Goodwood Revival gelek sedemên ku me ji otomobîlan hez dikin berhev dike. Bêhna benzînê, sêwirandin, leza, endezyarî… Goodwood Revival hemî di dozên pîşesaziyê de heye.
Ji ber vê yekê, di nihêrîna pêşîn de, qezaya Ferrari 250 GT0/64 (di vîdyoya diyarkirî de) divê demek xemgîn be. Û ye. Lê di heman demê de demek e ku divê were pîroz kirin.
Çima?
Weke ku em dizanin nirxa Ferrari 250 GTO/64 ji çend milyon euroyan derbas dibe û tamîrkirina wê qet ji deh hezar euroyan kêmtir nabe. Û em ê trajediyek madî ya bi vê mezinahiyê pîroz bikin?
Em qezayê bi xwe pîroz nakin, ev jî qet ne erênî ye. Em, belkî, wêrekiya ajokarên mîna Andy Newall pîroz dikin, ku tewra ajotina yek ji Ferrarîyên herî biha di dîrokê de jî ji çûna bilez dûr nexist. Pir bi lez. Pir zû...
Pêdivî ye ku em vê gavê pîroz bikin ji ber ku her ku diçe kêm kêm e ku meriv otomobîlên bi vî rengî bigihîje armanca xwe: bazdan. Bi qasî ku pêkan bezîn. Demjimêr têk bibin. Bi ser dijmin de bigirin. Serkeftin.
Piraniya van otomobîlan ji jîngeha xweya xwezayî têne dizîn: çerxên. Veguheztina kasa çolê ji bo girtina garajekê, bi sebir li benda bazarê ye ku klasîkên luks binirxîne. Ew xemgîniyek e. Van otomobîlan aîdî rêgezan in.
Ma tiştek ji otomobîlek pêşbaziyê xweştir heye ku armanca xwe pêk tîne? Helbet na. Badenoş!
Û dema ku em li ser bedewiyê dipeyivin, vê pêşandana ajotinê ya ku ji hêla Patrick Blakeney-Edwards ve li pişt çerxa Owletek 1928-an hatî dayîn, binihêrin.
Vê hefteyê me gotarek bi wêneyên çêtirîn ên ku ji hêla me ve li Goodwood Revival hatine kişandin, bi lensa João Faustino weşand.