Bi gelemperî ev kronîkên min encama ramanên ku ez li ser riya xebatê dikim. Nêzîkî 30 hûrdeman digire, ku ez di navbera çalakiyên wekî guhdarîkirina radyoyê, fikirîna li ser roja dirêj a li pêş, ajotin (gava ku trafîk destûrê dide…) û «rêwîtiya bi mayonezê» de, bi heman rengî parve dikim. Tiştê ku ez negihîştim cihê xwe, mîna ku bibêjim, li ser tiştên herî kûr an jî pûç bifikirim (carinan her du jî di heman demê de…). Û li Lîzbonê, saet di 08:00 de, li ber seyrûseferek ku israr dike ku pêş de neçe, ya ku ez herî zêde dikim bi rastî "rêwîtiya bi mayonezê" ye.
Û di gera paşîn a vê hefteyê de, ku ji her alî ve ji hêla trafîkê ve hatî dorpêç kirin da ku cûda nebe, min bi çavên cûda nifşên cûrbecûr modelên ji heman marqe û heman beşê bi salan temaşe kir û pêşkeftin balkêş e. Îro tirimbêlên xerab nînin. Ew tune bûn.
Hûn dikarin bi qasî ku hûn dixwazin li dora sûka gerîdeyê bigerin, hûn ê ti otomobîlek bi objektîf xirab nebînin. Ew ê ji yên din otomobîlên çêtir bibînin, rast e, lê ew ê otomobîlên xirab nabînin.
15 sal berê me erebeyên xerab dîtin. Digel pirsgirêkên pêbaweriyê, dînamîkên tirsnak û kalîteya avahiyê ya xedar. Îro, bextewar, ev yek nabe. Naha pêbawerî li ser her marqeyê, û hem jî ewlehiya çalak û pasîf standard tê. Tewra Dacia Sandero ya herî hêsan jî bi dehan sal berê gelek tirimbêlên payebilind ji şermê sor dikin.
Li vir bibin aboneya bultena me
Rehetî, klîma, alîkariyên elektronîkî, hêza qanihkirinê û sêwirana balkêş hemî tiştên ku têne demokratîk kirin in. Em êdî heqê wê nadin. Û pir xweş e ku aboriya bazarê û kapîtalîzma nehezkirî bû ku van “mafên bidestxistî” da me.
Di bingeh de, cûdahiyên herî girîng di navbera modelên ji beşên cihêreng de zelal bûne. Cûdahiya di qalîteya çêkirinê, rehetî û alavan de di navbera beşa B-ya bingehîn û beşa E-ya luks de êdî wekî berê ne mezin e. Bingeha pîramîdê bi lez û bez pêşketiye dema ku li jorê wê, marjînala pêşkeftinê bi relatîfî dijwartir, bihatir û zexmtir bûye.
Ma otomobîla îroyîn ji bo "hemû jiyanê" ye?
Ji hêla din ve, îro kes hêvî nake ku gerîdeya wan her û her bimîne, ji ber ku ew ê nebe. Îro paradîgma cuda ye: ku otomobîl di çerxa jiyana xwe ya bikêr de bê pirsgirêk û alozî dimîne. Ji berê pir kurttir ji ber di vê cîhana meyl û nûçeyên domdar de, ku her tişt bi "i" dest pê dike, ya kevn zû ye . Û eleqeya li ser otomobîlê jî bi hêsanî winda dibe. Ji bilî hin modelên pir "taybet".
Ewqasî ku gelek pisporan jî biryara "dawiya serdema klasîk" dane. Riya ramanê ya ku yek ji otomobîlên îroyîn - ez behsa modelên kevneşopî dikim bê guman… - dê tu carî negihîje rewşa modelek klasîk.
Aqil dike. Îro, otomobîl bi piranî "alav" in. , yên ku firaq û cilan naşon (lê hinekan jixwe dixwazin…), di eslê xwe de bêkêmasî û bê karakterek hêjayî bîrkirinê ye.
Ev beşa xirab a pêşkeftina hin sektoran di pîşesaziya otomobîlê de ye, nemaze ji bo temaşevanên "makîne" yên mîna me. Ya baş ev e ku îro hemî gerîdeyên bê îstîsna bi "kêmtirînên Olîmpîk" yên kalîte, ewlehî û performansê digirin ku me hemîyan bi kenek li ser rûyê me dihêle. Ji bo demekê bê guman ...