Îro li ser rêya Sintrayê ez li du kesan rast hatim autozombies di IC19 de. Autozombies kategoriyek nû ya ajokeran e, ku bi hewldana ajotinê û pevguhertina peyaman di heman demê de têne diyar kirin. Serpêhatiyek nû ya ku bi yên berê naskirî re têkildar dibe: oto-lez dike û bixwe-serxweş. Ya herî giran çi ye...
Teşhîskirina sendroma autozombiyê di motorîstek de nisbeten hêsan e. Ew li ser riya ber bi 'tez'an ve dizivirin, ji her tiştê ku dora wan digire ji bîr nakin, tenê bersivê didin teşwîqên têlefona desta û zozanên ku bi dilovanî wan ji derketina hin rê û/an qezayên nêzîk hişyar dikin.
Ew ne nexweşiyek bêdawî ye (dermanek heye…) lê bi gelemperî derman di forma dermankirina şokê de tê: li darekê qelibî, li pişt tirimbêlek din qelibî, li hesinê qelibî û hwd. . Otozombiyên ku di vê pêvajoya dermankirinê de dimirin hene, û ew hin şofêrên saxlem bi xwe re digirin, ev jî xemgîntir e.
Analojiyan li hêlekê, hilgirtina têlefona xweya desta dema ajotinê pirsgirêkek tenduristiya gelemperî ya rastîn e. Tevgerek ku divê ji hêla me hemîyan ve ji hêla civakî ve were pejirandin - bi qasî ajotina di bin bandora alkolê de, ne bi kêmanî ji ber ku encam dişibin hev.
Nebin otozombî. Beriya her tiştî, têlefona desta dikare li bendê bimîne. Rast?