Díríonn Athbheochan Goodwood go leor de na cúiseanna a thugann grá dúinn do charranna. Boladh gásailín, an dearadh, an luas, an innealtóireacht… Tá athbheochan Goodwood ar fad i dáileoga tionsclaíocha.
Mar sin, ar an gcéad amharc, b’fhéidir gur nóiméad brónach a bhí sa timpiste de Ferrari 250 GT0 / 64 (san fhíseán a bhí le feiceáil). Agus tá. Ach is nóiméad é freisin nach mór a cheiliúradh.
Cén fáth?
Mar is eol dúinn, sáraíonn luach Ferrari 250 GTO / 64 roinnt milliún euro, agus ní bheidh a dheisiú níos lú ná na mílte mílte euro. Agus an bhfuil muid chun tragóid ábhartha den mhéid seo a cheiliúradh?
Níl muid ag ceiliúradh na timpiste féin, rud nach bhfuil dearfach ar chor ar bith. Táimid, in áit, ag ceiliúradh misneach tiománaithe mar Andy Newall, nár cúthail fiú as dul go gasta fiú ceann de na Ferraris is costasaí sa stair a thiomáint. An-tapa. Ró-thapa ...
Ní mór dúinn an nóiméad seo a cheiliúradh toisc go bhfuil sé ag éirí níos annamh gluaisteáin den chineál seo a fheiceáil ag comhlíonadh a raison bliadhnaicheanêtre: ag rith. Rith chomh tapa agus is féidir. Cosain an lasc ama. Gabh thar an chéile comhraic. Bua.
Tá an chuid is mó de na carranna seo á ghoid óna ngnáthóg nádúrtha: na ciorcaid. Tarra fiáin a mhalartú le haghaidh gabhála garáiste, ag fanacht go foighneach ar an margadh meas a bheith acu ar na clasaicí só. Is brón é. Baineann na gluaisteáin seo leis na rianta.
An bhfuil aon rud níos áille ná carr rásaíochta ag comhlíonadh a chuspóra? Ar ndóigh ní. Cheers!
Agus muid ag caint faoi áilleacht, féach ar an seó tiomána seo a thug Patrick Blakeney-Edwards taobh thiar de roth Owlet ó 1928.
An deireadh seachtaine seo d’fhoilsíomar alt leis na híomhánna is fearr a ghabh muid ag Goodwood Revival, trí lionsa João Faustino.