Meu querido Citroën AX,
Escríboche ao final de todos estes anos, porque aínda te boto de menos. Cambieiche, meu compañeiro de tantas aventuras, de tantos quilómetros, por aquela furgoneta sueca.
Intenta entenderme. Tiña aire acondicionado, un aspecto máis musculoso e un motor máis potente. Fixéchesme tantas promesas que acabei por cambiarte. De feito, ofreceume cousas que nunca soñaches con ofrecerme. Confeso que aqueles primeiros meses de verán foron fantásticos, o aire acondicionado deu un xiro tremendo e o motor máis potente fixo que os meus movementos sexan máis rápidos.
Nin sequera sei se aínda estás rodando ou se atopaches o "descanso eterno" nun centro de matanza de coches.
Ademais, a miña vida cambiou. As viaxes foron máis longas, as viaxes á universidade trocábanse por viaxes ao traballo e a necesidade de espazo aumentou. Eu cambiara e ti seguías igual. Necesitaba un pouco máis de estabilidade (as costas...) e de serenidade (a túa insonorización...). Por todas estas razóns cambiei de ti. No meu garaxe só hai espazo para un coche.
Os problemas comezaron pouco despois. Dende aquela, cada vez que vexo un Citroën AX penso en ti e nas nosas aventuras. E foi entón cando as cousas comezaron a ir mal. Tentei recrear no meu novo «sueco» os divertidos momentos que pasei contigo, pero non é o mesmo.
Eras un rastrillo, ela está moi controlada. Con vostede fun pola miña conta e risco, con ela sempre teño a intervención dos sistemas electrónicos. Tiveches condución pura, ten condución filtrada. Non eras un superdeportivo: o teu motor non entregaba máis de 50 CV. Pero o xeito comprometido que subías en rotación polas estradas secundarias que percorrimos na procura desas curvas (e que curvas!), fixo que, na miña imaxinación, eu estaba a bordo de algo máis potente.
Hoxe, coa vida máis estabilizada, volvo buscarte. Pero non sei nada de ti, por desgraza nunca volvemos cruzar "faros" pola estrada. Nin sequera sei se aínda estás rodando ou se atopaches o "descanso eterno" nun centro de matanza de coches: lagarto, lagarto, lagarto!
Quero dicirche que volvo a buscarte. Quero saber onde vas, como estiveches... quen sabe se aínda non nos quedan uns miles de quilómetros máis que percorrer xuntos. Espero que si! En calquera caso, fuches e serás sempre o meu primeiro coche.
Dun condutor que non te esquece,
Guillermo Costa
NOTA: Na foto destacada están os dous actores desta romántica historia de «catro rodas» o día que se separaron. Desde entón, nunca volvín ver o meu AX. Un amigo meu contoume que o viu preto de Coruche (Ribatejo). Tamén me cortei o pelo.