عمر طولانی، عمر کوتاه، مکانیک غیرقابل اعتماد یا سفرهایی که بعداً باید به خاطر بسپارید، هر خودرویی داستانی برای گفتن دارد، و بنابراین سزاوار آخرین مقصد بهتری نسبت به انباشته و زنگ زده ضایعات است. ماشین ها سزاوار قبرستان هستند!
بین بی فایده بودن، هزینه های هنگفت با "درمان" یا صرفاً به این دلیل که آنها از رضایت صاحبان خود باز می مانند، هزار و یک دلیل برای "مرگ" یک ماشین وجود دارد.
در این مرحله، یکی از سه مقصد برای این خودروی شناخته شده می رسد: یا تبدیل به یک اثر بسیار خوب نگهداری شده در موزه می شود، یا صادقانه نگهداری می شود و به عنوان موضوع گفتگو در اطراف عمل می کند: «آن یکی دارد. یک قورباغه زیبای سیتروئن بوکادو، اما او فقط در روز سال نو با او بیرون میرود» یا، بدترین این سه، یک پارک خاکی با صدها همسفر بازنشسته در انبوهی از فلزات پیچ خورده.
انبوهی از فلز پیچ خورده آبرومند نیست. فقط اینطور نیست! نه زمانی که یکی از اشیایی است که جامعه مدرن را شکل داده است، و مطمئناً در زمان تعیین کننده ای از زندگی ما مهم بوده است (برای مثال، اولین روز کارم را به یاد می آورم). آیا بهتر نیست آن ماشین را در مکانی آرام قرار دهید؟
به طور معمول، یا اگر تعداد خودروها نبود، من مکانی را تصور می کنم که در آن هر خودرو به درستی در معرض دید قرار می گیرد، به خوبی از آن مراقبت می شود، و شاید مهمتر از آن، با یک "گواهی دستاوردها" که در آن شاهکارها یا ویژگی هایی که آن ماشین را از ماشین دیگر متمایز می کند. یکسان
به صورت فرضی با موضوع صادق ترین خودروها، آنهایی که در زندگی روزمره هستند، برخورد کرد، اجازه دهید به سراغ دیگران برویم. وقتی میگویم بقیه، منظورم ماشینهایی است که ماشینهای معمولی نیستند، ماشینهایی که وقتی به خیابان میروند، از نوجوانان تعجب میکنند.
تفاوت این ماشینهای معمولی با ماشینهای معمولی در این است که علاوه بر مالک، مردمی را که با آنها برخورد میکنند خوشحال میکنند و به همین دلیل مستحق افتخارات دولتی هستند. بدبختانه، موضوع همیشه اینطور نیست. نمونه های زیادی در وب در حال گردش هستند و ما در Razão Automóvel قبلاً برخی از آنها را نشان داده ایم.
این واقعیتی است که بعید است از بین برود. همیشه یک مولتی میلیونر وجود خواهد داشت که یک پورشه 911 را رها می کند زیرا در این بین یک اسباب بازی جدید و بهتر را سریعتر می خرد. و ما که واقعاً ماشینها را دوست داریم، در تعجب ماندهایم که چرا کسی اینقدر بیاحساس ماشین رویایی را رها میکند. فقط می توانیم امیدوار باشیم که روزی بتوانیم یکی را نجات دهیم.
در زیر تعدادی از تصاویری است که باعث شد من در مورد این موضوع فکر کنم. حساس ترین ها اینجا می مانند. زیبا نیست
