D’fhógair Ford (Europe), Volvo agus Bentley go mbeidh siad 100% leictreach ag tosú i 2030. Déanfaidh Jaguar an léim sin chomh luath le 2025, an bhliain chéanna a sheolfaidh MINI a fheithicil dheireanach le hinneall dócháin inmheánaigh. Níor éalaigh fiú an Lotus beag agus spórtúil an flurry dearbhaithe seo: i mbliana seolfaidh sé a charr deireanach le hinneall dócháin inmheánaigh agus ina dhiaidh sin ní bheidh ann ach Lotus leictreach.
Mura bhfuil daoine eile marcáilte fós ar an bhféilire an lá nuair a bheidh siad cinnte slán a fhágáil leis an inneall dócháin inmheánaigh, d’fhógair siad cheana féin, ar an láimh eile, na hinfheistíochtaí móra a chaithfidh siad a dhéanamh sna blianta amach romhainn i soghluaisteacht leictreach ionas go mbeidh , faoi dheireadh na ndeich mbliana, is feithiclí leictreacha leath a ndíolachán iomlán.
Mar sin féin, is cosúil go mbeidh forbairt innill dócháin doomed chun “reoite” a dhéanamh do go leor de na tógálaithe seo sna blianta amach romhainn. Mar shampla, d’fhógair Volkswagen agus Audi (atá scartha sa ghrúpa céanna ngluaisteán) go bhfuil deireadh le forbairt innill theirmeacha nua, gan ach na cinn atá ann a oiriúnú d’aon riachtanais rialála a d’fhéadfadh teacht chun cinn.
Ró-luath?
Tá sé neamhghnách a fheiceáil go ndéanann tionscal na ngluaisteán fógraí den sórt sin chomh deifnídeach san fhadtéarma. Ní bhíonn an margadh riamh intuartha: an bhfaca duine ar bith an paindéim ag teacht ó chian agus an bhfaca sé na héifeachtaí a bheadh aige ar an ngeilleagar iomlán?
Mar sin féin, cé gur cosúil go bhfuil 2030 i bhfad uainn, caithfimid féachaint ar an bhféilire ar bhealach eile: go dtí go mbeidh 2030 dhá ghlúin de mhúnla ar shiúl. Fanfaidh samhail a seoladh in 2021 ar an margadh go dtí 2027-28, mar sin beidh ar a chomharba a bheith 100% leictreach cheana féin chun an sceideal forchurtha a chomhlíonadh - agus an mbainfidh an tsamhail seo méideanna agus corrlaigh an mhúnla le dóchán mótair?
Is é sin le rá, caithfidh na tógálaithe seo, a ghlac todhchaí leictreach 100% i gceann 10 mbliana, na bunsraitheanna a leagan síos don chás sin ... anois. Caithfidh siad ardáin nua a fhorbairt, caithfidh siad na cadhnraí a theastaíonn uathu a ráthú, caithfidh siad a monarchana uile a thiontú go dtí an paraidím teicneolaíochta nua seo.
Dealraíonn sé go bhfuil an t-athrú roimh am, áfach.
Rothlaíonn an domhan ar luasanna éagsúla
Más iad an tSín agus, thar aon rud eile, an Eoraip, na cinn is mó a éilíonn aistriú paraidíme, an chuid eile den domhan… ní i ndáiríre. I margaí cosúil le Meiriceá Theas, an India, an Afraic nó cuid mhór d’Oirdheisceart na hÁise, tá an leictriú fós ina thús nó níor éirigh leis fós. Agus tá láithreacht dhomhanda ag mórchuid na dtógálaithe, a chuireann a gcuid uibheacha go léir i gciseán amháin.
Agus an t-athrú lárnach atá ag teastáil á chur san áireamh, an iarracht tíotach a theastaíonn uaidh agus na rioscaí arda a bhaineann leis (d’fhéadfadh costais exorbitant an athraithe seo inmharthanacht roinnt tógálaithe a chur i gcontúirt, mura bhfeictear tuairisceáin), níor cheart an domhan a chomhordú níos fearr ina leith seo. téama chun seansanna rathúlachta níos fearr a thabhairt don athrú riachtanach?
Mar a dúirt mé, is cosúil go bhfuil an t-athrú roimh am.
Tá an fheithicil leictreach faoi thiomáint ceallraí á fheiceáil mar réiteach messianic a thugann gealltanas fadhbanna uile an domhain a réiteach ... Mar sin féin, tá a chur i bhfeidhm, in ainneoin a bheith mór sna meáin, fós an-bheag i dtéarmaí praiticiúla agus níl sé ag tarlú ach i roinnt codanna den domhan - cá fhad a thógfaidh sé gach áit a fháil? Deich mbliana, céad bliain?
Agus idir an dá linn, cad a dhéanaimid? An bhfanfaimid inár suí?
Cén fáth nach n-úsáidfimid an méid atá againn cheana féin mar chuid den réiteach freisin?
Más é an fhadhb ná breoslaí iontaise a theastaigh ón inneall dócháin inmheánaigh, tá teicneolaíocht againn cheana féin a ligeann dúinn déanamh gan iad: is féidir le breoslaí in-athnuaite agus sintéiseacha astaíochtaí gás ceaptha teasa a mhaolú agus fiú truailleáin eile a laghdú - agus ní gá dúinn seol na céadta ó na milliúin feithiclí chun scrapáil ag an am céanna. Agus d’fhéadfadh sintéisí a bheith mar thús cinntitheach don gheilleagar hidrigine mar a thugtar air (tá sé ar cheann dá chomhábhair, is é an ceann eile dé-ocsaíd charbóin).
Ach mar a chonaiceamar maidir le cadhnraí, chun na réitigh seo agus réitigh mhalartacha eile a dhéanamh inmharthana, is gá infheistíocht a dhéanamh freisin.
Rud nár cheart a tharlú ná an fhís chúng seo den lá atá inniu ann ar cosúil gur mhaith léi an doras a dhúnadh ar éagsúlacht na réiteach a theastaíonn uainn le haghaidh pláinéad níos fearr. Is botún é na huibheacha go léir a chur sa chiseán céanna.