Îro, Ricardo Correia, li Razão Automóvel "berpirsekî petrolê" çalak, vê gotara ramana kûr ji me re tîne:
Bi kêfxweşî û hêviyek mezin e ku ez ji destpêka damezrandina Razão Automóvel ve bi rastî dişopînim, min li pêşkeftin û pêşkeftinên domdar ên ku rûpelê derbas kiriye temaşe kiriye, û ji ber vê yekê, ez nikarim kêfxweşiya xwe ya mezin veşêrim dema ku min pêşniyara nivîsandina nivîsek wergirt. berî vê yekê. ji bo vê malpera "me" perçeyek ramanê. Got, spas ji bo derfetê!
Ez heyranek mezin a her tiştê ku çar teker e me, ji ber vê yekê ji dîtina min a bêalî ya cîhana otomotîvê şaş nemînin. Mînakî, di zarokatiya min de, dê û bavê min ez li ber pencereyê didim ber çavan ku li gerîdeyên derbasbûnê temaşe bikim, tenê ji bo ku ew karibin çend saetan aram bibin. Carekê kes bawer nake...
Em
Çi me dike ku merivên goşt û xwînê bi karbon û aluminiumê hez bikin? Çi dike ku perçeyek ku bi riya qirêj a bi deng, germ û pir hêz/cm2 hatî çêkirin, di nav me de hestek wusa xwestek şiyar bike? Dema ku behsa vê yekê dikim, yekem tiştê ku di hişê min de derbas dibe ev e ku ez çekek tommy hilgirim û rasterast biçim banka yekem ku ez dibînim…
Li vir bibin aboneya bultena me
Em PetrolHead bi demjimêran vîdyoyên tomar, pêşbaz, qezayan vedigerînin, em hewl didin ku bibin mirovên herî agahdar li cîhanê. Em li garajê bi saetan kêfê bi saetan bazirganiyê dikin û tevî van hemûyan jî, berî ku em xew bikevin, otomobîl tişta dawîn e ku di hişê me de ye - di xewnan de axaftin jî ne baş e!
Ev… ev hewesek e! Hezkirinek ji bo hunerek ku tenê yên xwedî wê fêm dikin.
Pispor dibêjin ku tiştek hunerî ji bilî vê armancê nikare xizmetê bike. Belê… ez dizanim ku ji bo ajokarên gelemperî, otomobîl mirov û tiştan ji xala A digihîne xala B, lê ji bo me, ajokaran, otomobîl ji xala A heya xala A di nav B re derbas dibe, hunerek çêdike. rêk.
Yên me
Otomobîl yek ji wan tiştên kêm e ku em bi rastî dikarin pêwendiyek hestyarî pêk bînin. Bi rastî, ew ne têkilî ye, ew têkilî ye. Otomobîla me dirêjkirina me ye, me karakterîze dike. Yê me, bi taybetî yê yekem, rêhevalê herî mezin ê rêwîtiyê ye, serpêhatî ye (klîşeyê bibore), an jî bi hêsanî, wekî Jay Leno got: "Ew gerîdeya me ye, azadiya me ye. Ew me digihîne bajarê din. Ey mey deus! Keçên bajarê din ji bajarê me gelekî germtir in.”
Ji ber van hemûyan, ne mimkûn e ku em ji ya me hez nekin, ne mimkûn e ku em parkkirina wê biqedînin û dema ku em derdiketin derve, em jê hez nekin û nefikirin "Makîn!". Û tewra gava ku em çend metreyan ji otomobîlê dûr ketin jî, em dîsa li paş xwe dinêrin tenê ji bo ku her tişt baş be, her carê, bêyî îstîsna.
Otomobîla me qet xira nabe, kesayetiya wê heye; em gazê nedin wî, em ê vexwin û ew jî çareser neke, dê were dermankirin. Hin kes ji vê kesayetiyê re dibêjin xeyalek… ehmeq! Ev xwemalî ajokaran ji ajokaran vediqetîne, ya ku em jê re dilşewat in!
Yên me
Hevalên pîlotên hêja, bi tiştên ku ez dinivîsim, ez nîyet dikim ku tiştê ku me hemûyan dike yek, evîna me nîşan bidim. Em cureyekî xerîb in, “bi ehmeq” in, lê ji bo min, her çend ez hîna jî fêm nakim çima, tenê watedar e ku em bi giyanek teslîmbûyî li pey wî bin.
Ka em gengeşiyê bidomînin, tekeran bişewitînin, goşeyan çir bikin, peyayan bikin, li ber televîzyonê maratonan bikin 24 saetan li pêşbaziyê temaşe bikin û guhdariya "patronan" bikin ku dibêjin em pir wextê xwe ji erebeyê vedigerînin (dibêjin! ). Werin em bi vîna xwe bijîn!
P.S.- Tevî ku ji lîstikek (mezin) be jî, vîdyoyek heye ku hewesa gerîdeyê derdixe. Hizkirin!
Nivîs: Ricardo Correia