Em nostaljîk in. Em îtîraf dikin!
Her çend ew bi "sîngek vekirî" her tiştê ku îro û paşeroja motorsporê pêşkêş dike qebûl dike - bêtir performans, bêtir ewlehî, bêtir teknolojî - ya rast ev e ku ne gengaz e ku meriv li pêşberî klasîkan nostaljîk nebe.Di veguheztina di navbera pêşbaziya duh û pêşbaziya îro de, hûn tiştek dibihîzin ku winda bûye… hewayek romantîk. Dibe ku piçek pakî û sadebûn. Sembiyoza bêkêmasî ya di navbera mirov û makîneyê de têk çû.
JI BO NA BINDIRIN: Cara min a yekem li pişt çerxa Porsche 911 Carrera 2.7
Ev zewaca ku ez îro behs dikim navbeynkarek hevjîniyê heye: amûrek elektronîkî (an çend…) kevçîyê dixe navbera "mêr û jinê". Û her kes dizane ku hûn nikarin vê yekê bikin. Mîna ku di dawetan de, ku dem bi dem gengeşiyek çêdibe, di otomobîlan de jî, destpêkek "şewitî" an firandin dikare heman bandorê bike.
Lê em ji mijarê dûr nekevin… Rastî ev e ku berê di pêşbaziyê de zêdetir “jiyan” hebû.
Mekanîka bi amûran di destê xwe de, zarok di bezîna pêşbaziyê de dimeşin, ajokar berî ku kasikên xwe deynin ser serê xwe cixareyekê dikişînin û bi dijwariya herî dawî re rû bi rû dimînin. Bêhna benzînê! Îro her tişt bêtir… sûnî xuya dike.
Vê yekê wekî lêborînek ji bo vegera berê nabînin. Ew ecêb e. Tenê ew.