فورد (اروپا)، ولوو و بنتلی اعلام کردند که از سال 2030 100% برقی خواهند بود. جگوار این جهش را در اوایل سال 2025 انجام خواهد داد، همان سالی که MINI آخرین وسیله نقلیه خود را با موتور احتراق داخلی عرضه خواهد کرد. حتی لوتوس کوچک و اسپرت نیز از این هجوم اظهارات در امان نماند: امسال آخرین خودروی خود را با موتور احتراق داخلی روانه بازار خواهد کرد و پس از آن فقط لوتوس برقی وجود خواهد داشت.
اگر دیگران هنوز روز خداحافظی قطعی با موتور احتراق داخلی را در تقویم مشخص نکردهاند، قبلاً اعلام کردهاند، از سوی دیگر، سرمایهگذاریهای کلانی را که در سالهای آینده باید در زمینه تحرک الکتریکی انجام دهند، اعلام کردهاند. ، تا پایان دهه، نیمی از کل فروش آن را وسایل نقلیه الکتریکی تشکیل می دهد.
با این حال، به نظر می رسد که توسعه موتور احتراقی برای بسیاری از این سازندگان در سال های آینده محکوم به "یخ زدگی" است. به عنوان مثال، فولکس واگن و آئودی (در یک گروه خودرویی جدا شده اند) قبلاً پایان توسعه موتورهای حرارتی جدید را اعلام کرده اند و فقط موتورهای موجود را با نیازهای نظارتی که ممکن است ایجاد شود تطبیق دهند.
خیلی زود؟
غیرعادی است که صنعت خودروسازی این نوع تبلیغات را در چنین طولانی مدت قطعی کند. بازار هرگز آنقدر قابل پیشبینی نیست: آیا کسی همهگیری را از راه دور دیده و ببیند که چه تأثیراتی بر کل اقتصاد خواهد داشت؟
با این حال، اگرچه به نظر می رسد تا سال 2030 خیلی دور باشد، باید به تقویم به گونه ای دیگر نگاه کنیم: تا سال 2030 دو نسل از یک مدل فاصله داریم. مدلی که در سال 2021 عرضه شد تا سال 2027-2028 در بازار باقی خواهد ماند، بنابراین جانشین آن باید 100٪ برقی باشد تا برنامه تحمیلی را برآورده کند - و آیا این مدل به حجم ها و حاشیه های مدل با موتور احتراق دست می یابد؟
به عبارت دیگر، این سازندگان، که آینده 100 درصدی برق را در 10 سال فرض میکردند، اکنون باید پایههای آن سناریو را بگذارند. آنها باید پلتفرم های جدیدی را توسعه دهند، آنها باید باتری های مورد نیاز خود را تضمین کنند، آنها باید تمام کارخانه های خود را به این پارادایم فناوری جدید تبدیل کنند.
با این حال، تغییر زودرس به نظر می رسد.
جهان با سرعت های مختلف می چرخد
اگر چین و بیش از همه اروپا، کسانی هستند که بیشتر بر تغییر پارادایم اصرار دارند، بقیه جهان... واقعاً نه. در بازارهایی مانند آمریکای جنوبی، هند، آفریقا یا بسیاری از آسیای جنوب شرقی، برق رسانی هنوز در مراحل ابتدایی خود است یا هنوز شروع به کار نکرده است. و اکثر سازندگان، که به طور فزاینده ای تمام تخم مرغ های خود را در یک سبد قرار می دهند، حضور جهانی دارند.
با در نظر گرفتن تغییر محوری مورد نظر، تلاش عظیمی که نیاز دارد و خطرات بالایی که در پی دارد (هزینه های گزاف این تغییر می تواند حیات چند سازنده را به خطر بیندازد، اگر بازدهی ظاهر نشود)، جهان نباید در این زمینه هماهنگی بهتری داشته باشد. تم برای دادن شانس موفقیت حتی بهتر به تغییر مورد نیاز؟
همانطور که گفتم، تغییر همچنان زودرس به نظر می رسد.
خودروی برقی با باتری به عنوان یک راه حل مسیحایی تلقی می شود که نوید حل تمام مشکلات جهان را می دهد ... اما اجرای آن علیرغم حجم بالای رسانه ای، هنوز از نظر عملی بسیار ناچیز است و فقط در برخی قسمت ها اتفاق می افتد. از جهان - چقدر طول می کشد تا به همه جا برسیم؟ دهه ها، یک قرن؟
و در این بین چه کنیم؟ نشسته منتظر بمونیم؟
چرا از آنچه در حال حاضر داریم نیز به عنوان بخشی از راه حل استفاده نمی کنیم؟
اگر مشکل سوختهای فسیلی بود که موتور احتراق داخلی به آن نیاز داشت، ما در حال حاضر فناوری داریم که به ما امکان میدهد بدون آنها کار کنیم: سوختهای تجدیدپذیر و مصنوعی میتوانند به طور موثر انتشار گازهای گلخانهای را کاهش دهند و حتی سایر آلایندهها را کاهش دهند - و ما نیازی به این کار نداریم. صدها میلیون وسیله نقلیه را به یکباره به اسقاط بفرستید. و مصنوعی می تواند شروع قطعی برای به اصطلاح اقتصاد هیدروژنی باشد (این یکی از اجزای تشکیل دهنده آن است و دیگری دی اکسید کربن است).
اما همانطور که در رابطه با باتری ها دیدیم، برای عملی کردن این و سایر راه حل های جایگزین، سرمایه گذاری نیز ضروری است.
چیزی که نباید اتفاق بیفتد این چشم انداز تنگ امروزی است که به نظر می رسد می خواهد در را بر روی راه حل های متنوعی که برای سیاره ای بهتر نیاز داریم ببندد. قرار دادن همه تخم مرغ ها در یک سبد ممکن است اشتباه باشد.