها می توانست با یک گیربکس پنج سرعته اتوماتیک مرتبط شود.
در بین دیزل ها، "ستاره" 1.9 dCi بود که در ابتدا خود را با قدرت های 100، 110 یا 120 اسب بخار معرفی کرد و پس از بازسازی در سال 2005 شاهد کاهش نسخه پایه از 100 اسب بخار به 95 اسب بخار بود. در بالا، 2.2 dCi با 150 اسب بخار قرار داشت. پس از بازسازی، لاگونا با ورود 2.0 dCi 150 و 175 اسب بخار و 1.9 dCi 125 و 130 اسب بخار، شرط خود را بر روی دیزل تقویت کرد.
دور از رقابت
رنو لاگونا II برخلاف مدل قبلی خود که در مسابقات قهرمانی تورینگ بریتانیا (با نام مستعار BTCC) به یکی از مهمترین بازیها تبدیل شد، در پیستها سوار نشد.
در سال 2005، سبک جدیدی دریافت کرد که سبک آن را به سایر محصولات رنو نزدیک کرد، اما برخی از ویژگی های آن را از بین برد. پیشرفتهای ستایششده در زمینه کیفیت مواد و مونتاژ، مناطقی که در ابتدا لاگونا در آنها بهترین بررسیها را دریافت نکرده بود، از قبل استقبال بیشتری شده بود.
از قبل سزاوار ستایش، آسایش مدل فرانسوی و رفتاری بود که به قول ریچارد هاموند بسیار جوان، میتوان آن را «سیال» توصیف کرد.
با تولید 1108278 دستگاه بین سالهای 2001 تا 2007، رنو لاگونا از نظر فروش ناامید نشد، اما از مدل قبلی خود که 2350800 نسخه در طول هفت سال خود در بازار فروخت، فاصله زیادی داشت.
با توجه به تمام فناوریهایی که در این بخش معرفی کرد و سطوح ایمنی جدیدی که به آن رسید، نسل دوم لاگونا همه چیز را برای پروازهای دیگر داشت، اما اشکالات الکترونیکی فراوان و مشکلات مکانیکی مختلف (بهویژه موارد مربوط به دیزلها) که به آن آسیب رسانده است. ، به طور غیرقابل جبرانی به اعتبار آن لطمه زد.
جانشین او به نوعی کاهش وزن نام لاگونا را در این بخش تایید کرد - علیرغم اینکه مشکلاتی را که نسل دوم را آزار میداد از بین برد - و تنها 351 384 نسخه بین سالهای 2007 و 2015 فروخت. جای آن را Talisman اشغال میکرد، اما ظهور SUV زندگی را برای برترینهای رده فرانسوی آسانتر نکرد.
آیا می خواهید با دیگر برندگان خودروی سال در پرتغال آشنا شوید؟ لینک زیر را دنبال کنید: