Ceithre sorcóir, 1488 cm3 de thoilleadh, 50 nó 67 hp ag brath ar ghlac sé turbo nó nár ghlac. Seo príomhghnéithe an innill is fearr liom (inneall mo shaol b’fhéidir), an t-inneall Díosail Isuzu a thiomáin Opel Corsa A agus B.
Tuigim go maith gur ar éigean a bhailíonn an rogha seo comhaontú agus go bhfuil innill i bhfad níos fearr ann, ach tusa, a léitheoir aireach, iarraim ort foighne éigin agus mé ag míniú duit cén fáth a rinne mé an rogha seo.
Ó thaobh na heacnamaíochta de agus ó thaobh carachtar de agus iontaofa, tá an t-inneall díosail Isuzu a thug cumhacht don Opel Corsa measartha i rith na 1990idí i bhfad ó bheith ina sheod d’innealtóireacht na ngluaisteán (an oiread sin ionas nár chuaigh sé thar lua onórach san alt seo).
Mar sin féin, dá ndéarfaí liom nach bhféadfainn ach inneall amháin a roghnú le dul liom an chuid eile de mo shaol, is ar éigean a cheapfainn faoi dhó.
Na cúiseanna go dtagann fiú an chúis salach ar a chéile
Ar dtús báire, tá an t-inneall seo domsa beagnach cosúil le cara fadálach (an-). I láthair sa charr a bhí ann sa bhaile nuair a rugadh mé, Corsa A sa leagan “D” a thaistil suas le 700,000 ciliméadar, ba é a chattering clumsy an fuaimrian a lulled dom ar thurais fhada i mo óige.
Ní raibh le déanamh agam ach éisteacht leis i gcéin agus smaoineamh “tá m’athair ag teacht”. Nuair a chuaigh an Corsa A beag ar scor, ba é a athsholáthar sa bhaile a chomharba dhíreach, Corsa B a bhí, mar a bheadh sé ag coinneáil suas leis na hamanna, le feiceáil sa leagan “TD”.
Ar bord é bhí mé ag ceistiú m’athar faoi rúin tiomána agus aisling an lae nuair a d’fhéadfainn dul taobh thiar den roth. Agus an fuaimrian? I gcónaí ratán an innill Díosail Isuzu, an T4EC1.
Liostáil lenár nuachtlitir
Tá go leor carranna imithe le mo theach ó shin, ach d’fhan an Opel Corsa beag dubh sin go dtí an lá a fuair mé mo cheadúnas (go suimiúil le roinnt ceachtanna taobh thiar den roth de… Corsa 1.5 TD).
Ann, agus in ainneoin go raibh Renault Clio níos spórtúla agus fiú dinimiciúil ar fáil dom a raibh an leagan carburetor den 1.2 Energy air, gach uair a d’fhéadfainn an carr a “ghoid” ó mo mháthair. An leithscéal? Bhí an díosal níos saoire.
D'imigh na blianta thart, charnaigh na ciliméadair, ach tá rud amháin cinnte: leanann an t-inneall sin de mo ghabháil. Cibé an tarraing bheag atá ag an mótar tosaithe (a dhéanann dhá chasadh de ghnáth sula dtosaíonn an t-inneall), an geilleagar nó an fhíric go bhfuil a chuid fuaimeanna agus cleasanna ar fad ar eolas agam cheana féin, is ar éigean a roghnóinn inneall eile le dul liom don chuid eile de mo chuid saol.
Tá a fhios agam go bhfuil innill níos fearr ann, níos cumhachtaí, níos eacnamaíche agus fiú iontaofa (ar a laghad níos lú seans maith go róthéamh nó go gcaillfidh siad ola trí na caipíní comhla).
Mar sin féin, gach uair a chasaim an eochair agus a chloisim go dtosaíonn ceithre sorcóir bíonn meangadh gáire orm i gcónaí nár chúis le haon charr eile riamh mé, agus sin an fáth gurb é seo an t-inneall is fearr liom.
Agus tusa, an bhfuil inneall agat a mharcáil tú? Fág do scéal dúinn sna tráchtanna.