Ba mhór an trua go bhfuair mé an nuacht faoi bhás Laura Salvo, an comh-thiománaí Spáinneach 21 bliain d’aois a bhí san iomaíocht an deireadh seachtaine seo i Rally Vidreiro, i Marinha Grande. Bás áiféiseach agus gan brí. Don chuid eile, mar aon le básanna uile duine, cosúil le Laura Salvo, a raibh an oiread sin le déanamh fós.
I bhfianaise na dtragóidí seo, éiríonn gach rud gan brí. Cén fáth a bhfuil an baol ann, seachtain i ndiaidh seachtaine, go mbeidh an oiread sin saolta againn? Saol atá, díreach, an rud is luachmhaire atá againn.
Ag am nuair a dúirt cara liom, “Táim ró-ghortaithe leis seo go léir chun labhairt faoi ghluaisteáin”, rinne spórt gluaisteáin cinnte léargas a thabhairt dúinn faoi na cúiseanna a chuireann an oiread sin riosca dúinn - b’fhéidir an iomarca.
Ba é an leid sin an nóiméad nuair a thug Mick Schumacher clogad dá athair, Michael Schumacher, do Lewis Hamilton. Comhartha mothúchánach, a léirigh an 91ú bua ag tiománaí Shasana i bhFoirmle 1, agus ar an gcaoi sin taifead Michael Schumacher. Sa chomhartha sin tá i bhfad níos mó i gceist le clogad a thabhairt ar láimh. Léiríonn sé iarracht, tallann agus dúthracht beirt fhear a rinne agus a chuireann aisling orainn.
Ver esta publicação no Instagram
Chuir Damn, ag maireachtáil an nóiméad sin, go mbraitheann muid uile níos beo. Sin a bhfuil i gceist leis an saol, ag iarraidh a bheith níos mó. Agus casaimid an teilifís, athraímid ár ngnáthaimh, téimid chuig na rásaí agus leanaimid an spórt seo go reiligiúnach chun na chuimhneacháin seo a roinnt lenár laochra ar bhealach éigin.
Liostáil lenár nuachtlitir
Sin an fáth go mbíonn am chomh crua ag spórt gluaisteáin ag déileáil le bás. Toisc go mbaineann spórt mótair le maireachtáil. Agus sin an fáth tar éis tragóid mhór nach bhfuil aon rogha eile againn ach, luath nó mall, síocháin a dhéanamh leis an spórt agus leanúint ar aghaidh… ag maireachtáil.
Tá a fhios agam go dtiocfaidh na peaces seo, ach anois, níl mé ag iarraidh níos mó a scríobh faoi spórt gluaisteáin. Tá brón fós in éineacht liom.