D’fhulaing beirt as gach triúr ó bhreoiteacht carr. De réir staidéar Ford, tá an riocht seo níos forleithne i measc paisinéirí, go háirithe leanaí agus déagóirí, agus tá sé ag dul in olcas sa trácht stad agus dul, bóithre foirceannadh agus go háirithe agus iad ag taisteal sna suíocháin chúil.
Is iad yawning agus sweating na chéad chomharthaí rabhaidh den chás seo, agus tarlaíonn siad nuair a fhaigheann an inchinn faisnéis dícheangailte ón bhfís agus ón orgán atá freagrach as cothromaíocht, atá suite sa chluas.
Ní bhíonn leanaí tinn ó thaobh carranna de, ní tharlaíonn na hairíonna seo ach nuair a thosaímid ag siúl. Tú Peataí tá tionchar orthu freisin, agus go hiontach fiú bíonn iasc órga ag fulaingt ó seasickness, feiniméan a thug mairnéalaigh faoi deara.
I dtástálacha a chomhordaigh an Duitseach Jelte Bos, speisialtóir i mbraistint gluaiseachta, fuarthas amach má cheadaíonn na fuinneoga réimse radhairc níos leithne, ar dhá thaobh an bhóthair, is lú seans go mbeidh an t-oibrithe deonacha le cur na mara.
Sa chiall seo, Molann Jelte Bos roinnt réamhchúraimí a ghlacadh chun comharthaí na seasickness a laghdú:
- Sna suíocháin chúil, b’fhearr suí sa lár-suíochán, féachaint ar an mbóthar, nó b’fhearr taisteal sna suíocháin tosaigh;
- Roghnaigh turas níos rianúla agus, nuair is féidir, seachain coscánaithe tobann, luasghéarú láidir agus poill sa chosán;
- Paisinéirí a mhealladh - is féidir le hamhrán a chanadh mar theaghlach cabhrú;
- Ól sodas, nó ithe fianáin sinséir, ach seachain caife;
- Bain úsáid as pillow nó tacaíocht muineál chun do cheann a choinneáil chomh fós agus is féidir;
- Cas an t-oiriúntóir aer air ionas go scaiptear aer úr.