THE SEAT تولدو پس از کسب این جایزه در سال 1992 (1 لیتر، نسل اول) بار دیگر خودروی سال در پرتغال در سال 2000 انتخاب شد (1M، نسل دوم، در سال 1998 عرضه شد).
خانواده اسپانیایی که برای اولین بار در نمایشگاه اتومبیل بارسلون در سال 1991 خود را به جهانیان نشان داد، دومین مدلی بود که در دو نوبت برنده این جایزه شد (اول فولکس واگن پاسات).
نسل دوم تولدو که توسط جورجتو جوجارو طراحی شده بود، مانند نسل اول، اولین نمایش خود را در نمایشگاه خودروی پاریس در سال 1998 انجام داد و بر اساس پلت فرم PQ34 گروه فولکس واگن بود که در سال 1996 روی آئودی A3 عرضه شد و پایه و اساس بسیاری بود. مدل های دیگر این گروه در آن زمان: آئودی TT، SEAT Leon، اشکودا اکتاویا، فولکس واگن بیتل، فولکس واگن بورا و فولکس واگن گلف.
خانواده با شخصیت ورزشی
این خودرو چندین بخش مشترک با اکتاویا و بورا داشت، اگرچه تصور میشد با وجود فرمت چهار در، اسپورتترین پیشنهاد از این سه خودرو باشد. در آن زمان، حدس و گمان های زیادی در مورد مشتقات احتمالی تولدو، به خصوص نسخه کوپه وجود داشت. اما چیزی که طولی نکشید یک هاچ بک پنج در بود، اولین لئون.
در داخل، داشبورد از نسل اول A3 مشتق شده بود و صندوق عقب اجازه می داد 500 لیتر بار (تا 830 لیتر با خواباندن صندلی های عقب)، رقمی که به مسئولیت های خانوادگی تولدو احترام می گذاشت. با این حال، و به دلیل "تقصیر" موقعیت جدید برند اسپانیایی، پرداخت ها و مواد کابین با طرح خوبی ارائه شد.
در مورد موتورهایی که محدوده را تشکیل میدادند، بلوک 1.9 TDI با 90 و 110 اسب بخار و سه بلوک بنزینی موجود بود: 1.6 جریان متقاطع 100 اسب بخار، 1.8 20 ولت با 125 اسب بخار (منشا آئودی) و 2.3 150 اسب بخار، دومی اولین موتور پنج سیلندر است که یک SEAT را تامین می کند، و برای تکمیل آن، یک موتور پنج سیلندر V حتی نادرتر (مستقیماً از VR6 مشتق شده است).
علیرغم عدم تغییر سبک، نسل دوم تولدو موتورهای جدیدی دریافت می کرد که آن را با استانداردهای آلایندگی روزافزون اروپایی تطبیق می دادند. در سال 2000، مکانیک های سطح پایه با یک موتور 1.6 16 ولتی با 105 اسب بخار جایگزین شد که نوید عملکرد بیشتر و مصرف کمتر را می داد و در سال بعد، در سال 2001، نسخه حتی قوی تر از 1.9 TDI با 150 اسب بخار عرضه شد. و سه حرف TDI افسانه ای به رنگ قرمز.
180 اسب بخار برای قدرتمندترین Toledo
2.3 V5 قدرت خود را در نوع چند سوپاپه خود به 170 اسب بخار افزایش می دهد - در مجموع 20 سوپاپ - اما قدرتمندترین SEAT تولدو آئودی 1.8 لیتری چهار سیلندر توربو اصلی با 180 اسب بخار است. جالب اینجاست که 20 سوپاپ هم داشت اما در این مورد با هر سیلندر پنج سوپاپ.1.9 TDI همچنین نسخه 130 اسب بخاری جدیدی را در سال 2003 به دست آورد، زمانی که SEAT از فرصت استفاده کرد و آینه های جدید با تنظیم حرارتی به ارث رسیده از ایبیزا جدید (نسل سوم) را به تولدو داد.
در زمانی که بازار اروپا شروع به توجه بیشتر و بیشتر به سالنهای بزرگتر و... به شرکتهای حملونقل مردمی میکرد، به ضرر سالنهای متوسط، تولدو قربانی این وضعیت جدید اروپایی شد و در بازار «بازنگشت» آنچه را که سازنده اسپانیایی آرزوی آن را داشت، به بازار عرضه کرد و از تعداد نسل اول فاصله گرفت.
این باعث ایجاد یکی از خاص ترین لئون های تاریخ شد
شاید به همین دلیل، یکی از نسخه هایی که «ادویه» بیشتری به تولدو بدهد، هرگز تولید نشده است. البته ما در مورد SEAT Toledo Cupra که در نمایشگاه خودروی ژنو 1999 ارائه شد صحبت کردیم. این خودرو دارای چرخهای 18 اینچی، سیستم تعلیق پایین، فضای داخلی بهبود یافته و مهمتر از همه، با موتور V6 (VR6 از گروه فولکس واگن) بود. 2.8 لیتری که قادر به تولید 204 اسب بخار قدرت است که به هر چهار چرخ ارسال می شود.
این موتور هرگز تجاری نخواهد شد، اما معلوم شد که موتوری است که برای "جان بخشیدن" به لئون کوپرا 4 (همچنین نادر) انتخاب شده است. این تنها لئون در تاریخ بود که بیش از چهار سیلندر داشت.
نشان خود را در مسابقات قهرمانی جهانگردی گذاشت
نسل دوم تولدو همچنین یک فصل رقابت را از طریق Toledo Cupra Mk2 که در سال 2003 برای مسابقات قهرمانی اتومبیل های تور اروپا (ETCC) ارائه شد، تجربه کرد. در سال 2005، ETCC به قهرمانی اتومبیل های تور جهان (WTCC) تغییر نام داد و Toledo Cupra Mk2 در آنجا باقی ماند.
در سال 2004 و 2005 SEAT Sport همچنین در مسابقات قهرمانی اتومبیل های تورینگ بریتانیا (BTCC) با دو Toledo Cupra Mk2 مشابه نمونه های مورد استفاده در ETCC شرکت کرد، مدلی که در نهایت عمر رقابتی طولانی خواهد داشت، زیرا در سال 2009 هنوز تیم های خصوصی از آن استفاده می کردند. آنها در این آزمون گردشگری بریتانیا.
SEAT تولدو در سال 2004 جایگزین شد، زمانی که سومین نسل از این مدل وارد شد، که بدنه متفاوتی را به خود اختصاص داد. این خودرو از یک سدان چهار در به یک هاچ بک 5 در بلند عجیب و غریب با «هواهای» یک مینی ون – برگرفته از Altea – که توسط والتر دی سیلوا ایتالیایی، «پدر» مدل هایی مانند آلفارومئو ساخته شده بود، تبدیل شد. 156 یا آئودی R8 که برای چندین سال رهبری طراحی گروه فولکس واگن را بر عهده داشت.
آیا می خواهید با دیگر برندگان خودروی سال در پرتغال آشنا شوید؟ لینک زیر را دنبال کنید: