THE فراری F40 30 سال پیش (NDR: در تاریخ انتشار اصلی مقاله). این محصول برای جشن چهلمین سالگرد این برند ایتالیایی ایجاد شد و در 21 ژوئیه 1987 در Centro Cívico de Maranello، که در حال حاضر محل موزه فراری است، ارائه شد.
در میان بیشمار فراریهای خاص، پس از 30 سال، F40 همچنان برجسته است. این آخرین فراری بود که "انگشت" انزو فراری را داشت، این آخرین بیان فناوری (تا کنون) برند کاوالینو رامپانت بود و در عین حال، به نظر میرسید که به گذشته برمیگردد، به ریشههای زمانی که تفاوت بین اتومبیل های رقابتی و جاده ای عملاً صفر بود.
همچنین اولین مدل تولیدی بود که به سرعت 200 مایل در ساعت (حدود 320 کیلومتر در ساعت) رسید.
خاستگاه F40 به فراری 308 GTB و نمونه اولیه 288 GTO Evoluzione برمیگردد که منجر به تلفیقی از مهندسی و سبک منحصر به فرد میشود. برای یادآوری و جشن گرفتن 30 سال فراری F40، این برند ایتالیایی سه نفر از خالقان خود را گرد هم آورد: Ermanno Bonfiglioli، مدیر پروژه های ویژه، لئوناردو فیوراوانتی، طراح در Pininfarina و داریو بنوزی، راننده آزمایشی.
جنگ با پوند، حتی روی موتور
Ermanno Bonfiglioli مسئول موتورهای سوپرشارژ بود - F40 به یک موتور 2.9 توربو دوقلو V8 با قدرت 478 اسب بخار متوسل می شود. . Bonfiglioli به یاد می آورد: "من هرگز عملکردی مانند F40 را تجربه نکرده ام. وقتی ماشین رونمایی شد، یک "وزوز" از اتاق عبور کرد و به دنبال تشویق رعد و برق همراه بود. در میان چندین اظهارات، او زمان توسعه غیرمعمول کوتاه - فقط 13 ماه - را با بدنه و شاسی که با همان سرعت پیشرانه توسعه مییابند برجسته میکند.
موتور F120A در ژوئن 1986 شروع به توسعه کرد، تکاملی از موتور موجود در 288 GTO Evoluzione، اما با چندین ویژگی جدید. تمرکز روی وزن موتور بود و برای اینکه تا حد امکان سبک شود، از منیزیم به طور گسترده استفاده شد.
میل لنگ، منیفولدهای ورودی، پوشش های سرسیلندر، از جمله، از این ماده استفاده می کردند. هرگز پیش از این (حتی امروز) یک خودروی تولیدی حاوی چنین مقادیر بالایی منیزیم نبوده است، ماده ای که پنج برابر گرانتر از آلومینیوم است.
لئوناردو فیوراوانتی، طراحهنگامی که Commendatore نظر من را در مورد این نمونه آزمایشی [288 GTO Evoluzione] که به دلیل قوانین هرگز وارد تولید نشد، خواست، من به عنوان یک خلبان آماتور، اشتیاق خود را برای شتاب 650 اسب بخاری پنهان نکردم. آنجا بود که او ابتدا از تمایل خود برای تولید یک "فراری واقعی" صحبت کرد.
لئوناردو فیوراوانتی همچنین به یاد میآورد که او و تیم، همانطور که انزو فراری میدانست، میدانستند که این آخرین خودروی آنها خواهد بود - "ما خود را با سر به سر کار انداختیم". تحقیقات زیادی در تونل باد انجام شد که امکان بهینه سازی آیرودینامیک را برای دستیابی به ضرایب لازم برای قدرتمندترین فراری جاده ای تا به حال فراهم کرد.
مشترک شدن در خبرنامه ما
به گفته فیوراوانتی، سبک معادل عملکرد است. کاپوت پایین با دهانه جلوی کاهش یافته، ورودی های هوای NACA و بال غیرقابل اجتناب و نمادین عقب، بلافاصله هدف خود را نشان می دهد: سبکی، سرعت و عملکرد.
کمک راننده: صفر
از سوی دیگر، داریو بنوزی به یاد می آورد که چگونه اولین نمونه های اولیه از نظر دینامیکی بد بودند. به گفته او: «برای مهار قدرت موتور و سازگار کردن آن با خودروهای جادهای، ما مجبور شدیم آزمایشهای متعددی را روی همه جنبههای خودرو انجام دهیم: از توربو گرفته تا ترمز، از کمک فنر گرفته تا لاستیک. نتیجه بار آیرودینامیکی عالی و پایداری عالی در سرعتهای بالا بود.»
یکی دیگر از جنبه های مهم ساختار فولادی لوله ای آن بود که با پانل های کولار تقویت شده بود. دستیابی به استحکام پیچشی، در ارتفاع، سه برابر بیشتر از سایر خودروها.
تکمیل شده با بدنه ای از مواد کامپوزیت، فراری F40 تنها 1100 کیلوگرم وزن داشت . به گفته بنوزی، در نهایت آنها دقیقاً به ماشینی که میخواستند رسیدند، با وسایل راحتی کم و بدون مصالحه.
به یاد داشته باشید که F40 فاقد فرمان برقی، ترمز برقی یا هر نوع کمک الکترونیکی رانندگی است. از سوی دیگر، F40 دارای تهویه مطبوع بود - نه امتیازی برای تجمل، بلکه یک ضرورت، زیرا گرمای ناشی از V8 کابین را به یک "سونا" تبدیل کرد و رانندگی را پس از چند دقیقه غیرممکن کرد.
داریو بنوزی، راننده آزمایشی سابق فراریبدون فرمان برقی، ترمزهای برقی یا کمکهای الکترونیکی، شایستگی و تعهد راننده را میطلبد، اما با یک تجربه رانندگی منحصربهفرد به خوبی جواب میدهد.
نمایشگاه "زیر پوست" در موزه فراری بر اساس جشن 30 سالگی F40، F40 را به عنوان فصل دیگری در تکامل نوآوری و سبک در تاریخ 70 ساله این برند افسانه ای ایتالیایی ادغام خواهد کرد.
