امروز داکار این چیزی است که همه میدانند: مسابقهای با بودجه یک میلیون دلاری که میلیونها نفر در سراسر جهان دنبال میکنند و سازندگان پیشرو جهان آن را مورد مناقشه قرار میدهند. اما همیشه چنین نیست.
زمانی بود که داکار مترادف با "ماجراجویی برای ماجراجویی، چالش برای چالش" بود. . در واقع، رویدادهایی که در پیدایش آن هستند، نمیتوانند بیشتر از این نشانههای این فلسفه باشند.
داستان داکار در سال 1977 آغاز شد، زمانی که تیری سابین (در تصویر برجسته)، بنیانگذار داکار، در وسط صحرای صحرا در جریان یک رالی گم شد. فقط او بود، موتور سیکلتش و دریای عظیمی از شن. از آنجایی که در آن زمان هیچ وسیله کمکی کارآمدی وجود نداشت - GPS، تلفن های همراه؟ خب پس... - کمک به تیری سابین غیرممکن بود. پس از سه روز، نهادهای درگیر به جستجو پایان دادند. احتمال زنده ماندن؟ تقریبا صفر
پاریس-داکار چالشی برای کسانی است که می روند. رویایی برای کسانی که می مانند"
با وجود اینکه هنوز زنده است، پس از چندین روز اقامت در بیابان، خستگی، کم آبی و کمبود نفس تیری سابین را فرا گرفته است. از قضا، درست زمانی که سابین در حال آماده شدن برای پایان دادن به زندگی خود بود، یک هواپیما او را دید و جانش را نجات داد.
با وجود این بدبختی - به اندازه ای که معمول ترین انسان های فانی دیگر نمی خواهند پا به یک بیابان بگذارند - مرد فرانسوی عاشق بیابان و چالش های آن شد. علاقه ای که برای زندگی ماند. تیری سابین که از این تجربه "نزدیک به مرگ" بهبود یافته بود، معتقد بود که باید افراد بیشتری در جهان وجود داشته باشند که مایل به عبور از بیابان از اروپا هستند تا: (1) محدودیت های بدن انسان و ماشین ها را کشف کنید. و (دو) احساسات مسابقه ای را که ترکیبی از سرعت، جهت یابی، مهارت، شجاعت و اراده است، احساس کنید.
درست بود. وجود داشت.
THE 26 دسامبر 1978 ، اولین هیئت پاریس-داکار را با 182 شرکت آغاز کرد. نقطه شروع به صورت دستی انتخاب شد: برج ایفل، نماد جسارت انسان. از 182 شرکت کننده، تنها 69 نفر وارد داکار شدند.
از آن زمان، داکار درهای صحرا را به روی تمام جهان گشوده و دائماً محدودیت های انسان ها را به چالش می کشد و ماجراجوترین روح ها را تغذیه می کند. پاریس-داکار چالشی برای کسانی است که می روند. رویایی برای کسانی که می مانند" روزی تیری سابین گفت.
با وجود این واقعیت که داکار دیگر در آفریقا (به دلیل بی ثباتی سیاسی در مناطق خاص) رخ نمی دهد و دیگر در رمانتیسم زمان های دیگر غوطه ور نیست، این رویدادی است که همچنان الهام بخش میلیون ها نفر است. به غیر از تعداد انگشت شماری از خلبانان رسمی - که با هر وسیله ای در مسابقه برای رسیدن به پیروزی شرکت می کنند - برای صدها خلبان خصوصی، ماجراجویی مانند 38 سال پیش باقی می ماند: به پایان برسد
