امروز، ریکاردو کوریا، یک «سرد بنزین» فعال در Razão Automóvel، این مقاله نظر عمیق را برای ما آورده است:
بسیار خوشحالم و انتظار دارم که Razão Automóvel را به طور مجازی از زمان شروع آن دنبال کرده ام، تکامل و پیشرفت های مداوم صفحه را مشاهده کرده ام، و بنابراین، نمی توانم خوشحالی عظیم خود را هنگام دریافت پیشنهاد نوشتن یک صفحه پنهان کنم. چند وقت پیش. یک نظر برای این سایت "ما". گفت: از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید متشکرم!
من از هر چیزی که دارای چهار چرخ باشد بسیار طرفدار هستم، بنابراین از نگاه بی طرفانه من به دنیای خودرو تعجب نکنید. به عنوان مثال، در دوران کودکی، والدینم مرا پشت پنجره می گذاشتند تا ماشین ها را تماشا کنم تا بتوانند چند ساعت آرامش داشته باشند. یک بار هیچکس باور نمی کند ...
ما
چه چیزی باعث می شود که ما مردان گوشتی عاشق کربن و آلومینیوم شویم؟ چه چیزی باعث می شود قطعه ای که از راه کثیف با صدا، گرما و نیروی زیاد/cm2 ساخته شده است، چنین احساس میل را در ما بیدار کند؟ وقتی در مورد این موضوع صحبت می کنم، اولین چیزی که به ذهنم می رسد این است که یک تفنگ تامی را بردارم و مستقیماً به اولین بانکی که پیدا کردم بروم ...
مشترک شدن در خبرنامه ما در اینجا
ما مدیران بنزین ساعتها را صرف فیلمبرداری از رکوردها، مسابقات، تصادفات میکنیم، ما تلاش میکنیم تا آگاهترین افراد جهان باشیم. ما ساعتها سرگرمی را با ساعتها در گاراژ عوض میکنیم و با وجود همه اینها، ماشینها آخرین چیزی هستند که قبل از خواب به ذهنمان میرسد - در رویاها حتی صحبت کردن هم خوب نیست!
این… این یک اشتیاق است! اشتیاق به هنری که فقط کسانی که آن را دارند می فهمند.
کارشناسان می گویند که یک شیء هنری نمی تواند هدف دیگری جز این هدف داشته باشد. خوب... من می دانم که برای رانندگان معمولی، ماشین افراد و کالاها را از نقطه A به نقطه B می برد، اما برای ما، رانندگان، ماشین با عبور از B از نقطه A به نقطه A یک مدار می زند و در هر اینچ از این نقطه هنر خلق می کند. مسیر
ما
ماشین یکی از اشیای کمیاب است که می توانیم با آن پیوند عاطفی برقرار کنیم. در واقع، این یک ارتباط نیست، یک رابطه است. ماشین ما امتداد خودمان است، ما را مشخص می کند. مال ما، به ویژه اولین، بزرگترین همراه سفر، ماجراجو است (کلیشه را ببخشید)، یا به سادگی، همانطور که جی لنو گفت: «این ماشین ماست، آزادی ماست. ما را به شهر بعدی می برد. اوه من دیوس! دخترهای شهر بعدی خیلی گرمتر از شهر ما هستند.
با همه اینها، غیرممکن است که مال خود را دوست نداشته باشیم، غیرممکن است که پارک کردن آن را تمام کنیم و وقتی بیرون میرویم، به آن عشق ندهیم و فکر نکنیم «ماشین!». و حتی وقتی چند متری از ماشین دور شدیم، دوباره به عقب نگاه می کنیم تا مطمئن شویم همه چیز خوب است، هر بار، بدون استثنا.
ماشین ما هرگز خراب نمی شود، شخصیت خود را دارد. ما به او بنزین نمی زنیم، به او نوشیدنی می دهیم و او هم درست نمی کند، قرار است درمان شود. برخی به این شخصیت پردازی می گویند وسواس... احمق! این جعل هویت رانندگان را از رانندگان جدا می کند، چیزی که ما هستیم به آن علاقه داریم!
ما
دوستان خلبان عزیز، با آنچه می نویسم، قصد دارم آنچه را که همه ما را متحد می کند، یعنی اشتیاق ما را نشان دهم. ما یک گونه عجیب و غریب هستیم، "وسواس"، اما برای من، اگرچه هنوز دلیل آن را نمی فهمم، فقط منطقی است که با روحی تسلیم شده دنبالش کنیم.
بیایید به بحث و جدل ادامه دهیم، لاستیک ها را بسوزانیم، گوشه ها را پاره کنیم، پیاده روی کنیم، ماراتن را جلوی تلویزیون انجام دهیم و 24 ساعت مسابقه را تماشا کنیم و به "رؤسا" گوش دهیم که می گویند زمان زیادی را از ماشین برمی گردانیم (می گویند! ). بیایید به عشق خود ادامه دهیم!
P.S.- علیرغم اینکه از یک بازی (بزرگ) است، ویدیویی وجود دارد که شور و شوق ماشین را نشات می دهد. لذت بردن!
متن: ریکاردو کوریا