Bhí an carr is saoire ar domhan, an Tata Nano, thíos lena chluiche féin, dar le tomhaltóirí mar ró-shaor agus ró-shimplí.
Tá an Tata Nano ar cheann de na samhlacha táirgeachta is conspóidí riamh. Ba í 2008 an bhliain nuair a cuireadh an Tata Nano i láthair. Bhí an domhan i lár géarchéime eacnamaíochta agus ola. Sháraigh praghas bairille ola an bac síceolaíoch 100 dollar agus chuaigh sé fiú os cionn 150 dollar in aghaidh an bharaille, rud a bhí dochreidte go dtí seo i gcás síochána an domhain.
Sa chorraigh seo, d’fhógair Tata Industries an Tata Nano ansin, an carr a gheall go gcuirfeadh sé na milliúin Indiach ar cheithre roth. Aláraim fuaime i dtíortha forbartha. Cén chuma a bheadh ar phraghas ola dá dtosódh na milliúin Indiach ag tiomáint go tobann? Gluaisteán le praghas faoi bhun 2500 usd.
Tháinig cáineadh as gach cearn. Ó na héiceolaithe toisc go raibh an carr ró-thruaillithe, ó na hinstitiúidí idirnáisiúnta toisc go raibh sé neamhshábháilte, ó na déantúsóirí toisc go raibh iomaíocht éagórach ann. Ar aon nós, bhí cloch áisiúil ag gach duine i gcónaí le caitheamh ag Nano beag. Ach beag beann ar na luachálacha seo, ba iad na tomhaltóirí an focal deireanach. Agus níor tháinig riamh an carr a gheall go mbeadh sé ina rogha malartach do na milliúin teaghlach do scútair agus do ghluaisrothair.
Ní raibh sé i dtalamh aon duine: ní fhéachann na daoine is boichte air mar fhíorcharr agus ní fheiceann na daoine is saibhre é mar mhalairt ar ghluaisteáin “gnáth”.
I gceann cúig bliana níor dhíol Tata ach 230,000 aonad nuair a dearadh an mhonarcha chun 250,000 aonad a thógáil in aghaidh na bliana. D'aithin bainistíocht Tata cheana féin gur theip ar shuíomh agus ar mhargaíocht táirgí. Agus mar gheall air sin, beidh an chéad Tata eile beagán níos costasaí agus beagán níos só. Go leor le bheith dáiríre. Cás le rá go bhfuil “saor daor”!
Téacs: Guilherme Ferreira da Costa